Ballada o więzieniu w Reading

“Pojąłem wtedy, że na Bożym świecie / Świt wstaje krwawą poświatą zbryzgany.”

“O siódmej – cisza zalegała więzienie.
Ale w tej ciszy nadal było słychać
Potężnych skrzydeł szum i zawodzenie.
Tak oto rychłe nadejście – Bóg Śmierci
Oznajmiał swoim lodowatym tchnieniem.”

“A myśmy byli jak ludzie, co błądzą
W plugawej czerni przepasanych moczarach.
Nikt już nie wiedział, co ma począć z bólem,
I nikt już nawet modlić się nie starał.
Każdy czuł tylko, że w nim coś umiera:
A to Nadzieja w każdym umierała.”

“Bo kto żył więcej niźli jednym życiem, / Więcej niż jeden raz musi umierać.”

“I wiem to jeszcze – i tak bardzo chciałbym,
Aby każdemu stało się to znane –
Że wszystkie, wszystkie na świecie więzienia
Zostały z cegieł Hańby zbudowane;
Że kraty po to są, by Chrystus nie mógł
Wejrzeć na męki ludziom zadawane”