Psalm dla zbudowanych w dziczy

Ta książka jest wyjątkowa, bo z tematu, który zwykle rozwija się w mroczną i sensacyjną cyberpunkową apokalipsę, rozkwitła spokojna i piękna róża o zapachu gorącego ziołowego naparu. Roboty zyskały świadomość! A ludzie, o dziwo, zamiast się z nimi bić, doszli do porozumienia i pozwolili im w pokoju odejść. Oto historia pierwszego spotkania po latach, pierwszych długich rozmów i przede wszystkim serdecznego zadziwienia.

Wszystko w tej opowieści wydaje się obce, zarówno dla czytelnika (odległa przyszłość, inkluzywny język) jak i dla samych bohaterów (zetknięcie się dwóch różnych gatunków). "Psalm dla zbudowanych w dziczy" jest przykładem tego, co może się stać, gdy na obcość otworzymy się z uśmiechem, ciekawością i okazując zaufanie.

Widziałam już zachwyty innych czytelników nad tą powieścią, ale sama do końca byłam sceptyczna. Nie planowałam płakać pod koniec książki, a jednak wzruszenie roztopiło mi serce. Uwielbiam morał, który z niej płynie, a długość (mniej niż 200 stron) uważam za idealną. Polecam nie tylko osobom czytającym science fiction, bo prawdy zawarte na stronach są uniwersalne. Wystarczy otworzyć się na pozytywne emocje i może też zaparzyć sobie jakąś ciepłą herbatkę.

Witam Was prosto z solarpunkowego świata, w którym to roboty wykształciły w sobie wiązkę (samo)świadomości i zamieszkały w lasach. Gdzie herbata i sztuka jej parzenia żyje własnym życiem, a siostrat jest na porządku dziennym...

W obu nowelkach z serii "Mnich i Robot" amerykańska autorka, Becky Chambers, zamknęła nietuzinkowy mikrokosmos wypełniony po brzegi uważnością, przyjaźnią, koegzystencją maszyn z przyrodą czy niebinarnością. To świat, w którym wierzę, że można się zatracić, ale sama tej sztuki nie posiadłam. To również przestrzeń, w której można odpocząć, zatrzymać się i zastanowić nad własnym egzystencjalnym pędem oraz tego sensownością. Wreszcie... nad społeczeństwem, tożsamością i wartością życia jako takiego.

Rozumiem fenomen tych nowelek. Rozumiem nagrody, do jakich zostały nominowane bądź otrzymaną nagrodę Hugo. Niemniej nie nazwałabym tej powieści typową dla gatunku science fiction. Oczywiście, ma elementy wiążące, ale wykracza poza sztywne ramy. Język powieści jest specyficzny i lektury nie pochłania się za jednym uderzeniem serca, co oczywiście nie stanowi wady. Podobały mi się na pewno opisy dziczy, natury czy relacji interpersonalnych robotów. Dialogi barwne i dające do myślenia. Jednakże niektóre konkluzje hmm... wywoływały we mnie wewnętrzny sprzeciw i ciągle analizowałam w nich ukryte sensy. Bo jak to tak móc wyjechać bez konsekwencji w (przysłowiowe) Bieszczady i zająć się jedynie patrzeniem w sosny? (pytanie z przymrużeniem oka)
...

Roboty z Pangi mają samoświadomość. Przestały pracować, ruszyły do dziczy i zniknęły.

A jednak herbaciany mnich niespodzianie spotkał jednego z nich ma swojej drodze. Jaki jest jego cel? Zadać pytanie czego potrzebuje ludzie. To pozornie zwyczajne pytanie może przynieść niespodziewane skutki. Bo odpowiedź oczywiście zależy od tego, kto jej udziela, a pytanie to nasi bohaterowie zadadzą wiele razy.

Piękna książka, bardzo wrażliwa, u życiowa, wywołująca uśmiech na twarzy i dodając optymizmu. Dająca nadzieję na lepsze przyszłość. Świat który zawrócił z katastrofy. S gdyby nie była to tylko fikcja literacka? Do tego ciekawi bohaterowie, refleksyjność, super książka.