Aż po horyzont. Tom II

"Przeszłość kończy się dopiero wtedy, gdy ją zaakceptujemy".

W części poprzedniej została nakreślona historia perturbacji rodzinnych Weroniki. W tym tomie poznajemy dalsze jej losy. Teraz są one przedstawione bardziej szczegółowo, bardziej emocjonalnie, nic dziwnego bowiem zahaczają o czasy drugiej wojny światowej. Nie będę ukrywać, że to druga część podobała mi się bardziej, choć niewątpliwie obie czyta się doskonale.

Od wydarzeń w części pierwszej mija dekada, a Weronika nadal próbuje odkryć i wyjaśnić rodzinne tajemnice oraz naprawić wyrządzone zło. Czy jej się to uda? Czy znalezione przypadkiem na strychu zapiski ciotki Wandy, która przed laty wyszła za cudzoziemca i wyjechała z Polski, mogą stanowić klucz do rozwiązania wielu nurtujących ją zagadek?

Tym razem poznajemy punkt widzenia rodziców głównej bohaterki i możemy skonfrontować ich relacje ze wspomnieniami Wandy.
Bohaterowie zostali utkani z różnych odcieni emocji, mnóstwa rozterek, obaw, zalet i wad.
Po raz kolejny autorka opowiadając o niezwykle poplątanych ludzkich losach, sięga wstecz, fascynująco splatając obecne wydarzenia z tymi z przeszłości.

Część druga książki „Aż po horyzont” podobała mi się bardziej od swojej poprzedniczki. Nadal są w niej duże partie opisowych tekstów ale mają one swoje uzasadnienie, gdyż pozwalają zajrzeć do umysłów bohaterów i poznać ich tok myślenia oraz motywy działania. Mimo to akcja przebiega odrobinę szybciej, więcej się w niej dzieje, pojawiają się nowe fakty, osoby i sekrety. Wydarzenia śledzimy z kilku perspektyw i w różnych formach. Najczęściej są to zapiski ciotki Wandy prowadzone w narracji pierwszoosobowej oraz rozmowy Weroniki z osobami, do których udaje jej się dotrzeć w trakcie poszukiwań odpowiedzi. W ten sposób coraz więcej dowiadujemy się z życia siostry oraz rodziców Weroniki.

Obie części tej dylogii są ze sobą ściśle związane i bez znajomości pierwszego tomu trudno byłoby zorientować się w przebiegu zdarzeń w tomie drugim. Pochłonęłam ją w krótkim czasie, wtapiając się całkowicie w zawiłe ludzkie losy pełne tajemnic, trudnych decyzji i zaskakujących sytuacji. Na szczęście wydawnictwo Novae Res wraz z autorką zadbało o to, by obie części ukazały się w tym samym czasie.

Cała recenzja:https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2021/06/813-az-po-horyzont-tom-ii.html

"Ale co to zmieni? Przeszłości i tak nie uda się już przywrócić i przeżyć po raz drugi.”

Do bohaterów pierwszego tomu książki o tym samym tytule wracamy po około jedenastu latach. Te same postacie, miejsca, ale inne zachowania, myślenie i postępowanie.

Przez lata Weronika – główna bohaterka bardzo wydoroślała, stała się samodzielna i zaczęła żyć swoim życiem. Kobieta zrozumiała, że była zbyt związana z rodzicami, poluźniła wzajemne stosunki i bliską relację z ojcem. Weronika dostrzega już, że mężczyzna nie jest idealny, ma swoje wady, a choć zawsze chciał dla niej jak najlepiej, ponieważ ją kochał to również popełniał błędy.

Kobieta prowadzi aktywne życie, ma znajomych, często wychodzi ze swojego mieszkania w Warszawie. Weronika dalej ma kontakt z byłym mężem – Jarkiem ze względu na synów, którzy są już praktycznie dorośli. Kobieta nie ma czasu na grzebanie w przeszłości i przez lata odpuściła trochę dociekanie prawdy w sprawie ciotki Wandy – przyrodniej siostry ojca.

Weronika zaprzyjaźniła się z zapomnianą na jakiś czas krewną – ciotką Rozalią i utrzymuje z nią przyjacielskie stosunki. Kobieta regularnie odwiedza starszą panią, czasem z synami, a czasem z bratem i to właśnie jedne z takich odwiedzin przypominają o zapomnianej przeszłości. Podczas kolejnej wizyty synowie Weroniki odnajdują na strychu ciotki kuferek z rodzinnymi pamiątkami. Odnaleziony w nim stary pamiętnik Wandy może okazać się bardzo pomocny w rozwiązaniu tajemnic z p...

16.06.2021 Mieliśmy premierę drugiej części książki „Aż po horyzont tom 2”. Tutaj spotykamy się z bohaterami po kilkunastu latach gdzie np. synowie Weroniki wkraczają w dorosłe życie, a i sama bohaterka stała się inną osobą niż ta, o której czytaliśmy w tomie 1. Wracamy w te same miejsca, o których czytaliśmy, lecz tutaj jest nieco inaczej. Jak? To pozostawiam Wam.

Weronika zrywa łańcuch, jaki nałożyli na Nią rodzice przez ingerowanie i wychowywanie dorosłej kobiety, która stała się zależna od rodziców. Teraz to już inna osoba i muszę powiedzieć, że ta wersja podoba mi się bardziej.

Bohaterka dalej utrzymuje kontakt z byłym mężem ze względu na już dorosłych synów. Tajemnice, jakie odkryła w przeszłości musiały przez ten czas poczekać, ale tutaj odkryjecie je min. poprzez pamiętnik/zapiski Ciotki Wandy tutaj w książce opowiadane jest przez Nią samą.

Akcja w końcu taka, na jaką liczyłam wszystko zaczyna do siebie pasować. Ale czy odkrycie ich da ukojenie Weronice i rodzinie? No tego to już nie napisze, ale w zrozumieniu przeszłości pomaga Weronice jej były mąż, który jest historykiem.

Jak to jest jak rodzina ma jakąś przykrą tajemnice? Zawsze warto mieć koło siebie właśnie w/w rodzinę, bo tylko oni potrafią to wszystko, zrozumieć bądź, chociaż pomóc w tych trudnych czasach. Wiadomo, że nie zawsze tak jest, bo rodzeństwo potrafi odwrócić się od siebie, a na horyzoncie czasu nie widać pozytywnej ...