Olga Kasprowska

Uświadamiająca potwornie! Dla tych co lubią sobie ponarzekać: "nie mam czasu". Okazuje się, że czas jest. Wystarczy go tylko odpowiednio zagospodarować. Umiejętnie umieścić swoje "ja" między bytem w przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Nic trudniejszego, ale dla chcącego...

Uwielbiam. Za te wszystkie opowiadania w których wydarza się wszystko, co teoretycznie nie ma prawa bytu. Mnóstwo abstrakcji, absurdu, garść ironii + uśmiech na twarzy podczas czytania.

Lubię łagodność jego poezji. Czułość wplecioną między wersami. Subtelny romantyzm, bo nie-wypowiadany wprost. Reporter emocji i uczuć niełatwo definiowalnych.

"Dzienniki" do których wracam najczęściej. Pełne sprzecznych emocji, które zdają się "pożerać" autorkę od środka. Jeśli ktoś żywi ciepłe uczucia do twórczości "poetów przeklętych" - to z pewnością opasły pamiętnik Plath też mu się spodoba. Rozległą twórczość Plath wyraża według mnie najpełniej to właśnie zdanie - "umieranie jest sztuką, tak jak wsz...

Czyta się lekko i szybko. A na końcu pozostaje jakiś taki niedosyt, że książka już się skończyła. Najprościej można sprowadzić treść lektury do zdania: "jak bardzo chcesz - to możesz prawie wszystko" - prawda powtarzana wielokrotnie i jak się okazuje - niepodważalna. A M. Wojciechowską podziwiam. Świetna babka.

Warto przeczytać, chociażby po to, by lepiej poznać logikę (?) relacji międzyludzkich. Okazuje się, że niezależnie od siebie najczęściej jesteśmy uwikłani w jakąś drobną formę manipulacji, gry czy transakcji. Fajna lektura, stanowiąca opis małego wycinka życia społecznego.

Piękna książka pełna nietuzinkowości oraz absurdu. Podszyta smutkiem też. Swobodne skojarzenie z twórczością S. Plath.

Zakochałam się w tych reportażach. Życie, Panie, samo życie!

O straszności istnienia - w skrócie. Kamień milowy.

Prawdziwa i tragiczna, bo tak naprawdę od schematów i układów nie sposób się uwolnić.

I mnie zmęczyła. Styl jest zdecydowanie ciężki, a opowiedziana historia nie pasjonuje. Zwykły zlepek słów bez głębszego sensu.

Nudna, przewidywalna. Mam wrażenie, że książka składa się tylko z kilku zdań powtarzanych cyklicznie, tyle, że ubranych innymi słowami.

Przerażająco smutna. Tak zwyczajnie.

Dialog, który przyjemnie się "słucha". I zgadzam się z recenzentem - to książka pełna "sprzecznych emocji". Przez to żywa i prawdziwa.

Liryczna, pachnąca zamyśleniem, pełna refleksji i wspomnień uzupełniona fotografiami. Dzięki niej przypomniałam sobie o ponadczasowej twórczości A. Osieckiej i J. Przybory. Poproszę o więcej "takich" korespondencji.

Wielki plus za optymizm, parę życiowych rad i przepis na zupę cytrynową. Pycha.

Zgadzam się z krótką recenzją zamieszczoną na okładce jednego z wydań książki: "W śniadaniu u Tiffany'ego nie zamieniłabym nawet dwóch słów". Duży plus dla adaptacji - film z Adrey jest naprawdę klimatyczny ;)

Niezwykła książka, żałuję tylko, że nie trafiłam na nią wcześniej. Ulubiony cytat, który zapisałam gdzieś na marginesie zeszytu? "Każdy człowiek składa się z dziesięciu, stu, tysiąca dusz".

Grochola ma i swoich zwolenników, jak i zagorzałych krytyków. Dość sceptycznie podchodziłam do tej twórczości. Przeczytałam kilka jej książek - lekkie i przyjemne, z odpowiednią dawką humoru, ironii. "Trzepot skrzydeł" wydaje się być lekturą inną niż pozostałe. Poważniejszą, bardziej mroczną. O przemocy, emocjonalnym uzależnieniu, zaniechaniu siebi...

Tak, "Numery" najbardziej. Szczypta magicznych przemyśleń, ożywianie, odnajdywanie jakiegoś ustalonego porządku w nieporządku hotelowym. Szkoda, że na książkę składają się tylko trzy opowiadania. Chciałoby się "więcej".

O pragnieniach, złudzeniach, marzeniach i kłopotach, o bezgranicznej pustce i chęci jej zapełnienia . O tym, że nie zawsze można być ponad To wszystko. Pisane z perspektywy młodej kobiety z "lękami za plecami".

Tą książkę czytałam już dwukrotnie. Lubię wracać do utrwalonej na kartach korespondencji między J.L. Wiśniewskim a M. Domagalik. Jest w tej książce jakaś intymność i osobistość, stanowczość i cięty język Pani Małgorzaty, skłonność do melancholii Pana Janusza.

Książka dla kobiet i o kobietach - o solidarności, egoizmie, potrzebach - w formie dialogu prowadzonego przez Domagalik i Koftę. W pewnych momentach może irytować zbyt skrajny feminizm i jednostronność patrzenia na sprawę, ale ogólnie warto znaleźć chwilę i przeczytać.

Mam mieszane uczucia co do tej książki, spodziewałam się czegoś lepszego, innego. Chyba zbyt mocno kierowałam się pochlebnymi recenzjami. Zdecydowanie bardziej pozytywnie zaskoczyła mnie filmowa adaptacja książki.

Podziwiam Jandę za wszechstronność, za to, że potrafi się odnaleźć prawie w każdej dziedzinie twórczego życia. Na deskach teatru, jako aktorka, a także jako pisarka. Książka prawdziwej kobiety, odważnej i chyba bezkompromisowej. Warto.