Ptaki

Tytułowe „Ptaki” wiadomo, najsłynniejsze, Hitchcock. Na szczęście zbiór ten nie tylko skrzydlatymi kreaturami stoi. Już drugie opowiadanie, „Monte Verita”, o wyprawie małżeństwa na tajemniczą górę Prawdy, z której powraca tylko mąż, było bardzo interesujące. Ciekawe, jaką prawdę odkryła żona, że wolała tam pozostać? „Jabłonka” jakoś do mnie nie przemówiła, chociaż koncepcja wydawała się niezła. „Prowincjonalny fotograf” jest o przelotnym letnim romansie, który kończy się bardzo, bardzo nie tak, pewnie jak każdy taki wyskok. Historia opisana w „Pocałuj mnie jeszcze raz” zaskoczyła mnie i to pozytywnie, główny bohater powinien jednak uważniej dopierać sobie kandydatki na partnerkę! Ostatnie opowiadanie „Stary” podobało mi się najmniej.

Daphne du Maurier buduje napięcie powoli, ale skutecznie. Te historie mają swój klimat.

Pierwsza książka Daphne du Maurier, jaką przeczytałem i jestem zadowolony, bo te opowiadania to coś więcej, niż "urocze ramotki". Ale jak to w zbiorze opowiadań: jedne historie podobały mi się bardziej (tytułowe Ptaki) inne mniej (Prowincjonalny fotograf) w każdym razie dobra pozycja, żeby sprawdzić, czy styl pani du Maurier w ogóle potencjalnemu czytelnikowi podejdzie. Mi podszedł, jednak nie jestem przekonany, czy podołałbym bez ziewania pełnowymiarowej powieści jej autorstwa.

Lubicie zbiory opowiadań? Gdzie autor ukazuje swoje różnorodne pomysły zrodzone w głowie?

Sięgam po takie zbiory, ale także są świetną odskocznią od długich lektur, gdzie w dłuższej lub krótszej formie opowiadania zapewniają intrygującą rozrywkę przy napiętym grafiku. Tak też wpasowała się książka Daphne du Maurier w moim intensywnym weekendzie. Gdzie chęć przeczytania choćby kilku stron zwyciężyła, a krótsze opowiadania się do tego nadały idealnie..

Kolejne spotkanie z twórczością Daphne du Maurier, gdzie orzymałam różnorodne historie, a w tym wszystkim elementy do dodatkowych rozważań i rozrywki.
Świetny przerywnik, który doskonale nadaje się do spędzenia czasu z dobrym opowiadaniem.

Uważam więc, że jeśli tylko dany autor wydał swoje pomysły w krótkich opowieściach, to powinny one zostać jak najbardziej wydane, abyśmy my czytelnicy mieli wgląd w jego pomysłowość i styl pisania. A poprzez właśnie taką formę mamy później większą pewność, że dana twórczość nam odpowiada i chętniej będziemy sięgać po kolejne tytuły.
Daphne du Maurier swoją treścią mnie zainteresowała ponownie, aż chciałoby się poznać dalsze ich losy..

Myślę, że każdy znajdzie w tej antologii swoje ulubione opowiadanie. W moich odczuciach najlepiej wypadły "Ptaki" i "Stary".
Jednak z tej szóstki opowiadań, każde ma swój osobliwy klimat i wyróżniają się na tle innych poprzez specyficzny styl i budowanie napięcia.

Ptaki są dla mnie symbolem wiosny. Uwielbiam przyglądać im się szczególnie rano, gdy tak pięknie zaczynają śpiewać. W tej chwili już nowi lokatorzy pilnują swoich mieszkanek. Z przyjemnością oglądam ich przy budkach lęgowych, które powiesiliśmy na drzewach kilka lat temu.

Jednak zupełnie inny obraz ptaków znajdujemy w opowiadaniu Daphne du Maurier "Ptaki”, na podstawie którego powstał kultowy film Hitchcocka pod tym samym tytułem. Pamiętam swoje przerażenie, gdy obejrzałam go jako dziecko. Przyznam Wam, że opowiadanie również przyprawia o ciarki, niosąc wizję masowej agresji ptaków atakujących niczym rozszalały, żądny krwi rój. Wizję, z którą trudno się pogodzić nie tylko czytelnikowi, ale przede wszystkim bohaterom przyzwyczajonym do pokojowej natury tych stworzeń. Od wyparcia, przez lekceważenie i w końcu porażający lęk ewoluują ich emocje, a rzeczywistość jest gorsza niż najgorszy koszmar.

W tej pięknie wydanej książce znajdziemy jeszcze kilka innych opowiadań, z których najbardziej zapadły mi w pamięć „Monte Verita” o fascynacji górami i poszukiwaniu nieśmiertelności oraz „Jabłonka”, która jest niczym wyrzut sumienia, dla mężczyzny zaniedbującego swoją żonę za życia.

Każde z opowiadań niesie ze sobą mroczną tajemnicę, niedopowiedzenie, czasem zaskakuje finałem jak z horroru, innym razem jak z baśni. Pozwala na własną interpretację i dopowiedzenie ciągu dalszego niektórych historii. Budzi dreszcz niepokoju związany ze zderzeniem z siłami nat...

Moje pierwsze spotkanie z wielką Daphne du Maurier w formie audiobooka. Muszę przyznać, że tytułowe opowiadanie ... rozczarowało mnie niestety. Mimo mojego realnego strachu przed pierzastymi stworzeniami nie poczułam tej grozy, nie poczułam nic. Za to pozostałe opowiadania są godne polecenia a zwłaszcza te o Jabłonce, czy Monte Verita. Cieszę się, że poznałam, choć fragment talentu tej wielkiej autorki.

Cudowne opowiadania. Intrygujące i tajemnicze. Szczególnie muszę wyróżnić 'Monte Verita' i ' Jabłonka'. Obie opowieści wciągnęły mnie na amen. 'Monte Verita' cudownie tajemnicza, opisuje miłość do górskich wspinaczek i utracie osoby bliskiej dla mocy wyższej. ' Jabłonka' wywarła u mnie skrajne emocje. Od ulgi po wzburzenie. Jak ludzie mogą być tak blisko i tym samych tak daleko od siebie. Polecam!

Czytelniczka lubująca się w opowiadaniach wygląda tak - to pisząc palcem wskazuję na siebie.
Lubię krótkie formy, ale muszą być w wykonaniu mistrzów, bo to wielka sztuka tak napisać opowieść, żeby jej nie zalać potokiem niepotrzebnych wyrazów, a mimo to, żeby wszystko było z wysokiej półki: historia, postaci, tło, klimat, klimat, klimacik… . W niewielu słowach, a nie w opasłym tomiszczu. A jak po roku - dwóch, pamiętam o czym czytałam, to pełen sukces.
W opowiadaniach Daphne du Maurier wszystko się zgadza. To niezwykłe i niesamowite historie. O zazdrości, zemście, ukrytych pragnieniach, beznadziejnej walce z nieuniknionym. Napisane piękną prozą, pomysłowe i dopracowane. Autorka doskonale opowiada, ma wyobraźnię, jest świetna w tworzeniu przerażającego klimatu lub niepokojących sytuacji. W każdym z sześciu opowiadań jest złowrogo, a co najmniej mrocznie. Czułam niepokój, gdy czytałam m.in. o przerażającej nawiedzonej jabłoni, o seryjnej morderczyni pilotów samolotowych, kobietach wzywanych do miejsca wiecznej szczęśliwości, ale przy „Ptakach” faktycznie się bałam. Nie o głównego bohatera, ale o siebie. Książkę wzięłam bowiem na urlop nad morze i gdy widziałam mewy na falach lub stada rybitw na plaży, robiło mi się niedobrze ze strachu. Niby wiem, że autorka to tylko wymyśliła, a potem Hitchcock dołożył obraz, ale gdyby tak te ptaki nagle ruszyły… . Brrr!
A tak swoją drogą - książka trochę inna niż film, inaczej rozłożone są akcenty, ale wywołuje takie samo prz...

"Ptaki i inne opowiadania" Daphne du Maurier to kolejna już przepięknie wydana pozycja z Serii Butikowej Wydawnictwa Albatros. Zawiera sześć opowiadań, w tym tytułowe "Ptaki", na których podstawie Alfred Hitchcock nakręcił swój najgłośniejszy film.

Mrożące krew w żyłach historie ukazują pełen wachlarz umiejętności pisarskich Daphne du Maurier.
• Jak powstrzymać szaleństwo, które ogarnęło ptaki?
• Jaką tajemnicę skrywa góra Monte Verita?
• W jaki sposób zemści się zaniedbywana latami żona?
• Czy wakacyjny romans to na pewno dobry sposób na zabicie nudy?
• Gdzie zaprowadzi randka z bileterką?
• Jaką przerażającą tajemnicę skrywa pewna rodzina?

W tych krótkich formach autorka pokazuje niezwykły kunszt i nader plastycznie oddaje poczucie wyobcowania ludzkiej jednostki, kpiąc z przekonania o dominacji człowieka nad światem przyrody. Wszystkie zamieszczone tu historie charakteryzuje wyjątkowo duszna atmosfera, poczucie niepokoju i grozy. Są one złowieszcze, pełne podskórnego napięcia, wywołują strach, a nawet szok, który w pewien sposób hipnotyzuje czytelnika, nie pozwalając na przerwanie lektury.

Fanką opowiadań nie jestem, muszę to przyznać. Ale to Seria Butikowa. Nie mogło być źle. Przepięknie wydany zbiór opowiadań, to coś, nawet nietrafiające w mój gust czytelniczy - musiałam mieć.

Jak to w antologiach bywa, jedne opowiadania podobają nam się bardziej inne mniej, tak jest i tym razem. Jednak każde z nich jest utrzymane w tym mrocznym klimacie, przytłaczającej atmosferze, z narracją autorki, której nie da się podrobić. Rzeczywiście tytułowe "Ptaki" okazały się najlepsze i chyba rozumiem, dlaczego stały się inspiracją dla głośnego filmu.

Nie jest to lektura pełna krwi, trupów czy strachu, ale ten delikatny dreszczyk można poczuć. Myślę, że fani autorki będą zadowoleni.