Lala

Nie ukrywam, że do lektury „Lali” zachęciły mnie oceny i opinie innych. Spodziewałam się uczty. I być może wysokie oczekiwania były powodem mojego rozczarowania podczas lektury pierwszych kilkudziesięciu stron.

To książka o starości. Przykrej dla otoczenia, upokarzającej dla starzejącej się osoby, trudnej do zaakceptowania dla najbliższych. To również książka o zmianach w życiu powodowanych przez historię, ludzi wokół i czas. Wreszcie to książka o przywiązaniu, miłości i szacunku dla najbliższych. Napisana ładnym językiem, z ogromną tkliwością dla -zmienionej nie do poznania przez starość – babci autora. Zdarzenia opisywane są przez kilku narratorów, bez chronologii i innych wyznaczników dotyczących miejsc lub osób. Jedynym kluczem tej opowieści są wspomnienia i przypomnienia. Z ich ulotnością i zmiennością. Te fragmenty zdarzeń, zebrane i ułożone przez autora, tworzą obrazek z tytułową bohaterką w roli głównej oraz mnóstwem refleksji w tle.

Książka z punktu widzenia mojego odbioru dzieli się na trzy części. Pierwsza część była dla mnie małostrawna: nudna, chaotyczna, z humorem, który do mnie nie trafiał, daleka od pobudzenia intelektu bądź emocji. Niewiele brakowało, bym przerwała lekturę. Oceniłam ją na 4 gwiazdki. Część druga była znacznie ciekawsza: z talentem gawędziarskim, zabawą słowem i popisami erudycji. I z mojego punktu widzenia zasługiwała na 6 gwiazdek. Natomiast część trzecia była tym, na co czekałam od początku. Atuty części drugiej wzbogacone...

Przyjemna lektura i oddech ulgi od aktualnie obowiązującej, jednowymiarowej, bogoojczyźnianej retoryki.
Dehnel opisał historię swojej rodziny, opowiadaną mu z kolei przez jego babcię, Helenę Bieniecką. Historia sięga XIX wieku i Kijowa, by po pierwszej wojnie przenieść się do Polski. Wtedy też rodzi się jej główna bohaterka – babcia narratora. Jest to kobieta niepospolita – inteligentna, śmiała, bezczelna, niezły numer, silna osobowość. A przy tym jest doskonałym, przepraszam za wyrażenie, produktem swojej wolnomyślicielskiej, polsko-niemiecko-rosyjskiej rodziny. Kiedy babcia wychodzi na plan pierwszy, powieść natychmiast zyskuje na wyrazistości i staje się bardziej wciągająca.
Głównymi atutami „Lali” są humor i ironia, i jest to z pewnością zasługa osobowości babci Dehnela. Gorzej, kiedy pojawia się sam Dehnel. Wojciech Gołębiewski określił go ładnie jako „paniczykowatego”. Ja bym złośliwie powiedziała, że snobistycznego i egzaltowanego. Dehnel ma dwóch bogów: pochodzenie i wykształcenie. Ale o to mniejsza. Problem w tym, że niekiedy daje się ponieść egzaltacji i upaja się osobistymi, wzniosłymi refleksjami w rodzaju tej o szlachciankach: „Jakby je kto wyciosał z twardego drewna, jak pale do cumowania galeonów albo krzyże rozstajne, których trzymają się drogi, by nie pobłądzić… z tej rasy wszystkie one”. Może i mam alergię na nadęcie, ale to naprawdę nie jest dobre.
Powieść jako ten galeon dobija do brzegu współczesności… I staje się pożegnaniem odchodzącej ba...

Do przeczytania „Lali” zachęciły mnie bardzo pozytywne opinie i recenzje, które znalazłam w internecie, a także ciekawość twóczości kolejnego pisarza młodej generacji.
Nie mogę odmówić autorowi kunsztu literackiego, umiejętności posługiwania się językiem i ukazania bogactwa polszczyzny. Doceniam również błyskotliwość autora...
A sama książka? Strasznie trudny początek..... myślałam, że nie przebrnę.... Cała masa przeróżnych postaci, w gąszczu których kompletnie się pogubiłam. Ten „bałagan” książkowy udzielił się moim myślom - trudno było mi skupić się na treści. Z każdą stroną sytuacja się zaczynała robić klarowniejsza, ale mimo to nie potrafiłam z zadowoleniem zatopić się w lekturze. Raczej mnie nudziła, momentami irytowała.
Niby to słowo pisane, a czytając odnosiłam wrażenie, że słucham kogoś, kto gada bez przerwy zamęczając słuchacza swoimi osobistymi, mało interesującymi dla innych sprawami. Poza tym opowiastki rodzinne często mocno podkolorowane, co odbiera historii rodzinnej jej autentyczność.
Drażnił mnie język powieści. Może nie sam w sobie, co raczej jego niespójność - z jednej strony cudowny język minionych pokoleń, którego już dziś nikt nie używa, ale z drugiej wtrącanie pomiędzy wiersze języka współczesnego sprawia, że czar i nastrój przeszłości pryska za sprawą jednego, zbędnego wyrażenia. Czy to było zamierzone? Być może, ale czy np. staropolska kuchnia będzie smaczniejsza, jeśli dodać do niej nieznanych i nieużywanych kiedyś przypraw? Jak dl...

Dobra, ale nie doskonała. Sięgnęłam po tę książkę zachwycona trylogią o profesorowej Szczupaczyńskiej, ale już po pierwszych stronach wiedziałam, że tą ostatnią pisał raczej Tarczyński niż Dehnel. Po początkowym chaosie "Lala" wciągnęła mnie bo lubię takie wspomnienia. Trudno ją wprawdzie nazwać powieścią, jest to raczej zbiór luźno powiązanych anegdotek, ale napisanych z wdziękiem i humorem. Styl doskonały, więc czytało się z przyjemnością. Jednak końcówka mnie rozczarowała- z liryki i humoru autor przeszedł do opisywanej naturalistycznie fizjologii. Poza tym irytował mnie przebijający z kartek powieści narcyzm autora i poczucie wyższości. Całe szczęście nie tylko ja odniosłam takie wrażenie. Profesorowa Szczupaczyńska ma nadal we mnie wierną czytelniczkę, natomiast Jacek Dehnel solo już nie.

Ach, jakaż to piękna książka! Chciałoby się ją czytać w nieskończoność. Książka skrzy się humorem, anegdotą, inteligencją, erudycją.

To moje pierwsze spotkanie z talentem Jacka Dehnela i jestem pewna, że będą kolejne. Wspaniale autor gada (bo to książka gadana) o swojej ukochanej babci, tytułowej Lali, babci nietuzinkowej, charakternej, osobnej. Opowiada o krainach już nieistniejących, o ludziach mieszkających jedynie w pamięci innych. Opowiada ciepło, zabawnie i nostalgicznie. Pięknym językiem.

Czytajcie!

Pan Jacek Dehnel, dał się już poznać polskiemu czytelnikowi jako poeta, na tym polu został doceniony ważną i prestiżową nagrodą Kościelskich. Tym razem jednak wystąpił w roli prozaika, za sprawą „Lali” swojego powieściowego debiutu, uznanego za wielce udany, stąd też nie dziwi fakt, że o książce jest głośno. Piotr Śliwiński na łamach Tygodnika Powszechnego zauważył istnienie procesu dehnelizacji, który zaczął dotykać wszystkich, rozprzestrzeniać się z prędkością stonki ziemniaczanej wśród większości krytyków. O co dokładnie chodzi? Mianowicie należy zginać się w pół przed Jaśnie Paniczem i podziwiać, podziwiać, dodatkowo można "cukać" ustami wyrażając uznanie. Ale czy taki środowiskowy serwilizm jest potrzebny? Można uznać czyjś talent, ale dlaczego zaraz czapkować i popierać postawę ‘wyższości’ i bycia ‘ponad’ przyjętą przez tego młodego człowieka? Tym bardziej, że jest ona na tyle dokuczliwa i manieryczna, że psuje książkę Pana Dehnela.

Piękne historie, poruszające, ciekawe, smutne i wesołe. Ich mnogość jednak sprawia, że gdybym miała teraz przytoczyć którąś z nich to byłoby mi ciężko. Dla mnie jest to książka, którą przeżywa się w momencie czytania, natomiast po skończeniu lektura nie pozostawia większego śladu w pamięci. Autor wykonał ogromna pracę, bo faktycznie gawęda wyszła całkiem nieźle jak na tak młodego pisarza, a wymaga nie lada warsztatu ze względu na specyfikę gatunku. Jedno tylko w książce mi się nie podobało - zakończenie, bo chciałam zapamiętać tytułową Lalę jako rewelacyjną gawędziarkę i barwną osobowość, będącą żywą księgą historii. A wyszło jak wyszło.

"Lala" to książka, która wciąga bardzo zawiłą historią rodzinną. To powieść o miłości, przemijaniu a przede wszystkim o wspaniałej postaci babci- tytułowej Lali. To ona jest centrum tego małego mikroświata i to jej barwne opowieści porywają. Książka skrzy się od wielu anegdot, humorystycznych powiedzonek i ciekawych przygód. Polecam ją każdemu, kto lubi powieści rodzinne.

Jakbym siedziała w wygodnym fotelu, w kominku paliłby się ogień, a ja słuchałabym babcinej rodzinnej opowieści. Ciepła powieść, wywołująca uśmiech i łzy wzruszenia. Momentami irytowało tylko mnożenie dygresji, postaci- owszem dzięki temu autor uzyskał styl gawędy, ale we wszystkim powinien być umiar, by nie przedobrzyć.

Z początku miałam duży kłopot, żeby się w tym wszystkim połapać. Nie wiedziałam kto jest kim, ani o czym jest mowa, ale jak już udało mi się w tym odnaleźć, to książka bardzo mi się spodobała. Uważam, że jej wyjątkowy klimat dodaje całości uroku.

Uwielbiam tę książkę. Zachwyciła mnie od pierwszych zdań po sam koniec. Cieszę się, że mamy kogoś tak pięknie potrafiącego przenosić w odległe, nostalgiczne czasy jak Jacek Dehnel

Ta książka mnie zauroczyła. Jeszcze długo po jej przeczytaniu rozmyślałam o opowiedzianych w niej historiach.