Cudzoziemka

Ksiazka psychologiczna, calkowicie poswiecona jednej kobiecie i jej zlozonosci charakteru. Co bede upiekszac? Ona byla po prostu wredna, zimna .... Raz skrzywdzona przez mezczyzne mscila sie na wszystkich. Mezczyznach, bo to w koncu mezczyzna ja zdradzil. Kobietach, bo to z jedna z nich ja zdradzil. Polakach, bo jej nie rozumieli. Rosjanach, bo on tam wyjechal. Mezu, bo nic nie dal. Dzieciach, bo przypomaly meza... Byla to zemsta autodestruktywna. W koncu, po calej opowiesci o jej czynach, nigodziwosciach, skargach, krytykach pogodzila sie z losem, poprosila o wybaczenie i... umarla. No tak. Nasunelo mi sie pytanie: czy czlowiekowi, ktory cale swoje zycie byl niegodziwy wystarczy 5 minut skruchy, zeby nikt nie pamietal o jego prawdziwej twarzy?

W całej mojej szkolnej edukacji mało było lektur, które wciągnęłyby mnie równie mocno, co ta książka. Uwielbiałam postać Róży za to, że nie jest taką słodką kobietą, jak to z reguły przedstawiana jest płeć żeńska w podstawie programowej polskiej szkoły.Jest postacią złą, zawistną, negatywną. I bardzo dobrze! Cudowna odmianach po tych wszystkich słodkich laleczkach bez mózgu (patrz: Iza Łęcka).

Jedna z lepszych i ciekawszych lektur, której warto się przyjrzeć. Nie chcę oceniać głównej postaci, bo u każdego może to wyglądać inaczej, aczkolwiek jest ona dobrze nakreślona i została bardzo dobrze ujęta psychologia działania. Krzywdzili mnie, więc ja też będę krzywdzić, czyli "racje", które spotyka się po dziś dzień.

Tę książkę powinni przeczytać wszyscy, którzy uważają patriotyzm za czyjkolwiek obowiązek. "Cudzoziemka" to doskonale nakreślony portret kobiety, która została skrzywdzona przez ojczyznę, rodzinę i ukochanego, która nigdzie nie czuje się u siebie, która wszędzie jest obca.

Według mnie bardziej trafnie psychologizowanie postaci przedstawione jest w "Granicy" Zofii Nałkowskiej.... W "Cudzoziemce" dla mnie nie ma nic szczegolnego, zaskakującego. Może poza jednym... postać Roży wyszła wyjątkowo wrednie, nie sądziłem że "tak się da"... :)

Piękna, psychologiczna książka. A mi bardziej niż Róży żal było jej męża, któremu wytykała różne jego przywary np. nos. I którego chyba tak naprawdę nie kochała.... a może nie umiala tego okazać. Cały czas proównywala go do swojej pierwszej miłości.

Jedna z najlepszych lektur szkolnych. Róża początkowo była niesamowicie irytująca, ale pod koniec było mi jej żal. Naprawdę dobra książka, szkoda że jest lekturą dla poziomu rozszerzonego, na podstawie również powinno się ją przerabiać.

Z jednej strony losy Róży/Eveline wciągają, z drugiej strony każda sytuacja jest tak nasycona nienawiścią, że aż ciężko czytać. Aż strach pomyśleć, że tacy okrutni ludzie istnieją. Brawa dla Adama, który wytrzymał to 40 lat.

Mimo iż lektura, książka przypadła mi faktycznie do gustu. Rzeczywiście czyta się szybko (może o to chodziło osobie, która nazwała ją "lekką"), ale sama treść jest wyjątkowo życiowa i przemawiająca do czytelnika.

Jedna z moich ulubionych lektur. Róża momentami mnie denerwowała, jednak powieść jest dobrym przykładem analizy ludzkiego zachowania, psychiki, pwływu przeszłości na teraźniejszość.