Stara Słaboniowa i Spiekładuchy

No i co tu dużo gadać, panie. Co tu filozofować? Co kręcić i wałkować? Słaboniowa mówi, jak jest. Bez Słaboniowej wszyscyśmy zgubieni.

Tym razem i ja dołączę do tych, którzy są "na tak" w sprawie tej książki, bo i mnie ta historia wprost urzekła. Musi urok, jaki rzuciła na mnie Słaboniowa z kart tej opowieści 😉. Autorka spisała się doskonale po całej linii. Świetnie operuje językiem i doskonale ukazuje różnice pokoleniowe, które co i raz się uwidaczniają, czasami bardzo wyraziście. W pewnym momencie Anecia mówi coś takiego "Dla was Matko Chrzestna to zmora siada na piersi śpiącego, a dla mnie jest to bezdech senny".

Tak... ludzi postępowych w Capówce nie brakuje, ale jak co, czyli jak trwoga to i tak do... Słaboniowej 😉. Okładka tej książki wydała mi się mało zachęcająca, na szczęście nie oceniłam książki po okładce, bo ominęłaby mnie ciekawa czytelnicza uczta. Oczywiście nie jest to lektura, z tych miałkich lukrowano cukierkowych, bo przecież spiekładuchy potrafią wyprawiać różne paskudne brewerie, które autorka tutaj opisuje dokładnie i bardzo plastycznie, ale to tylko dodaje autentyczności książce. No i w końcu nie są to wyselekcjonowane bajeczki dla grzecznych dzieci.

W każdym razie ja jestem mega zadowolona z tej lektury i z chęcią przeczytałabym o dalszych losach Aneci jej córki i innych mieszkańców Capówki, no i oczywiście samej Teofili Słaboniowej, dyć ona też jeszcze nie powiedziała ostatniego słowa...

P.S Przy okazji nauczyłam się następnego słowa, które jak zauważyłam autorce, też się bardzo podoba, a słowo to brzmi "rozgłośnie" 😉.

Są rzeczy na niebie i ziemi, o których się fizjologom nie śniło. Czy jakoś tak.

Na szczęście stara Słaboniowa jest na posterunku. Kiedy racjonalne metody zawodzą, a medycyna jest bezsilna – staruszka wkracza do akcji, ratując od zguby kolejne pokolenia sąsiadów. A to złe wszelkie odegna, poród odbierze, strzygę osikowym kołkiem ciach prosto w serce, a w międzyczasie serwetkę na telewizor wydzierga. Kobieta pracująca, do tego z ogromnym doświadczeniem w kwestiach nadprzyrodzonych. Mieszkańcy Capówki mają wielkie szczęście, że zamieszkała u nich Słaboniowa, przy takiej ilości nieszczęść na mieszkańca, wyginęliby bez niej w tempie ekspresowym.

"Stara Słaboniowa i spiekładuchy" miała wysoko postawioną poprzeczkę, może dlatego nie jestem nią aż tak zachwycona jakbym chciała. Jak dla mnie mało słowiańskich legend i trochę niepasujących elementów (egzorcyzmy, voodoo?). Na szczęście całość ratuje klimat i sama Słaboniowa, bo staruszka niczym żeńska wersja Van Helsinga, bardzo dobrze sobie radzi z siłami nieczystymi. Trach prosto w jadaczkę!

W klimatach słowiańskich mitów polecam film "Dzikie kwiaty" ("Kytice").

O matko dawno tak się nie ubawilam czytając tę książkę.
Bohaterką jest stara kobiecina, która jak sama mówi nie wie ile ma lat. Mieszka w Capowce, niewielkiej wsi, w dosyc nieokreślonym czasie, choć z treści można wywnioskować, że jest to moment przemian gospodarczo- społecznych w Polsce. Słaboniowa niejedno już widziala i słyszała, ma też ogromne doświadczenie życiowe, czym dosyć hcętnie dzieli się z potrzebującymi pomocy. Ma też dosyć poważne konszachty z nazwijmy to mieszakńcami zza światów.
Poza Słaboniową spotykamy w ksiażce całą masę przeróżynych osobowści, bo i ksiądz, sprzedawczyni w sklepie, zakonnica, policjant i zwykli mieszkańcy wsi.
W powieści bardzo wyraziscie stykają się dwa światy: jeden to wkraczająca nowoczesność, bo i internet się pojawia i komputer, a drugi to świat pełen magii, tajemniczych postaci, zjaw, duchów itd.
Autorka zgrabnie splotła wspołczesność z głęboko zakorzenionymi tradycjami wiejskimi, zabobonami, wiarą w uroki. Wszystkie postacie pojawiające się spoza światów są bardzo realistycznie i plastycznie opisane. Nie brakuje im także oryginalnego języka. Stara Słaboniowa jest znakomitym obserwatorem, dlatego też z góry wie z czym dana osoba pojawiająca się u niej z domu przychodzi.
Jak bardzo potrafi zamieszać w rzeczywistości i czy duchy są jej posłuszne sprawdzcie sami podczas czytania, a usmiech na twarzy będziecie mieć zagwarantowany.

Wieś w pobliżu miasteczka, więc wcale nie zabita dechami. We wsi żyje Słaboniowa, kobieta, którą często określa się jako zielarka, znachorka, czarownica, itp. Ludzie we wiosce niby nie zabobonni, ale jak trwoga to do Słabioniowej po radę.
Książka jest oparta na słowiańskich wierzeniach. Autorka znakomicie złapała klimat wioski, postaci są wyraziste, z charakterem. Każdy z rozdziałów opowiada inną historię, a jednak delikatnie się ze sobą łączą. Takie trochę baśnie jak z czasów dzieciństwa, ale dla dorosłych. Czyta się bardzo dobrze.

"Stara Słaboniowa i Spiekładuchy" Joanna Łańcucka.
Nasza Polska PRL- owska rzeczywistość, samochody zaczynają docierać też na wieś, coraz popularniejsze stają się telefony, a w tym wszystkim żyje też ona.
Teofila Słaboniowa, kobieta stara ciałem, ale na pewno nie duchem, nie stara się nawet odnaleźć w tej nowej rzeczywistości!
Gusła, zabobony, słowiańskie wierzenia. Ludzie starają się zapomnieć to, w co wierzyli jeszcze nie tak dawno.
Ta książka to zbiór historii z podeszłego już wieku Słaboniowej, bohaterka pomimo zaawansowanego wieku przeżywa swoje życie w 100%. Jej zadaniem jest chronić wieś od istot z Nawij, bronić rodziny, jak i przyjaciół.
Książka jest z tych dla dorosłych, zdecydowanie 18+ ze względu na sporą erotyczność w tych historiach.
Czyta się bardzo szybko i z zaangażowaniem, czułam się wciągnięta od pierwszych stron aż do końca.
Bardzo żałuje, że książka była tak "krótka", bo pomimo ponad 400 stron chciałabym czytać dalej i dalej. Z tej historii można by było zrobić cały cykl o życiu Teofili.
Zakończenie książki daje bardzo duże pole do popisu. Przyznam, że ostatnie kilka stron książki strasznie mnie rozczuliło i łzy poleciały.
Książka bardzo dobra, bawiłam się fenomenalnie.
Każde elementy w tej książce do siebie pasowały a bohaterowie byli tacy bardzo prawdziwi, da się wyobrazić sobie tych bohaterów w realnym życiu.

⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️/5

instagram - emcia.czyta

Znakomite! Lepsze od niejednego kryminału.
Stara kobieta uchodząca za wiedźmę. i czarownicę, wieś z dawnych lat, siły nieczyste, ludzie dobrzy i źli, mądrzy i głupi.
Z rozmów, wspomnień pomalutku poznajemy przeszłość Słaboniowej, grzeszną, trudną i zwyczajnie ludzką, która stworzyła ją mocną, mądrą i nie do pokonania, poddającą się tylko prawom natury.
Dla mnie - pięknie napisana, nie cukierkowo, ale i nie naturalistycznie. Będę do niej wracać.
I jest to jeden z najlepiej przeczytanych audiobooków.

Zakochałam się w książce bez - wa - run - ko - wo. W Capówce, głównej bohaterce, pozostałych postaciach, a przede wszystkim w języku. I w lektorce, która nadała powieści kolorytu.

Stare wierzenia i bajania to do tej pory nie były moje klimaty, tym bardziej przesądy i gusła ze słowiańską mitologią w tle. Wszystkie te kikimory nękające niemowlęta, strzygonie rozszarpujące nieostrożnych, ginące potem pod osikowymi kołkami, południce zajeżdżające konie i toczące krew ze śpiących, zmory zamykane w butelce po occie, wampiry, wilkołaki oraz z importu laleczki voo-doo. I do tego inne Spiekładuchy. Nie, nie, nie, nie moje to klimaty, gdy fantazja miesza się z rzeczywistością i dzieją się dziwy, których nie sposób racjonalnie wyjaśnić.

Ale pojawiła się w książce Teofila Słaboniowa, mieszkanka małej chatynki w Capówce, właścicielka kota, dziarska staruszka, która ma lat osimdziesiąt, dziewińdziesiąt, a może i sto. Mądra ludową mądrością, kobieta, która bezinteresownie czyni dobro i ratuje z tarapatów sąsiadów, którzy poprosili ją o pomoc. Bo Spiekładuchy się panoszą.
„...Jak ja była młoda, to zmory, strzygi i upiory żyły pospołu z nami na tym świecie i nikomu to dziwne nie było. Tera inaczej je…”
W tle wieś i zmiany cywilizacyjne, nowoczesność wkraczająca na polską wieś, przekrój zacofanego społeczeństwa, zawiłe meandry ludzkiej duszy.

Stara Słaboniowa to najlepsze co mogło spotkać Capówkę, bowiem gdy nie pomoże pan, wójt, ni pleban, wszystkie dro...

"Stara Słaboniowa i spiekładuchy" to jedna z moich słowiańskich książek, która trochę czekała na swoją kolej, ale wreszcie mogę Wam trochę o niej napisać.

Tytułowa bohaterka mieszka we wsi Capówka. Postrzegana jest przez wielu mieszkańców jako wiedźma, ktoś w rodzaju szeptuchy, chociaż sama zawsze powtarza, że to tylko ludzkie gadanie. Mieszka z kotem Mruczkiem i portretem zmarłego męża, Henryka Słabonia. Co jakiś czas zagląda do niej Anetka, jej córka chrzestna, i przynosi nowinki ze wsi, ewentualnie swoje smutki lub radości. Kiedy we wsi zaczynają dziać się dziwne rzeczy, Słaboniowa zabiera się za porządki. A to coś złego wstępuje w nastoletnią Klaudię, to znowu jakiś krwiożerca grasuje po wsi i morduje ludzi albo dziwne dziecko zabiera dziewczęta na bagna, żeby tam utonęły.

Świetnie przedstawione środowisko Capówki, pełne zabobonów i dawnych tradycji, było idealnym tłem dla działań Teofili Słaboniowej. Przy okazji poznajemy ją trochę bliżej i dowiadujemy się, jaką skrywa tajemnicę. Mądra i doświadczona to kobieta, do której można zwrócić się o pomoc, kiedy inne sposoby zawiodły. Wtedy świat realny miesza się ze światem duchów i demonów.

Język powieści jest jak Słaboniowa - tradycyjny. Wykorzystana gwara nadaje opowieściom z poszczególnych rozdziałów klimatu i słowiańskiej atmosfery.

Myślę, że czytało mi się tę książkę tak dobrze, bo nie była ona moją pierwszą publikacją słowiańską. Ciekawi...

Absolutnie fenomenalna! Czy jest to damski odpowiednik Wiedźmina? Jak dla mnie zupełnie nie. Mamy tu owszem, wierzenia ludowe, potwory ze słowiańskich legend i zabobonów, ale wszystko otoczone jest jak najbardziej ludzkim opisem życia na zapadłej polskiej wsi. Nie ma silnego mężczyzny z mieczem, rzucania zaklęć, eliksirów, jest jedynie Stara Słaboniowa i jej kot Mruczek. Książka ta to bardziej zbiór opowiadań, choć każde poniekąd nawiązujące do siebie. Jest tu realizm, piękny, choć trudny język, który znakomicie dodaje klimatu i są ludzie, którzy choć spisani na kartkach dają wrażenie prawdziwie żywych. Dwa ostatnie opowiadania zwalają z nóg, a do tego są tak prawdziwe, że aż ciężko je czytać. Jak dla mnie książka w swojej prostocie wybitna, choć patrząc na tematykę i opisy to jak nic +18. Absolutnie niesamowita i uważam, że każdy powinien ją przeczytać. Czasem może się po prostu tak okazać, że te największe potwory drzemią w nas ludziach.