Saga o ludziach ziemi. Wpatrzeni w niebo

Jest rok 1816 gdy do jednej z wymarłych w wyniku epidemii wsi na Kujawach dziedzic sprowadza nowe ręce do pracy. To właśnie tam osiedlają się Antek i Hanka, młode chłopskie małżeństwo skuszeni obietnicą mniejszej pańszczyzny licząc jednocześnie na lepszy los.

„Saga o ludziach ziemi. Wpatrzeni w niebo ” to opowieść która toczy się wokół spraw pozornie przyziemnych wpisujących się w cykl pór roku i pracy od świtu do zmierzchu. Widzimy codzienny trud związany z pańszczyzną, uprawą roli czy życiem w małej społeczności w której przeplatają się wiara w Boga, czarownice, zabobony czy tradycję która była przekazywana z pokolenia na pokolenie. Są też oskarżenia o czary, złe oko czy zadawanie chorób. W opowieści tej znajdujemy mnóstwo odwołań do ówczesnych wierzeń i tradycji. Całość jest niezwykle dopracowana, a sama autorka oddała rzeczywistość wsi wyjątkowo wiernie bez upiększania czy koloryzowania. Widzimy brak akceptacji wszelkich zmian zarówno w uprawie pola jaki i sposobie budowy domów czy przechowywania zbiorów.

Autorka unaocznia, że życie w tak małej społeczności nie było łatwe gdyż sąsiedzi nie zapominali i nie wybaczali. Trzeba było się wpasować by nie być obiektem plotek czy wytykania palcami. Widzimy nierówności społeczne i mentalność ludzi. Ale największym plusem historii są bohaterowie zarówno pierwszo jak i drugoplanowi. Autorka opisując dzieje swojej rodziny robi to w sposób rewelacyjny i nie mogłam oderwać się od lektury. Zdecydowanie polecam tą ...

Polska wieś początku XIX wieku, której obraz wypływa spod pióra, ale i z rodzinnej historii Anny Fryczkowskiej nie czaruje idyllicznymi kadrami, a realizmem, realizmem aż do bólu. „Wpatrzeni w niebo” to pierwsza część „Sagi o ludziach ziemi”, której tom drugi „Czas rumianku” już na mnie czeka. Z ilu będzie się docelowo składać nie wiem, ale jedno wiem na pewno, po każdy kolejny sięgnę z przyjemnością.

W trudach, smutkach i radościach codziennego życia toczącego się wraz z cyklami pór roku towarzyszymy Hance i Antkowi Józwiakom, którzy każdego dnia pracują w pocie czoła na lepszy byt dla siebie i swojej rodziny. Zawirowania polityczne, przemiany społeczne dzieją się gdzieś w tle, bo dla chłopów ważniejsza od powstań, górnolotnych nawoływań do walki o wolność jest ziemia. „Car jest daleko, a dziedzic blisko”.

Czemu ta, wydawać by się mogło, zwyczajna opowieść o kolejach ludzkich losów tak zachwyca? Czemu wciąga tak mocno, że trudno od niej odejść choć na chwilę? Czy dlatego, że jest tak prawdziwą podróżą do naszych korzeni? Do czasów życia tak prostego, funkcjonującego według narzuconego kieratu i z poszanowaniem dla często nieprzyjaznej natury? Do czasów bez edukacji, za to z zabobonami uznawanymi na równi z wiarą w Boga? W końcu do czasów, w których śmierć sięga tak często do chłopskich chat?

Wszystkie te wątki mają ogromny wpływ na odbiór tej historii, ale najbardziej podobało mi się jej wyważenie. Autorka nie stosuje żadnych trików, by wzrusz...

"Saga o ludziach ziemi. Wpatrzeni w niebo" to zaledwie początek wspaniałej przygody, jaką jest rodzinna saga rozgrywająca się w maleńkiej wsi na Kujawach w latach 1816-1852. Inspiracją dla Anny Fryczkowskiej były unikatowe pamiętniki jej dziadka i ojca.

Historia rozpoczyna się pewnego listopadowego popołudnia roku 1816 podczas zaćmienia Słońca, które ludzie biorą za koniec świata; gdzie na jednej z kujawskich wsi osiedlili się Antek i Hanka, młode chłopskie małżeństwo. Liczą na lepszy los i walczą o swoją pozycję w nowej społeczności.
"Tak już świat urządzono, że jedni wyżej stali od innych, więcej mieli i mogli".

Saga przedstawia losy rodziny wpisane zarówno w rytm przyrody, jak i w wydarzenia historyczne oraz przemiany społeczne w Polsce w XIX wieku. To niesamowite, z jaką łatwością przeniosłam się w tak odległe czasy. Na pewno ułatwił mi to pięknie odwzorowany język, którym się wówczas posługiwano. Ten prosty zabieg nadał mocy i prawdy przedstawionym wydarzeniom, pozwolił stworzyć na poły słodki i sielski, jednak niepozbawiony nuty goryczy klimat.
"Czasem bieda lepsza, bo im mniej masz, tym mniej stracić możesz".

"Saga o ludziach ziemi" to opowieść o marzeniach, niezależności, wolności, pragnieniu wiedzy. Odnajdziemy tu pełen nostalgii i wzruszeń obraz zwyczajnego życia w zgodzie z naturą w wyznaczanym przez pory roku czasie, wypełnionego codzienną modlitwą i pracą, poszanowaniem...

„Wpatrzeni w niebo”, pierwsza część „Sagi o ludziach ziemi”, to przedstawiona z różnych perspektyw opowieść o codzienności wypełnionej ciężką pracą. O troskach i kłopotach, smutkach i radościach, narodzinach, przemijaniu i śmierci. To obraz życia w zgodzie z naturą, którego rytm wyznaczają kolejne, następujące po sobie pory roku.

Wymarła, kujawska wieś sprzed dwustu lat, to tutaj zabiera swoich czytelników Anna Fryczkowska. Nie bez powodu. Tutaj osiadają Antek i Hanka Józwiakowie – młode, chłopskie małżeństwo, pragnące lepszego losu – główni bohaterowie „Sagi o ludziach ziemi”.

„Car jest daleko, a dziedzic blisko”– Anna Fryczkowska znakomicie pokazała mentalność ówczesnych chłopów, dla których wydarzenia historyczne, przemiany społeczne, dzieją się gdzieś hen daleko. Dla Antka, Hanki i ich sąsiadów najważniejsza jest ziemia, to co tu i teraz. W ciepłą, nostalgicznąopowieść o życiu według prostych zasad, wypełnionym miłością do ziemi, pracy i najbliższych, Autorka zręcznie wplotła elementy baśniowe. Opowieści o czarownicach i śmiertelnych świerkach, które snują, i w które wierzą mieszkańcy wsi. Głęboka religijność, nie stoi tutaj w sprzeczności z wiarą w boginki.

Anna Fryczkowska, w oparciu o losy swoich przodków, stworzyła realistyczny obraz polskiej wsi pierwszej połowy XIX wieku. Wykreowała wyrazistych bohaterów, których losy nie pozostawiają obojętnym. Barwny, poetycki język sprawia, że czyta się z ogromną przyjemnością.

Kilka dni temu miała swoją premierę najnowsza książka Anny Fryczkowskiej zatytułowana „Saga o ludziach ziemi. Wpatrzeni w niebo”. Jest to pierwszy tom cyklu inspirowanego rodzinną historią autorki. Akcja rozpoczyna się w roku 1816 na Kujawach, a głównymi bohaterami są Hanka i Antoni Józwiakowie.

Na początku opowieści poznajemy koleje młodzieńczej znajomości i pierwszego wzajemnego zauroczenia sobą bohaterów, a następnie ich bezkompromisowe dążenie do bycia razem, co z pewnych względów wcale nie było sprawą łatwą. Dzięki determinacji i uporowi młodych sprawa ma jednak szczęśliwy dla nich finał. Pobierają się i wiodą zwyczajne, monotonne, naznaczone pańszczyzną życie w rodzinnej wiosce…

Dzieje się tak do czasu, gdy w ich miejscowości pojawiają się ludzie, którzy proponują chętnym możliwość osiedlenia się w wymarłej na skutek morowej zarazy wiosce o nazwie Naczachowo rysując przed ludźmi wizję znacznie lepszego życia.

Antek i Hanka coraz mocniej skłaniają się ku przeprowadzce, chociaż obaw i niepewności, jaka nimi w związku z powyższym targa również nie brakuje. Ostatecznie jednak wygrywa w nich myśl o perspektywie lepszego i pod pewnymi względami nieco lżejszego życia, bo któż z nas w głębi serca nie pragnie owocniejszego i bardziej przyjaznego jutra dla siebie i potomstwa?

Tak o to Józwiakowie stają się pierwszymi mieszkańcami Naczachowa, a ich jedynymi towarzyszami jest dwójka niemówiących młodziaków nazwanych przez Hankę – Jankiem i J...

Zaczyna się niepozornie. Ot, kolejna chłopska opowieść o życiu na wsi. O rodzinach biednych i tych nieco bardziej zamożnych, o wielkiej miłości i aranżowanych małżeństwach. O spięciach między dworem i chłopami, o ich ciężkim losie pod pańskim batogiem… Ot, opowieść o ludziach ziemi.

Ale niech was nie zwiodą pozory. W tej książce tkwi znacznie więcej.

Hanka i Antek Józwiakowie wiedzą, że żeby coś w życiu mieć, trzeba na to zarobić ciężką pracą własnych rąk. Gdy los daje im szansę na lepsze życie, pakują swój skromny dobytek i ruszają przed siebie. W Naczachowie początki wcale nie są łatwe, choć puste chałupy z czasem zapełniają się sąsiadami, a ziemia wydaje plony zasiane jeszcze przez poprzedników, wciąż brakuje rąk do pracy. Choć nasi bohaterowie pracują od rana do wieczora, kolejnego dnia wcale nie jest lżej. Jednak ten trud osładza im miłość i nadzieja, że już wkrótce będzie lepiej…

Anna Fryczkowska spisując historię swojej rodziny stworzyła piękną opowieść o czasach niezwykle burzliwych przemian. Mimo, że wojna zawsze toczyła się gdzieś „daleko” od Naczachowa, nigdy nie przechodził bez echa. Zmiany polityczne, geograficzne, ekonomiczne… to wszystko niczym woda wsiąka powolutku w ziemię dziedzica, niosąc ze sobą nowe idee i wyzwania. Jednak jak filozoficznie zauważa autorka, „car jest daleko a dziedzic blisko”, dlatego rodzinne strony, które opisuje, długo opierają się zmianom.

...

Rany co to za książka. Dawno już, żadna lektura mnie tak nie pochłonęła jak „Saga o ludziach ziemi. Wpatrzeni w niebo”. Jest to pierwszy tom serii i mam nadzieję, że na kolejne części nie będę musiała długo czekać. Książka zabrała mnie do początków XIX wieku na Kujawy, gdzie o swoje szczęście postanowiło zadbać dwoje zakochanych w sobie ludzi. Historia opisana w książce jest historią inspirowaną prawdziwymi wydarzeniami, co sprawiło, że tym bardziej chciałam poznać los ludzi żyjących 200 lat temu.

„Saga o ludziach ziemi. Wpatrzeni w niebo” to historia Hanki i Antka. Dziewczyna od zawsze miała ukrytą siłę i determinację. Antek z kolei musiał długo nad czymś myśląc, aż podjął jakąś decyzję. Zwłaszcza tą o małżeństwie. Hanka to córka komornicy, najbiedniejszej klasy społecznej. Antek to syn rataja. Był również chłopem, ale powodziło się mu lepiej. Miłość jednak nie patrzy na status społeczny i młodzi postanawiają pobrać się pomimo, że zarówno matka Hanki jak i rodzice Antka nie zgadzali się początkowo na ten związek. Po ślubie młode małżeństwo postanowiło wyruszyć w poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi. I tak trafili do Naczachowa, do pustej wsi, przez którą przeszedł mór. To tutaj postanowili założyć rodzinę i walczyć o swoją pozycję w nowej społeczności.

W tej historii podoba mi się wszystko. Małżeństwo, które gdy kłóci się to śpiewa do siebie, opis polskiej wsi, która totalnie różni się od dzisiejszej. Ciężka pra...

Książka Anny Fryczkowskiej była dla mnie zupełnym zaskoczeniem i to takiego rozmiaru, że poświęciłem lekturze wszystkie moje wolne godziny, a nawet część nocy.

Proszę autorkę o wybaczenie, ale nie potrafię umiejętnie wyrazić zachwytu, który towarzyszy mi, gdy pisząc teraz „recenzję”, myślę o Sadze i jej wpatrzonych w niebo bohaterach. Przysiadłem z wrażenia i ślepię to w okładkę książki, to w czerń za oknem i do głowy przychodzą mi kujawskie wspomnienia, jakbym spędził z Jóźwiakami ostatnie wakacje, a proszę mi wierzyć, nie spędziłem.

Niby zwykła i prosta rodzinno-wiejska historia, ale podana pomysłowo i niezwykle ciepło, tak, to chyba najlepsze określenie. Nie ma tu złego, którego pojawienie doprowadziłoby mnie o palpitacje serca i mimo, że los doświadczał bohaterów powieści okrutnie, wszystko przyjmowałem z wewnętrznym spokojem, chyba tak jak trzeba przyjmować życie. Wplecione delikatne wątki baśniowe dodały I części sagi ciekawego smaczku (pachniało mi tu nieco Radkiem Rakiem i jego Szelą) i paradoksalnie jeszcze bardziej osadziły opowieść Fryczkowskiej w fundamencie ziemi. Bo to właśnie ziemska historia i tym, co z ziemi pochodzi ale też o tym, że trzeba patrzeć w bezkres nieba. My zaś, ludzie, nieco śmieszni, złośliwi, czasami okrutni i maluczcy w swym zaślepieniu, jesteśmy „pomiędzy”. I to od nas zależy, gdzie „ślepić” będziemy. Czy ogrodzimy się płotkami przed nowym (bo złym), czy też wyciągniemy dłoń ku „czemuś inszemu”. Tr...

Najgorzej, kiedy książka jest tak dobra, że ciężko zebrać myśli, aby napisać coś sensownego.

A w książce wcale nie musi się wiele dziać, żeby móc się nią zachwycić. Wystarczy piękny język i dobrze wykreowane realia świata, w którym została osadzona fabuła. “Saga o ludziach ziemi” do takich tekstów należy. Tu wszystko toczy się swoim rytmem. To książka, w której troski i nieszczęścia przeplatają się z radościami i zabawą.

Zakochani w sobie Hanka i Antek postanawiają opuścić rodzinną wieś. Osiedlają się w nowym miejscu, Naczachowie, które opustoszało z powodu zarazy. To jedyna taka szansa na nowe możliwości, a przede wszystkim na stanie się samodzielnymi gospodarzami, we własnym domu.

Autorka odczarowała polską, smutną, zapracowaną wieś. Piękną polszczyzną, świetnymi dialogami i humorem namalowała obraz społeczności, w której każdy zna swoje miejsce i wie, że wzajemna pomoc pozwoli na zbudowanie solidnych fundamentów na kolejne pokolenia. Wspaniale, że po tylu latach od napisania “Chłopów”, powstała tak szczera i barwna opowieść o tym, co skrywała polska wieś po 1816 roku.

“Saga o ludziach ziemi” to książka, w której bohaterowie jednocześnie wierzą zarówno w Boga, jak i czarownice. To książka o pierwszych miłościach, problemach, ciężkiej pracy, ale przede wszystkim o umiejętności budowania szacunku w hermetycznym świecie. I w końcu, ta książka ma w sobie coś magicznego, ...