Matka wszystkich lalek

Nieskomplikowana powieść o tym co mogło stać się naprawdę napisana stylem lekkim i prostym, ale nie banalnym. W „Matce wszystkich lalek” chodzi głównie o odnalezieniu oraz odkryciu czy to co mamy jest tym czego pragniemy. Czasem warto zaryzykować... Fani twórczości tej pisarki mają kolejny smakowity kąsek, a Ci co nie znają jej twórczości niech się przełamią - pisarka w prosty sposób skłania nas do spojrzenia w głąb siebie.

Nie żałuję czasu, który poświęciłam tej książce, bo i pośmiałam się i łezka zakręciła mi się w oku. Ale opinia moich znajomych, że jest to najlepsza powieść tej autorki jest mocno przesadzona i się z nią nie zgodzę stanowczo.

Prze kilkanaście/kilkadziesiąt pierwszych stron wiadomo niewiele. Ot, takie historyjki o ludziach. Bardzo ciepłe bo i ludzie jacyś wyjątkowo dobrzy się tutaj trafili. Różne miejsca, różne czasy. Pewien chaos. Potem zaczyna się coś ze sobą łączyć. Ale też nie do końca jest jasno co i jak.
Książka równolegle przedstawia dwa ciągi wydarzeń. Pierwszy współczesny, w którym dwóch młodych, przystojnych Polaków zawozi na małą francuską wysepkę wiadomość, która jak zwykle bywa w takich przypadkach, zmieni bardzo wiele. Drugi przeszły, oddalony o 67 lat, w którym odbywa się aryjska adopcja, a swoje zniszczenie sieje Lebensborn.
Tak więc, Claire młoda Francuzka rusza do Polski do umierającego ojca o istnieniu którego nie miała pojęcia. Mała Ślązaczka Elżunia, wepchnięta w ramiona niemieckiej rodziny, wyjeżdża do nowego domu z nowym tatą, nową mamą i nową lalką. Obie dziewczynki „tracą” ojców, a los rzuca je w zupełnie inne miejsce na ziemi.
Trudno odmówić autorce plastyczności. I to zarówno w opisach, jak i konstrukcji całej historii. Ciepło i niecierpliwie czyta się o losach bohaterów, a ich traumatyczne przeżycia okraszone są taką ilością dobroci, ciepła, zrozumienia, szczęścia i wyrozumiałości, że choć smutne, czytelnik dostrzega wartość i nieuchronność bólu jaki ze sobą niosły.
Kinga i Michał, czy inaczej Kinia i Minio to jeden z elementów humorystycznych, który dodatkowo łagodzi smutne historie. Zresztą wiele jest takich. Prawie łyżkami można zjadać całą rodzinę Jan...

Wspaniała opowieść! Wzruszająca i jakże prawdziwa historia Elżuni oraz zabawna i również wzruszająca historia Klary. Czasy II wojny światowej przeplatają się z czasem współczesnym. Idealna książka na zimowe wieczory, która swoim ciepłem i optymizmem nas rozgrzeje. Gorąco polecam!!!

Czyta się z zainteresowaniem :) i faktycznie, i historia Klary, i historia Elżuni bardzo wciągają.

wciągająca historia, poruszająca i refleksyjna, polecam, więcej w recenzji:)

Taka o niczym
Być może jej nie rozumiem,albo co ..