Dziedzictwo Estery

Książki Sándora Máraiego nieodmiennie budzą mój zachwyt. Zawsze, gdy biorę do ręki jego dzieło, czuję podekscytowanie obietnicą niezwykłych doznań wynikających z delektowania się uważnością i starannością wchodzenia w każdy obraz, w każdą myśl, jaką przygotował czytelnikowi. Nieodmiennie podziwiam kunszt, z jakim autor wchodzi w myśli i emocje bohatera kierując tym samym myślami i emocjami czytelnika. „Dziedzictwo Estery” Márai napisał w 1939 r. Około trzech lat przed „Żarem”.

„Dziedzictwo” to czekanie na spotkanie, które ma przynieść odpowiedzi dotyczące odległych czasowo zdarzeń. I skutki tego spotkania. To również opowieść o znanym powszechnie fakcie, że zdarzenie, w którym bierze udział dwoje uczestników, jednemu może zmienić całe życie stając się tego życia leitmotivem, drugiemu zaś nie przeszkodzi żyć tak, jakby owo zdarzenie nie miało nigdy miejsca. To również odpowiedź na pytanie, co czyni z kobiet słabą płeć.

„Dziedzictwo” jest gęste od emocji. Jest pełne smutku, goryczy, poddania się. Nie ma w nim nadziei, woli walki. Nie ma życia.

Szykowałam się na ucztę. Bo: 1) to Marai, 2) zachwycił mnie „Żar”, do którego „Dziedzictwo Estery” jest porównywane. Szykowałam się na ucztę. Tymczasem na stół wjechały potrawy cudnie wyglądające, tak samo pachnące, ale całkowicie mi obce: czy to aby jest jadalne? I ta obcość każąca mi zrozumieć: co? jak? i dlaczego?, czy konkretne „to”, jest „tym” o czym myślę że jest, zabrała mi całą masę przyjemności z delekt...