Odłamek

SEN NAĆPANEGO WARIATA

Dopóki „Odprysk” był tylko dobrze napisaną książką „nie w moim stylu” nie zamierzałam przypisać mu żadnej oceny. Spodziewałam się thrillera, nadziałam się na science-fiction, a gatunek ten programowo omijam. No bo jak zakwalifikować teorię ze śmiertelną powagą głoszoną przez autora, że umysł ludzki jest jak twardy dysk komputera: można go zresetować (pozbawić wspomnień) i w dowolny sposób zapisać od nowa? Do tego nie mamy pewności, czy autor wierzy w przedstawioną teorię, czy wodzi nas za nos próbując sprzedać sen wariata. Im dłużej bohater krąży po mieście tym bardziej zastanawiamy się, czy sami nie ulegamy razem z nim jakiejś zbiorowej halucynacji. Podobnie jak on nie potrafimy odróżnić prawdy od fikcji i zaczynamy się zastanawiać, czy nie popadamy w obłęd. I to jest tego rodzaju manipulacja, której w literaturze zupełnie subiektywnie nie znoszę, chociaż niestety, obiektywnie muszę przyznać, że jest mistrzowsko skonstruowana. 

 

Subiektywne wrażenia to jednak za mało, żeby wystawić książce miażdżącą ocenę. Coś co dla mnie jest nieznośnie irytujące, dla innych przecież może okazać się całkiem ciekawe. Dotarłam jednak do zakończenia, które przy przyjętej konwencji mogło rozwinąć się w dwie strony. Albo bohater okaże się prawdziwym wariatem, co biorąc pod uwagę precyzję z jaką została napisana książka wydawało się jednak zbyt łatwym rozwiązaniem,  albo został w jakimś celu zmanipulowany. Fitzek wybrał oczywiście wariant ...

Nie moja to bajka. Zaczęło się ekscytująco, ale szybko się skończyło. Dalsza część przekombinowana, nierealna, nie sprawiała mi przyjemności.To po co czytać? Jedyne co się autorowi w pełni udało, to zdezorientować mnie. Pewnie taki miał zamysł, ale odnosiłam wrażenie, że tak nakombinował, że się sam pogubił. A co dopiero ja! Przy okazji wzbudzał moją frustrację, zniechęcenie i zanudzał.
Najgorzej jest z zakończeniem, które nie satysfakcjonuje, a rozczarowuje. Dla takiego marnego finału wymyślić taką zagmatwaną intrygę? Nieuzasadniona strata energii.

Nie jest to merytoryczna opinia, ale nie będę uzasadniać ostrych słów, bo szkoda mi czasu. Biorę się za jakiegoś sprawdzonego autora thrillerów, czy kryminałów, a moje pierwsze spotkanie z Sebastianem Fitzkiem uznaję na dłuższy czas za ostatnie. Może za rok, za dwa… . No chyba, że miałam pecha i trafiłam na jakiś nieudany odprysk jego twórczości.

To moje pierwsze spotkanie z tym autorem. I, pomimo że końcówka nie spełniła moich oczekiwań - nie ostatnie. Początek obiecujący, zakończenie rozczarowujące. Jednak nie żałuję czasu spędzonego nad tą pozycją. Dobre 6/10.

I stało się. Sebastian Fitzek znów perfidnie ukradł mi kilka godzin. Skrzętnie udawałam że nie widzę szumnych zapowiedzi w stylu : najlepszy thriller psychologiczny roku, bla bla bla. To nigdy nie wróży nic dobrego. Zaczęło się całkiem nieźle. Autor ma niezłą rękę do budowania postaci,kilka zdań i bohater jak żywy. Tutaj spotykamy Marca Lukasa, człowieka sponiewieranego, po traumatycznych przeżyciach i na skraju załamania nerwowego. Kilka tygodni wcześniej spowodował wypadek samochodowy, w którym zginęła jego żona i nienarodzone dziecko. Wyrzuty sumienia nie pozwalają mu normalnie funkcjonować. Przypadkiem trafia na ogłoszenie prywatnej kliniki, która specjalizuje się w usuwaniu niechcianych wspomnień... Robi się coraz bardziej intrygująco, nasz bohater zostaje uwikłany w coraz to bardziej zaskakujące sytuacje. Nie wiadomo, czy to świat zwariował, czy to znękane zmysły bohatera odmówiły posłuszeństwa. Akcja nabiera rozpędu,napięcie rośnie, strony przewracają się same. Czyta się naprawdę świetnie. Aż w pewnym momencie wszystko zaczyna się sypać jak domek z kart. Nagle zaczyna się dziać za dużo, za szybko, za dziwnie. Spójna do tej pory fabuła traci swoją logikę. Przestałam ogarniać kto kogo ściga, kto przed kim ucieka i dlaczego. Pojawiają się postacie i sytuacje, które nic nie wnoszą, nie prowadzą do rozwiązania. Miałam wrażenie, że dostałam pudło przypadkowych puzzli bez wzoru obrazka w który mają się ułożyć. Czar prysł.Zmęczyłam tę książkę tylko dlatego, że mam dziwny ...

Fitzka nie trzeba nikomu przedstawiać. Tym razem jego książka wytrąciła mnie z równowagi. To, jaką uknuł fabułę jeszcze długo za mną chodziło. Nie mogłam o niej zapomnieć i zastanawiałam się, jak ja bym się zachowała, gdyby mnie coś takiego spotkało. Aż namacalnie odczuwałam rozpacz bohatera. Nie mogę powiedzieć zbyt wiele, bo zaspojleruję, ale jeśli jeszcze nie znasz książek tego autora, to pora nadrobić zaległości. Miazga.

Ciężko jest ocenić jednoznacznie tę książkę. Akcja toczy się wartko, bohater (a wraz z nim także czytelnik) miota się próbując zrozumieć co mu się przydarzyło; to sprawia, że ciekawość dalszego ciągu jest stale podsycana. Jednakże sama intryga jest mocno pogmatwana, a jej rozwiązanie jakieś takie.... nieprzekonujące.