Aż po horyzont. Tom I

"Czasem rodzinne więzy bardziej dzielą, niż łączą".

Warszawa, lata 70. Weronika Piontkowska to świeża rozwódka, nauczycielka francuskiego w liceum i matka dwóch rezolutnych chłopców. Jednak w żadnej z ról, jakie przyniosło jej życie, nie odnajduje się zbyt dobrze – poza jedną. W sielskim, ustronnym Jaktorowie, wśród pachnących łąk i lasów wciąż może być beztroską córką swoich rodziców. Wkrótce okaże się jednak, że raj na ziemi nie istnieje, a sielankowa posiadłość, którą Weronika tak kocha, skrywa wiele dramatycznych historii… Jaką cenę w czasach stalinizmu zapłacił za Jaktorowo jej ojciec? Dlaczego po latach wciąż nie chce rozmawiać o własnej siostrze, gdzie mają swoje źródło wszystkie rodzinne tajemnice?

„Aż po horyzont” to kolejna piękna i intrygująca powieść w dorobku Agnieszki Janiszewskiej, którą bardzo cenię za styl, dojrzałość oraz bogactwo języka. Za każdym razem pisarce udaje się wciągnąć mnie w jej wyimaginowany świat na tyle mocno, że angażuję się we wszelkie poczynania jej bohaterów, którzy nigdy nie są mi obojętni.
Autorka wikła ich losy w tryby wielkiej historii i zawsze wychodzi jej to znakomicie.
Zwyczajne codzienne problemy wymieszane z barwną przeszłością, wzbogacają i ułatwiają zrozumienie wielu wydarzeń. Tym razem znajdziemy się w latach 70, a dzięki wspomnieniom ciotki Wandy, przeniesiemy się o kilka dekad wcześniej.
Weronika jest bardzo ciekawą postacią, na początku lekko pogrubioną, a jej dążenie do poznania prawdy na...

„Aż po horyzont” to powieść obyczajowa z zarysowanym delikatnie tłem historycznym a nawet psychologicznym. Zabiera nas w przeszłość ukazując meandry ludzkich losów i pokazuje efekt podejmowanych decyzji, od których zależy przyszłość następnych pokoleń. Ukazuje naturę człowieka, która czasem nie dopuszcza wielu rozwiązań a raczej woli o niektórych sprawach zapomnieć.

Agnieszka Janiszewska stworzyła historię podkreślającą więzy rodzinne, ale też wskazuje jej dobre i złe strony. Pokazuje wpływ wychowania dzieci i otaczania ich zbyt ścisłym parasolem ochronnym.

Inną kwestią, która wyłania się z tej historii jest umiejętność wybaczania, ale też rozmowy między sobą o przeszłości. Jednocześnie powstaje pytanie czy warto drążyć w jej odmętach, rozpamiętywać ją i chować urazy? Pokazuje, że przeszłość, jakakolwiek by nie była, nie powinna rzutować na naszą obecną codzienność. Tego, co było, nie zmienimy. Możemy jedynie zadbać o to, czego doświadczamy tu i teraz, by zapewnić sobie lepszą przyszłość.

To powieść, którą czyta się bez większych problemów. Czas przy niej minął mi szybko i dałam się porwać tej historii i przenieść w czasie.

Cała recenzja: https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2021/06/810-az-po-horyzont-tom-i.html

Akcja powieści zaczyna się w 1795 roku, ale retrospekcje w postaci zapisków z pamiętnika sięgają jeszcze kilka lat wstecz. Miejscem, w którym rozgrywają się wydarzenia są głównie Warszawa i pobliska wieś Jaktorowo, ale także Paryż.

Główna bohaterka powieści to Weronika Piontkowska. Kobieta to miłośniczka romanistyki i nauczycielka francuskiego w liceum. Prywatnie Weronika niedawno rozwiodła się z mężem – Jarkiem - historykiem, ma dwóch synów - ośmioletniego Michała i siedmioletniego Piotrka. Kobieta nie radzi sobie dobrze z codziennymi obowiązkami, można odnieść wrażenie, że nie lubi dorosłości i nie chce samodzielności. Weronika jest bardzo mocno związana ze swoimi rodzicami – Janem i Izabellą Reczyńskimi, na których pomoc zawsze może liczyć, ale mają też na nią duży wpływ. Weronika chętnie odwiedza rodzinną wieś – Jaktorowo, gdzie wśród pól, łąk i lasów, w ciszy i spokoju znów może poczuć się jak nastolatka pod skrzydłami opiekuńczych rodziców. Kobieta zdaje się nie zauważać zbyt zażyłej więzi z rodzicami, a szczególnie z ojcem. Weronika nie dostrzega, że jest pod silnym wpływem Jana, a wszystkie decyzje, które podejmuje są zgodne z jego przekonaniami.

Kobieta nie myśli o przeszłości swojej rodziny, nie zna dobrze historii swoich przodków. Zawsze wystarczały jej strzępki informacji, które usłyszała, nie chciała drążyć tematu i wypytywać ojca, by go nie denerwować. Inaczej do sprawy przeszłości, a szczególnie tajemniczego zniknięc...

To było moje pierwsze spotkanie z autorką i już wiem, że będę chciała nadrobić zaległości. Koło mojego rodzinnego miasta jest miejscowość o nazwie Jaktorów, więc w pierwsza myśl to „O matko kochana!!” Niestety to nie ta miejscowość, ale mimo wszystko wyobrażałam sobie, że właśnie tam odgrywa się całą akcja.

Każda rodzina ma tajemnice, o których nie chce rozmawiać bądź nie chce żeby wyszły na światło dzienne, ale sami wiecie, że prędzej czy później zawsze wszystko wyjdzie na jaw albo jakaś część tej tajemnicy.

Chciałabym opisać sielankę na tle natury i obraz szczęśliwej rodziny, ale Weronika Piontkowska główna bohaterka, pomimo że jest po rozwodzie to jeszcze świat, jakim był jej dom rodzinny skrywa historię, o jakiej nie chciałoby się wiedzieć a jaką cenę za to zapłacił jej tato? Podpowiem, że okres Stalinizmu nie był usłany różnymi, ale tutaj nie mogę niczego napisać, bo zdradzę więcej niż powinnam.

Nie ukrywam, że po przeczytaniu pierwszej części miałam niedosyt. Z jednej strony mimo niezbyt kolorowych tematów, jakie są w książce akcja toczyła się wolno, a tajemnice odkrywane były po woli. Druga część będzie bardziej emocjonująca. W żaden sposób to książce nie ujmuje, bo np. ja lubię takie historie. Jakbym chciała akcje, która podnosi ciśnienie to wzięłabym książce z innego gatunku literackiego jak np. horror albo thriller.

Podobał mi się progres, jaki przeszła Weronika. Z córeczki rodziców...

Chciałabym napisać o sielskiej beztrosce. O bzyczących owadach, wyczuwalnym przez kartki książki niepowtarzalnym zapachu lasu...

Czułam stęchliznę, zaściankowość.

Chciałam przytulić Weronikę, kiedy poznawałam kolejne wątki jej przeszłości. Poklepać po ramieniu, pogładzić po włosach i powiedzieć, że nie musi być taka. Nie musi być posłuszna, potulna. Widziałam, że była stłamszona i nie rozumiałam... Miała obok siebie brata, Oskara, który pragnął równie mocno jak ja, aby Weronika w końcu przejrzała na oczy, żeby nauczyła się dostrzegać swoje własne zdanie, myśli, żeby jedno spojrzenie czy słowo Jana (ojca) nie sprawiało, że zapomina o byciu sobą, o posiadaniu własnych myśli, poglądów, zdania...

Aż po horyzont to lekka powieść obyczajowa z wątkiem historycznym. Mamy dwie osie czasu, przeszłość to historia Wandy natomiast teraźniejszość widzimy oczami Weroniki, która próbuję dowiedzieć się czegoś więcej na temat swojej ciotki - przyrodniej siostry Jana - o której ojciec niewiele mówił, unikał tematu. Wyraźnie dało się wyczuć, że z osobą Wandy związana jest rodzinna tajemnica.

Czytało mi się ją przyjemnie i szybko. Co prawda miałam cichą nadzieję, że będzie bardziej emocjonalna, bardziej dramatyczna. Zabrakło mi w niej tego trochę. Mimo wszystko oceniam ją jako książkę wartą przeczytania. Świetne umilenie jednego wieczoru 😊