Ostatni, który umrze

Przeczytałam i jestem mocno zawiedziona. Zanim jednak napisałam opinię, zapoznałam się z opiniami innych. I zaskoczyła mnie tak duża ilość pozytywów.
Faktem jest, że książkę się wchłania. Napisana jest jednym tchem i jednym tchem się ja czyta. (tym różni się od Nosiciela). Jednak - ktoś tu zauważył, że Tess Gerritsen rozstała się z thrillerem medycznym. A wielka szkoda. Weszła w krwawą sensację, pełną pościgów, bandytów z najwyższej półki, przekupstw urzędników państwowych. Takiej fabuły nie wymyślił by chyba nawet Clancy. Za dużo tego i za sensacyjnie. To mi kompletnie nie pasuje do tej autorki. Ani do jej wiedzy medycznej, ani stylu. Nie - kompletnie nie. I niestety, tego typu sensację mógłby pisać wspomniany Clancy (nie przepadam za nim, ale jest bezdyskusyjnym mistrzem gatunku).
Gwiazdek daję cztery, właściwie jedynie za niezłe pióro i warsztat pisarski. Bo czytało się wciągająco, tylko, że nierealna fabuła, poszkodowane dzieci i Bond w osobie Rizzoli czy Frosta, ratujący świat, zdecydowanie nie przemawiają na plus.
Droga pani Gerritsen, niechże Pani wróci do tego na czym się Pani zna. Proszę.

Książkę przeczytałam szybko. Jestem nawet zaskoczona, że tak szybko. W tym wypadku to dobrze bo nie bardzo mi się ona podobała. Fakt, że dobrze się ją czyta to, moim zdaniem, główna jej zaleta ( choć przecież nie z tego powodu sięgamy po książki). Kolejną jest to, że język i treść są odpowiednie dla nastolatków, tzn. nie demoralizują. Jeśli chodzi o pozytywy to raczej wszystko.

Negatywy ? Moim zdaniem jest ich całkiem sporo.
Jak na gatunek ( kryminał, thriller) akcja mało wciągająca i trzymająca w napięciu. Brak tu pożądnej policyjnej roboty. Ogranicza się ona do dwóch krótkich akcji z bronią : pierwsza kończy się samobójstwem podejrzanego podczas próby ucieczki, druga - tylko dlatego, że autorka tak chciała - nie kończy się śmiercią detektywów : Jane Rizzoli i jej partnera. Mamy za to sporo krygowania się przed kamerami dziennikarzy. Przełom w śledztwie następuje po odkryciu dokonanym dzięki uporowi grupki dzieciaków, a nie na skutek dochodzenia prowadzonego przez policję.

Znaczna część książki poświęcona jest pani patolog Maurze Isles, ale akurat jest ona na dwutygodniowych wakacjach i tajemnic odkrywanych na stole sekcyjnym mamy jak na lekarstwo.

Czarny charakter i wróg nr 1 okazuje się być kobietą. Mężczyźni są tylko kiepskimi pomocnikami na rozkazach zachłannej baby.

Cała intryga opiera się na chęci radykalnego wyeliminowania ukrywającego się byłego agenta CIA przez dawną koleżankę z pracy. Jedyną drogą do celu jest spektakula...

 Lubię książki Tess Gerritsen , zdecydowanie mają wszystko czego wymagam od dobrego thrillera . Czasem tego czegoś jest więcej , czasem mniej , ale nigdy nie mogę narzekać na brak napięcia i zwrotów akcji . Jednak tym razem najpierw zaczarowała mnie okładka , dziewczynka w jakimś starym domu , a za oknem zachmurzone niebo , to nie zapowiadało sielskiej opowieści o wakacjach na wsi . Cykliczność występująca w życiu trojga zupełnie wcześniej obcych sobie dzieci , każe przypuszczać że rozwiązanie tajemnicy tkwi w jakiejś dalekiej przeszłości . Tam należy szukać punktów stycznych dla tych trojga nieszczęśliwych dzieciaków , które straciły najpierw swoich rodziców i rodzeństwo , a potem również rodziny zastępcze . Do dzieła zabiera się więc para znana z niektórych wcześniejszych książek tej autorki , mianowicie detektyw Rizzoli oraz doktor Isles . Jako że to duet pierwsza klasa , oczywiście rozwiązują zagadkę , ale niejako po drodze przeżywają mnóstwo niebezpiecznych , wręcz zagrażających życiu sytuacji , ale i '' zaliczają '' kilka zdziwień , jak i ja zresztą . Książkę polecam , gwarantuje szybkie i zwrotne akcje i definitywny brak nudy :) 

Książki Tess Gerritsen jak to one, wciągają, pochłaniają - wszystko naraz. Nie można się od nich oderwać od samego początku.

Akcja już od początku rozwijała się bardzo ciekawie.

Finał totalnie mnie zaskoczył! Czytałam i nie wierzyłam co się wydarzyło...
Autorka jak zawsze zaskakuje na koniec.

Oczywiście nie mogło zabraknąć smaczków takich jak wątki z poprzednich tomów, w tym oczywiście awanturki u Rizzolich:D Uwielbiam!

Jednak nie wiem czy jest to dobra książka dla osób które nie czytają chronologicznie serii Jane&Rizzoli. W tej części pojawia się wyjątkowo wiele bohaterów oraz wątków z poprzednich tomów ( dla mnie to bomba! - ale dlatego, że znam każdy poprzedni tom :) ) natomiast dla osób które wcześniej nie czytały nic z tej serii radzę zacząć od początku.

Wobec Mistrzyni Pióra Sensacyjnego Tess Gerritsen mam takie oczekiwanie, że będzie trzymać poziom, każda kolejna książka będzie lepsza i coraz bardziej zaskakująca, jedyne co się zmieni to tematyka, a mój podziw i uwielbienie dla autorki będzie stale rosnąć. Niestety tak się nie stało.

Niby nowa tematyka, inna akcja, ale powieść Tess mnie po raz pierwszy nie wciągnęła. Za mało się działo (mimo świetnie zapowiadającego się początku), fabuła nawydziwiana, jakoś mało wiarygodnie było dla mnie w tym Hogwarcie dla pokrzywdzonych dzieci, Rizzoli i Isles tym razem nieprzekonujące jako Superbohaterki (a nie są przecież Salander, ani Wonderwoman), wyszły cało z opresji, z której się wyjść nie dało, Maura na wakacjach poza swoją pracownią nie tak charyzmatyczna, mało też było śledztwa w śledztwie, wolałabym, żeby Klub Mefista już zniknął na dobre, a temat… no cóż - tym razem mnie nie zainteresował. Brakowało jeszcze tylko kręgów w zbożu, wysłanników z Hyperiona (ostatnio przeczytałam, więc mi się kojarzy) i latających dywanów. Nie czytałam na wdechu, nie miałam ciarek na plecach, właściwie to leciałam do przodu, byle szybciej skończyć. Rozwiązanie - pamiętam, że było zaskakujące, ale po dwóch tygodniach nie mogę sobie dokładnie przypomnieć o co chodziło. Coś mi się tam pogmatwało i zostało tylko ogólne wspomnienie.

Gdyby to była moja pierwsza książka Tess, po kolejne nieprędko bym sięgnęła. Ale ponieważ jest dziesiąta z cyklu - uznaję to za wypadek przy pracy. Ks...