Kolęda. Świerszcz za kominem.

"A więc zacznijmy od tego, że Marley już nie żył."

Obawiałem się tego, że Dickens to będą ramotki z morałem - i w tym przypadku, niestety, są. Owszem, owo moralizowanie w swoim czasie miało być może szeroki rezonans, zwłaszcza w kręgach mieszczańskich, którym trzeba było przybliżyć niedolę tzw. mas pracujących, ale drażni mnie u Dickensa nie to. Najgorsza jest nieznośna ekwilibrystyka słowna, polegająca na wciąganiu przedmiotów martwych w akcję, wymyślaniu duchów (tu ogniska domowego, poszczególnych świąt itp. apostaz), czarno-białe charaktery, obowiązkowy happy end, psychologia postaci (którą przejęły chyba kreskówki Disneya) i osiemnastowieczna maniera tworzenia piętrowej kulminacji dramatycznej, by ją rozwiązać w ostatniej chwili. Do tego łaszenie się autora i komplementowanie własnych postaci...brr! Dziewiętnastowieczny protoplasta Hollywoodu w literaturze. Bajdy-klity, z których znośny pozostaje tylko pozytywny stosunek do ubóstwa i wszelkich wyrzutków społecznych oraz ów dobroczynny religijno-pozytywistyczny morał. Rzecz może się nadawać jako literatura młodzieżowa lub dla tych, którzy lubią się tanio powzruszać. No, "tu stoję i inaczej nie mogę". Nawet jeśli mi ktoś będzie imputował niewrażliwość i oschłość Scrooge'a.

Dickens, jako autor, nie potępia złych ludzi, wierząc, że mogą się poprawić, jak Scrooge. Przy czym inni ludzie często nie potrafią takiej przemiany docenić:
"Niektórzy wyśmiewali zmiany, jakie w nim zaszły, ale on nic sobie z tego n...

Najpierw niespodzianki.

Pierwsza niespodzianka - "Kolęda czyli opowieść o duchu" to znana mi już "Opowieść wigilijna", więc do przeczytania miałam tylko "Świerszcza za kominem".

Więcej niespodzianek nie odnotowano, niestety. Chociaż za małe zaskoczenie można przyjąć fakt, że historia z hałasującym owadem w tle nie jest zbyt świąteczna. Ta odsłona bajeczek z morałem, o których okładkowa zachwalajka mówi: "cudowne opowieści, tchnące ciepłem i namiętną troską o słabych i potrzebujących", była nudna. Nie cudowna, nie pozytywnie i świątecznie nastrajająca, ani nawet na siłę umoralniająca jak ta o strasznych wigilijnych duchach. Banalna i właściwie o niczym ważnym.

Na szczęście była to ostatnia odsłona mojego osobistego dramatu z Dickensem w roli głównej, więcej popisów ignorancji w temacie klasyki literatury w najbliższym czasie nie przewiduje się.