Bezimienni

Z dużą niecierpliwością oczekiwałam na swoją kolejkę w bibliotece. Teraz, gdy lekturę
„ Bezimiennych „ mam za już sobą czuję lekki niedosyt. Ta część jest nieco inna niż
„ Pokochałam wroga „. Nie twierdzę, że gorsza, ale inna. Jest to, co prawda kontynuacja losów bohaterów z poprzedniego tomu, ale w mniejszym stopniu niż się spodziewałam.
I w mniejszym stopniu też mi się podobała. Moje odczucia znacznie różnią się od większości czytelników, którzy twierdzą, że ta część jest lepsza.

Pewnie, dlatego jestem lekko zawiedziona, bo liczyłam na bardziej konkretną kontynuację losów bohaterów „ Pokochałam wroga” i może miałam nadzieję na płomienny wojenny romans. Natomiast drugi tom o rodzie Petrycych jest książką bardziej złożoną, a bohaterowie naznaczeni cięższym brzemieniem. Historia opowiedziana przez Karetę jest bliższa wydarzeniom historycznym trochę w mniejszym stopniu zaś powieści obyczajowej.

Autorka ponownie przenosi nas do czasów drugiej wojny światowej, do okupowanego Krakowa, jak również w lata dziewięćdziesiąte. Fabuła jest podzielona na dwie płaszczyzny czasowe. Tak, więc z jednej strony mamy przedstawione współczesne życie rodziny Petrycych, natomiast w drugiej ukazane są nie tylko lata wojny, ale także cofamy się do początku XX wieku, kiedy poznajemy losy Petera Redlicha. Autorka przeplata te czasy międz...

Dużo bardziej spodobała mi się pierwsza część. Losy bohaterów bardziej mni w tamtej wciągnęły. Styl pozostał bardzo dobry.