Alchemia

Pierwsze skojarzenie z Marią Skłodowską-Curie to postać kobiety w fartuchu laboratoryjnym z poważnym wyrazem twarzy. Ale spójrzmy głębiej - dzięki nowej powieści biograficznej Katarzyny Zyskowskiej pt. “Alchemia”. W niej Maria się śmieje, Maria może i próbuje powściągnąć swoją żywiołowość jak na tak konserwatywne czasy przystało, przełom XIX i XX wieku, w którym przyszło jej żyć. I choć się stara, to jej emocje, jej pragnienia cały czas wychodzą na wierzch pakując ją w dwie dosyć niewygodne sytuacje. Jedna wydarzyła się na początku jej dorosłej drogi, w końcówce lat 80tych XIX wieku. Druga w 1911 na moment przed otrzymaniem Nagrody Nobla. Obydwie to historie miłości porywającej, która jednak nie mogła zostać zaakceptowana przez ówczesne społeczeństwo - dwie sytuacje, do których teraz z pewnością by nie doszło. I to one obrazują Marię jako kobietę pełnowymiarową, kobietę pełną emocji, zalet i wad, kobietę, która mimo wszystko była na tyle silna, by przeć do przodu, walczyć o swoje. To historia o kobiecie wielkiej, która zmieniła bieg historii naszej płci, kobiecie, która na kolejne sto lat w naszej polskiej historii została wryta w obraz naukowca. Teraz pora to zmienić, uznać jej zasługi nie tylko w dziedzinie nauki, ale i feminizmu. I Katarzyna Zyskowska robi to doskonale - świetnym stylem modulowanym na język ówczesny, bardzo solidnie tłumacząc tamte czasy, życie wtedy w tych miejscach. Powieść przejmująca, dodająca siły, w doskonałym, niesamowicie płynnym stylu. Gorąco...

Pani Katarzyna Zyskowska udowodniła, że pisać potrafi, zaciekawić i dostarczyć mnóstwo emocji. Alchemia to doskonała książka, uderzająca w poetyckie tony z napięciem dozowanym lepiej niż w niejednym thrillerze, soczysta od ciekawostek z życia noblistki. Odkrywamy w niej te nieznaną dotąd bardziej ludzką i kobiecą stronę osobowości wielkiej chemiczki ukazanej poza murami laboratorium. Autorka mistrzowsko przeplata ze sobą dwie linie czasowe - młodość kontra dorosłe życie, za każdym razem starając się zakończyć rozdział niespodziewanym zdarzeniem, trudno zatem odłożyć czytanie "na potem". Gdy już na dobre rozgościmy się wśród paryskich kuluarów naukowych i poznamy realia gospodarstwa w Szczukach bardzo trudno będzie nam te światy opuścić. Autorka czaruje słowem, pozbawiając jednocześnie swoją prozę zdań zbędnych, przedstawia obraz rzeczowy, konkretny prezentując czytelnikowi realistyczne, niemalże namacalne sceny.

O głównej bohaterce tej powieści nadmieniając do tytułu dodam, że odkryła rad, dostała za swe odkrycie nobla, ale nie rozumiała procesów tej tajemniczej alchemii odbierającej zmysły i rozum, bardzo szybko przekonała się, że ludzka namiętność na zawsze pozostanie zagadką.
Mocno zachęcam do lektury. Wrażenia gwarantowane.