Równonoc

„Życie jest stratą – kiedy uświadomisz to sobie, wszystko staje się łatwiejsze do zniesienia. Straty i tak będą, cokolwiek robimy. Ale na razie możemy się cieszyć tym, co mamy, a mamy trochę, wystarczy spojrzeć przez okno”*.

Czterej zaginieni chłopcy, ich rodziny, cztery sposoby na radzenie sobie z dramatem, ze stratą. Czytelnik, który sięgnie po „Równonoc” musi liczyć się z tym, że książka ta jest wyczerpująca emocjonalnie, że budzi niepokój. Bo złe rzeczy dzieją się bez zapowiedzi, człowiek nie jest świadom, że widzi bliską sobie osobę po raz ostatni.

Książka jest podzielona na rozdziały, w których wypowiadają się rodzice (głównie matki) czterech zaginionych u schyłku XX wieku w Zachodniopomorskim chłopców. Mówią o dniu zniknięcia dziecka, o tym jak były prowadzone działania poszukiwawcze, wreszcie o tym, jaki wpływ na członków rodziny miało to zdarzenie.

Nawet nie jestem w stanie sobie wyobrazić, co czują ludzie, którym znikają bliscy. Gdy ktoś umiera, jest bardzo ciężko, jest to ewidentny koniec. A gdy ktoś zaginie? Pozostaje otwarta rana, podrażniana ciągle niepewnością czy dana osoba jeszcze żyje, czy nie dzieje się jej krzywda, czy cierpi. Ta niepewność wykańcza psychicznie. Annie Fryczkowskiej idealnie udało się uchwycić ten smutek, niepokój wyobcowanie w cierpieniu.

Nie podejmuję się natomiast oceny na ile fabuła stworzona przez Autorkę trzyma się faktów – dotyczy to zresztą wszystkich pozycji z serii Na F/Aktach. Czy rozdział...