Dolina Issy

„Kraj lat dziecinnych! On zawsze zostanie
Święty i czysty, jak pierwsze kochanie”
Mickiewicz A.: Pan Tadeusz

Kolejny raz, za sprawą cudzych wspomnień, znalazłam się na ziemiach przedwojennej Litwy, którą odległość i miejscowa, i czasowa zamieniła u ich autorów w kraj po trosze mityczny, po trosze baśniowy… „(…)granice między prawdą i zmyśleniem są w tak zwanej literaturze pięknej zwykle zatarte i szczegóły wzięte z rzeczywistości ulegają daleko idącej przeróbce. To samo dotyczy głównej postaci w mojej powieści, Tomasza, który tylko częściowo jest mną.” (autor w: Przypis po latach)

To piękna, nieco oniryczna, pełna zachwycających opisów opowieść o dzieciństwie i dojrzewaniu. O przechodzeniu z doświadczania świata niejako z jego środka, do doświadczania z pozycji kogoś/czegoś odrębnego. Życie wśród przyrody, garstki ludzi, wśród których brakuje tych najbliższych, najbardziej kochanych, pytań, na które samemu szuka się odpowiedzi… Z wielką historią, która mimo, że gdzieś, daleko, to odciska swoje piętno na życiu bohaterów.

Biorąc tę książkę do ręki trochę się obawiałam, czy będzie nam razem po drodze. Nie zawiodłam się. Nie jest to książka, którą można pochłonąć w jeden wieczór, nią trzeba się delektować, a wtedy sprawi nam wiele radości. Bardzo podobały mi się opisy przyrody, nieco mniej opisy polowań i zabijania zwierząt. Autor doskonale oddał ducha tamtych czasów poprzez pokazanie obyczajów, kultury, sposobu życia ludzi. Książka napisana jest pięknym językiem bez żadnych pomyłek, błędów czy literówek, co niestety we współczesnych książkach zdarza się często.

Książka przeczytana w ramach Wyzwania 20 książek na 2023 rok