Sen o okapi

Na palcach jednej ręki mogę policzyć książki, w których autor zdania skonstruował na tyle pięknie, że przystawałam przy nich dłużej, a na mojej twarzy gościł pełen uznania uśmiech. Książki, w których miałam ochotę żyć, choć przecież stanowiły jedynie odbicie świata, jaki dobrze znam. Książki, w których bohaterowie mogli być każdym, ale dla mnie byli wszystkim.

„Sen o okapi" zalicza się do grona tych tytułów, a myśl o nim sprawia, że moje serce momentalnie się rozgrzewa. Na kartach powieści trafiamy do małej niemieckiej miejscowości, gdzie każdy się zna. Selma — kobieta, która już ma swoje lata — miewa sny o okapi, a po każdym z nich w niedługim czasie na kogoś z mieszkańców spada śmierć. Nie ma w zwyczaju dzielić się nimi z innymi, bo ludzie ogarnięci trwogą boją się nawet oddychać. Odejść jednak można na różne sposoby. Nieobecna duchem matka głównej bohaterki, ojciec alkoholik oraz ojciec podróżnik, aspołeczna znajoma i wiele innych osób, które choć wciąż żywe czasami zdają się być poza naszym zasięgiem.

Mariana Leky stworzyła pełną ciepła opowieść o życiu, które czasami miesza się ze snem. Agnieszka Walczy natomiast zadbała, by tłumaczenie mogło czytelnika zachwycić pięknem zdań. Dzięki nim poznałam historię, jaka od pierwszych zdań zdawała się wołać, że jest wprost idealna dla mojego serca.

Na mojej twarzy głównie gościł uśmiech, ale były też chwile, gdy oczy zaczynały się szklić od łez. Bywało smutno, bywało wesoło, bywało tak, jak to bywa ...

„Sen o okapi", który całkowicie skradł moje serce i sprawił, że ta lekka powieść, w której sen przeplata się z rzeczywistością, jest książką, która wpada w moje TOP10 tego roku!

I prawdę mówiąc, ta książka u nas będzie miała swoją premierę dopiero 14 kwietnia, ale ja już dzisiaj chciałabym, żebyście wpisali ją na swoją czytelniczą listę. Jest to piękna, baśniowa powieść, w której autorka przenosi nas do małej malowniczej miejscowości w Niemczech. Spotkamy się tutaj z Luizą, której babcia śni o okapi - ten sen zwiastuje śmierć! Autorka pisze tak barwnie i baśniowo! Tutaj wszystko się między sobą przeplata, zacierają się granice i dotyka ona takich tematów, które dogłębnie nas poruszą. Książka też wnosi spokój - widzimy toczące się życie mieszkańców miasteczka, z którymi ja, bardzo szybko się zżyłam. W książce, jak to w życiu bywa, jest również wiele bólu i smutku i za to tę książkę uwielbiam jeszcze bardziej. Mnóstwo w niej również pięknych cytatów i znaczeń ukrytych między słowami i wierszami.

Zdecydowanie jest to jedna z piękniejszych książek, jakie miałam przyjemność czytać i na zawsze pozostanie ona w mojej biblioteczce!I dodatkowe oklaski należą się @wydawnictwootwarte . Zobaczcie tylko jak pięknie tę powieść ubrali! Okładka jest GENIALNA! Przeczytacie? Mam nadzieję, że
tak!

"Sen o okapi" to książka niezwykła. To ta pozycja literacka, w której autor żongluje słowem, obraca je na wszystkie strony, w lekkim stylu bawi się metaforami, zdaniami, a to do wyobraźni czytelnika należy ostateczny kształt obrazu, jaki powinien wyłonić się tej zabawy.

Mała niemiecka wioska, w której każdy zna każdego i każdy na temat każdego mógłby bez chwili wahania przytoczyć cały życiorys. To właśnie w takich okolicznościach bohaterowie żyją, mieszkają, dzielą swe troski, smutki i żale. Każdy mieszkaniec jest inny, na swój sposób wyjątkowy. Ta mała wieś stojąca pod znakiem okapi - ssaka, którego nikt nie widział, a którego widmo widziane przez jedną z mieszkanek budzi grozę i niepokój - mieści w sobie poczucie wspólnoty, odpowiedzialność za sąsiada, zbiorowo przeżywany ból i poczucie straty. Główna bohaterka jest biegunem, który wytyczą kierunek życiu, tylko gdyby nie te niewytłumaczalne rzeczy, które dzieją się niej.

Powieść pełna magii, minimalizmu słów niosących olbrzymi ładunek emocjonalny i mnogość wartościowych cytatów, które tworzą wyjątkową metaforę życia jako takiego. Autorka stosuje szereg zabiegów, które zdają się płynąć spod jej palców z łatwością. Jednocześnie serwuje wachlarz niestandardowych rozwiązań, które może i gmatwają nieco historię, jak chociażby niespodziewane retrospekcje, ale jednocześnie czynią atmosferę namacalnej magii i wyjątkowości.

Lubię, gdy książka, którą czytam wprawia mnie w dobry nastrój. Daje mi nie tylko przyjemność czytania, ale również radość obcowania z postaciami pełnymi szczególnego uroku i wewnętrznego ciepła, które się mi w trakcie czytania udziela a przynajmniej jeden z jej fragmentów pozostaje na dłużej w mej pamięci. I taka właśnie jest dla mnie powieść Mariany Leky "Sen o okapi".
Gdy bohaterka książki, jako mała dziewczynka pyta przyjaciela swojej babci Selmy "Dlaczego nie otworzyły się drzwi po mojej stronie", a pytanie dotyczy sytuacji, w której zginął jej najlepszy szkolny kolega ten tłumaczy jej, że na to pytanie nie ma odpowiedzi. Ale później kładzie dłoń na jej małej rączce i :
"Zdarzą się w twoim życiu chwile, kiedy będziesz się zastanawiała, czy kiedykolwiek zrobiłaś coś należycie - powiedział. To zupełnie normalne. Jest to również bardzo ciężkie pytanie. Tak na sto osiemdziesiąt kilo, powiedziałbym. Ale na to pytanie jest odpowiedź. Zazwyczaj pojawia się późno w życiu. Nie wiem, czy Selma i ja będziemy jeszcze na świecie. Dlatego powiem ci to już teraz : Kiedy nastąpi ten moment, kiedy pojawi się owo pytanie, a tobie nic nie przyjdzie natychmiast do głowy, przypomnij sobie wówczas, że swoją babcię Selmę i mnie uczyniłaś szczęśliwymi tak bardzo, że starczyło na calutkie życie, od początku do końca. Im się robię starszy, tym mocniej wierzę w to, że zostaliśmy stworzeni tylko dla ciebie. I jeśli istnieje jakiś dobry powód do tego, żeby zostać stworzonym, to jesteś ni...

„ - Czy są tu jeszcze wszyscy? - spytałam.

Selma i Optyk spojrzeli na siebie i wtedy Selma wynalazła świat po raz wtóry.

- Nie - odpowiedziała. - Nie ma już wszystkich. Ale świat jeszcze istnieje. Cały świat minus jeden.”

„Sen o okapi” Mariany Leky to ciepła i czuła opowieść o istocie ludzkiego istnienia. Niespieszna narracja pozwala na chwile osobistej refleksji i zadumy. To książka o przyjaźni, różnych odmianach miłości, poszukiwaniu sensu, przemijaniu, lęku przed śmiercią, śmierć i bólu, który po sobie pozostawia. Leky stara się oswoić śmierć, pokazać, że jest nieodłącznym elementem życia.

Bohaterowie, których stworzyła, tak niedoskonali, poprzez swoje dziwactwa stają się czytelnikowi niezwykle bliscy. Urzeka prostata z jaką patrzą na świat oraz relacje jakie tworzą, oparte na wzajemnym szacunku, bliskości i zrozumieniu.

Książka Leky pełna jest smutku, tęsknoty, ale też małych radości. Otula, przynosi spokój i nadzieję. To doprawiona szczyptą magii i odrobiną baśniowości swoista afirmacja życia.

Myślę, że rozczarowania przychodzą po to, żeby docenić niesamowite historie, które mamy za sobą, albo które są jeszcze przed nami.

•

•

Nie byłam jeszcze na ciebie gotowa - szepczę, dotykając granatowej okapii. Przemierzam pojedyncze linijki tekstu, szukając w nich punktów, które po połączeniu, staną się czymś więcej niż szeregiem kropek pomiędzy literami. Miały być cząstką mnie, miłością, której chciałam odnaleźć w tej powieści. Właśnie teraz pragnęłam : zostać otulona fabułą jak kocem pod nieboskłonem oniryzmu. Dlatego podjęłam tę podróż.

Wędrowałam dotykając pojedynczych historii, mając zamknięte oczy, sercem wybijając rytm niepewnych kroków. Spotkałam Selmę, kobietę o niezwykłym temperamencie, która urodziła smierć o 3 w nocy w niemym krzyku końca świata. Spostrzegłam biegnącego gdzieś Optyka, zakochanego, milczącego w swym uczuciu człowieka. Czekał na właściwą chwilę, na moment, by stać się osobą szczęśliwą i myślę, że do tej roli przygotowywał się przez całe życie. W pociągu towarzyszyłam Martinowi i narratorce. Dotykałam przez szybę wymienianych ustami chłopaka słów i mając przymknięte powieki zastanawiałam się, czy każdy może być tak pewny niepewnego. Nawet nie zauważyłam, gdy sama zaczęłam niemo wymawiać : las, las, ambona pierwsza, pole, las, pastwisko... i poczułam, że wszystko się zmieni, ale ten pociąg, jakim jest życie, pojedzie dalej. Między rozdziałami zanurzałam dłonie w futrze Alaski, a jego język muskał mój policz...

“Sen o okapi” zwrócił moją uwagę za sprawą licznych poleceń oraz pięknej kolorowej okładki. Co w nim obaczyłam?

Historia kryjąca się na stronnicach książki jest bardzo ludzka, opowiadana jest z perspektywy najpierw 10-ęcio, a potem 20-sto letniej dziewczynki, wnuczki Selmy, której jak możemy wyczytać z opisu – sen o okapi zwiastuje śmierć. Jest to opowieść o rodzinie, przyjaźni, miłości i po prostu człowieczej próbie rozgryzienia o co w tej grze zwanej życiem chodzi. Ukazuje indywidualne neurozy i dylematy wewnętrzne bohaterów, ale również potrafi sprawić, że czytelnik sam wyrobi sobie własne sympatie i antypatie wobec nich, towarzysząc im w tej pięknej podróży przez losy małego miasteczka w Niemczech. Konkretni mieszkańcy wioski reprezentują swoimi osobami wręcz archetypiczne postawy.

Podczas czytania odniosłam wrażenie, że pewne sceny, wydarzenia mogłyby być motywem przewodnim opowieści moich własnych babci bądź dziadka o czasach bez telefonów komórkowych, gdzie rodzina wielopokoleniowa w jednym domu nie jest zaskoczeniem i życie w małej społeczności było ciekawsze niż niejeden przygodowy film. Książka potrafi zaskoczyć motywami, których osobiście bym się w niej nie spodziewała, jednocześnie intrygując do refleksji nad rzeczywistą sprawczością człowieka. W mojej opinii jest to pozycja mieszcząca się gdzieś pomiędzy lekturą bardzo dobrą, a rewelacyjną, jednak absolutnie nie wybitna i zdecydowanie jedna z takich, które można pokochać albo znienawidzić z...

Wierzycie w magię? Jeśli nie to ta opowieść sprawi, że uwierzycie. Odnajdziecie ją w okruchach codzienności, w drobnych gestach, sile natury i głębi uczuć. Mnie oczarowała niesamowitym ciepłem, mądrością i zachwytem nad pięknem życia, mimo jego ulotności i cierpienia będącego jego nieodłączną częścią.

Budzimy się wraz z babcią Selmą w niewielkiej, klimatycznej niemieckiej wiosce. Ale nie jest to przyjemne przebudzenie, bo tej nocy kobiecie przyśniło się okapi zwiastujące rychłą śmierć kogoś bliskiego. Wieść z prędkością błyskawicy obiega małą społeczność wywołując nawet wśród niedowiarków niepokój, budząc chęć dokończenia ważnych spraw, wyjawienia dręczących sekretów. Każdy zadaje sobie pytanie, czy tym razem padnie na niego?

Historię śledzimy oczyma wnuczki Selmy, Luizy, wpierw z perspektywy dziesięcioletniej dziewczynki, później młodej kobiety. Przedstawia nam kolejno bohaterów powieści, osoby barwne, charakterystyczne, dręczone własnymi ułomnościami, ograniczane strachem. Osoby podążające za marzeniami i te, które nigdy się na to nie odważą, poszukujące tożsamości w dalekim świecie i uciekające przed mrokami własnej duszy.

Chcesz śmiać się, kochać i cierpieć wraz z bohaterami? Być z nimi, gdy doświadczają ich chwile wywracające ich życie do góry nogami? Kibicować miłości, którą dzieli odległość nie do pokonania? Otworzyć walizkę wypełnioną najpiękniejszymi wyznaniami miłości? Wpuść „Sen o okapi” do swojego...

„Sen o okapi” zaskoczył mnie nie tylko przepiękną okładką, od której nie można oderwać wzroku, ale również niezwykłą historią, którą znajdziemy na kartkach tej książki.

Akcja prowadzona jest jak powolna opowieść, niby nic się nie dzieje, a jednak coś sprawia że nie byłam w stanie oderwać się od „... Okapi”, jakby magiczny klimat trzymał mnie mocno i nie chciał wypuścić nawet na chwilę.

Styl autorki jest inny niż zazwyczaj spotykamy w książkach, dlatego mimo swojego spokoju przekazywał mnóstwo emocji, wobec których nie mogłam być obojętna. I tak cieszyłam się jak i smuciłam razem z bohaterami, wobec których nie można było zachować się już neutralnie.

Jakbym miała porównać ten bajkowy klimat, który stworzyła Mariana Leky to najpewniej porównałabym go do „Była sobie rzeka”, która tez powoli i niespiesznie wciągała nas w swoją historię ❤️

Polecam, szczerze polecam i wiem że wrócę jeszcze kiedyś i „Sen o okapi” zaczaruje mnie tak samo jak teraz. Znajdźcie chwilę czasu, zróbcie sobie dzień lenia i odetnijcie się od wszystkich bodźców zewnętrznych żeby po prostu dać się porwać tej książce 🥰