Samotnia. Tom 1

Charles Dickens, albo jak wolą niektórzy Karol Dickens, swego czasu najpopularniejszy pisarz na świecie. Jego powieści wydawane zazwyczaj w odcinkach w poczytnych gazetach rozchodziły się jak świeże bułeczki, a sam pisarz zasypywany był setkami listów, w których czytelnicy domagali się szczegółów co do losów ulubionych bohaterów, albo żądali wręcz przyspieszenia szczególnie ulubionej powieści. To autor-między innymi "Klub Pickwicka", "Wielkie nadzieje", "Opowieść o dwóch miastach" i wiele innych. Jego bliskim przyjacielem był Wilkie Collins, który również był słynnym pisarzem. Sam jestem wielbicielem prozy obu tych panów i z wielką przyjemnością zagłębiam się w kolejną powieść, która wyszła spod ich pióra.

Tym razem, na naszym rynku ukazało się wznowienie, a więc jako nowość wydanie, jednej z najsłynniejszych powieści Dickensa, czyli "Samotnia" W dwóch tomach otrzymujemy niezwykle rozbudowaną historię, w której wątki mnożą się, jak nie przymierzając króliki, a postaci jest tyle ile charakterów można wyróżnić. W pierwszym tomie poznajemy początki sprawy sądowej, która ciągnie się już tyle lat, że sam proces ma za zadanie wskazać kto ma zapłacić zaległe koszty, bowiem sam majątek już dawno roztrwoniono na adwokatów i kolejne instancje.
Poznajemy pewną parę arystokratów, oraz ubogą dziewczynę, która-być może ma duże znaczenie nie tylko w prowadzonej sprawie. Oczywiście mamy tu także czarny charakter który miesza szyki tym dobrym, jednak nie trzeba się obawiać, że ...

Nie spodziewałam się, że przeczytanie książek z listy BBC będzie aż takim wyzwaniem. Nieudane spotkanie z Jacqueline Wilson uznałam za wypadek przy pracy, autorka była mi zupełnie nieznana, do tego tworzy raczej dla nastolatek, a ja już tego zacnego miana używać nie mogę. Gdyby ktoś zapytał mnie jeszcze pół roku temu, czy przeczytanie książek Karola Dickensa będzie dla mnie trudne i meczące, odpowiedziałabym uczciwie, że nie wydaje mi się, żeby tak było. Pomyliłabym się i to bardzo.

"Samotnia" to już kolejna książka autora, którą zmęczyłam (nie oszukujmy się, trochę mi wstyd, że to piszę, ale taka jest prawda). Po raz pierwszy od lat w trakcie czytania poczułam się jak uczniak zmuszany do przeczytania lektury w szkole, a szczerze mówiąc nie jest to uczucie warte przypomnienia. Biorąc pod uwagę ogólny zachwyt jaki wywołują książki autora, zaczynam wątpić w siebie, ale już wolę wyjść na ignoranta, niż zachwycać się czymś, co mnie zupełnie nie porusza.

Wydawało mi się, że nigdy czegoś takiego nie powiem, że to prawie świętokradztwo, ale gdyby ktoś podjął się okrojenia "Samotni", to wyszłoby to tej książce na dobre, a przynajmniej mi, bo nie brnęłabym przez nią tyle czasu. Przykro mi, ale chyba nie trawię stylu Dickensa. Świadczyć o tym może to, iż zalety tej historii dostrzegłam dopiero oglądając serial na podstawie książki (naprawdę napisałam to publicznie??).

Pocieszające jest tylko to, że pozostałe dwie książki Dickensa, które jeszcze na mnie czekaj...