Potrzask

I ponownie, doskonała, mocna, brutalna i targająca emocje powieść. Intryga kryminalna wielowątkowa, prowadzona równolegle, tak wiele czystego zła i brutalności. Akcja dynamiczna i wciągająca. Ale, ponownie, zakończenie - tak się nie kończy!
I znowu podkreślę, nienawidzę Pana, Panie Kościelny... i czekam na dalszy ciąg!

"W chło­paku tkwi­ło zło. Zresz­tą swój po­zna swego. Po­twór po­zna po­twora."

Po dramatycznych wydarzeniach Komisarz Sikora wraca powoli do zdrowia, starając się jednocześnie pogodzić obowiązki zawodowe z opieką nad synkiem. W tej sytuacji wsparcie Michała Bieleckiego oraz kolegów z wydziału okazuje się nieocenione. Braki kadrowe, rosnąca liczba spraw oraz problemy osobiste nie dają chwili wytchnienia. Tym bardziej że oprócz śledztwa dotyczącego napadów na emerytów pojawia się nowy bezwzględny zabójca…

Poprzedni tom zakończył się w tak mocnym momencie, że mimo upływu czasu wciąż pamiętałam wszystko dość dokładnie. Nie miałam więc problemu z szybkim odnalezieniem się w fabule. Wstrząsające wydarzenia poprzedniej części mają tutaj swoją bezpośrednią kontynuację, dając wyczekiwane odpowiedzi. Na głowy bohaterów spada grad nieszczęść, nie dziwi więc, że niektórzy z nich zaczynają wątpić w sens swojej pracy w policji. Tytuł „Potrzask” jest bardzo wymowny i trafny w kontekście przedstawionej fabuły. Dzieje się wiele, zarówno w strefie obyczajowej, jak i kryminalnej. Mnogość wątków nie przytłacza, ale mocno angażuje. Śledzimy nie tylko życiowe dramaty i skomplikowane śledztwo, a także perspektywę sprawcy. Oprócz młotkarza czającego się na emerytów, natrafiamy na makabryczne odkrycie w jednej z piwnic oraz nowego, groźnego przestępcę. Sugestywne opisy pobudzają wyobraźnię i ukazują mroczne oblicza zła. Końcówka ponownie zosta...

✨Potrzask - Piotr Kościelny ✨
☕ Najnowszą część z cyklu z komisarzem Sikorą rozpoczynają wydarzenia, które są bezpośrednią kontynuacją po "Nagonce". Czwarta część, a dokładnie mówiąc końcówka zmiotła mnie z planszy. A jak jest w przypadku "Potrzasku"?
📚 Bardzo podobnie. Pan Piotr zdecydowanie umie w dramaturgię, szok i emocje. Jak pomyślicie sobie, co powinien mieć idealny kryminał czy thriller to ta książka właśnie to ma! Dlatego tak kocham tę serię ❤️
☕ Sikora to człowiek, który mimo swoich wad, jest oddanym przyjacielem. Jest silny, stanowczy, odważny, skuteczny w pracy, ale jednocześnie mam wrażenie, że jest łagodny i bezbronny jeśli chodzi o prywatną część swojego życia. Stoi murem za "swoimi" bez względu na wszystko. W tej części moją uwagę przykuła również Aneta. Ale zdecydowanie w sposób negatywny. Mam wrażenie, że rozum jej odebrało i zupełnie nie rozumiem co nią kierowało przy podejmowaniu decyzji. Szczególnie jednej. No ale nie będę już się znęcać. Nie kopie się leżącego.
📚 Fabuła jak zwykle w tym cyklu jest wciągająca i zaskakująca. A jej wielowątkowość tylko podsyca ciekawość. Przez tę historię się płynie, a kartki przekręcają się same. Uwielbiam to jak Kościelny buduje napięcie i tworzy dramaturgię. Chwyta czytelnika za gardło przy pierwszej stronie, żeby puścić dopiero na ostatniej.
☕ No i puszcza. Z milionem niecenzuralnych słów na ustach. To wszystko aż kipi emocjami. Aż by się chciało posiedzieć: "ile można". Dlatego tutaj apel...Pan...

Która z książek Piotra Kościelnego jest Waszą ulubioną?

Komisarz Sikora prawie traci życie w wyniku ataku przestępcy. Miasto gnębione jest przez mordercę emerytów. Aneta myśli o zrezygnowaniu z pracy w policji. W mieście pojawia się kolejny niebezpieczny i przemyślny morderca. Dziadkowie syna Sikory chcą odebrać mu dziecko.

W tej książce tyle się dzieje, że nie wiadomo w którą stronę patrzeć. Brutalność miesza się tutaj z niezwykłą wrażliwością. Niektóre sceny przerażają, odstręczają inne ściskają serce i powodują otarcie z policzka samoistnie płynących łez.

Główny bohater – Sikora – denerwuje i … wzrusza. To twardy facet o miękkim sercu. Jeśli masz na kimś polegać to właśnie na nim. Duet śledczych Sikora – Bielecki to literackie mistrzostwo świata. Czytelnik bardzo szybko wiąże się z ekipą Sikory (ja wpadłam jak śliwka w kompot w to towarzystwo).

Czy ktoś policzył ile trupów padło w tej książce? Nie czytałam jeszcze kryminału gdzie śmierć przelewa się prawie przez każdą stronę.

Kolejny fenomen to morderca emerytów. Nienawidzimy go, chcemy, żeby go natychmiast ujęto, albo żeby mu się coś stało a jednocześnie jest nam go … żal.

Kolejne zaskoczenie to ilość prowadzonych śledztw. Jeśli myślicie, że chodzi tylko o jednego zbrodniarza, to się grubo mylicie. Tutaj mamy wysyp morderstw, bo mamy prawdziwy wydział zabójstw, który nie tylko jedną sprawą żyj...

„Potrzask” to już 5 tom z tego cyklu. Książka od samego początku trzyma w napięciu. Posiada również zaskakujące zwroty akcji, które tak bardzo lubię w tym gatunku.

Komisarz Sikora dochodzi do siebie po postrzale. Nadal trwa śledztwo w sprawie napadów emerytów. Pojawią się kolejne trupy. Oprócz tego Pan komisarz walczy o własnego syna, którego chcą mu odebrać rodzice Moniki.

Bardzo lubię kryminały z dość dobrze rozwiniętym wątkiem obyczajowym. I tak właśnie jest tutaj. Autor świetnie w problemy z kolejnymi morderstwami wplótł prywatne zawirowania Sikory, jak również Anety i Łukasza. Kobieta boi się o swoje życie i chce odejść z policji. Jaką podejmie decyzje?

Autor świetnie wykreował bohaterów. Sikora chociaż dobiega do emerytury nadal jest w formie. Każda z postaci jest inna i dostarcza wielu emocji. Jednych można polubić bardziej a innych mniej.

Książka jest z gatunku tych, które wciągają od pierwszej stron i nie pozwala odłożyć się nawet na chwilę. Posiada zaskakujące zwroty akcji i zakończenie, które wciska w fotel. Sama akcja jest dość dynamiczna. Taka jaką lubię. W książce nie znajdziemy chaosu. Każdy wątek jest dokładnie opisany.

„Potrzask” chociaż jest kolejnym tomem z serii, to dla mnie był pierwszym. Muszę przyznać, że czasami odczuwałam brak znajomości poprzednich części i po skończeniu tego tomu, wiem, że muszę przeczytać poprzednie 4 części.

...

Po raz kolejny spotykamy się z komisarzem Sikorą i jego partnerem Bieleckim.

To spotkanie to taki kamień z serca, bo zakończenie poprzedniej części sugerowało, że może być różnie. Komisarz pewnie powiedział by że „złego diabli nie biorą”. No i tym razem jeszcze nie wzięli. Grzegorz wraca do zdrowia i do pracy. Układa swoje życie na nowo dla swojego syna.

I w sumie, to tyle można powiedzieć, aby nie zdradzić za dużo.

Napewno poziom adrenaliny i zainteresowania jest nie zmiennie na wysokim poziomie.

Czytało się bosko. A zakończenie ?! Ehh..... Brak słów :(

Dla fanów serii, gorąco polecam.