W sieci

Ta książka to niesamowita przygoda a na dodatek jakby żywcem przeniesiona ze wspomnień, moja koleżanka też jest dzieckiem DDA i miała w życiu całkiem podobne problemy nie tylko z ojcem, ale i z mężem..., często się z nimi ze mną dzieliła, a ja starałam się pomagać i jej i ich dzieciom.

Można by rzec, że to wszystko, co się podziało w tej książce tym wszystkim postaciom, to wina niczyja inna niż Almodóvara 😉. Bo w sumie, od niego, a ściślej mówiąc, od dyskusji na temat jego filmów zaczyna się wszystko wszystkim sypać... Tak się składa, że jest to i mój jeden z ulubionych reżyserów, więc znane mi były wszystkie przywoływane filmy, co jeszcze podnosiło moje zadowolenie z czytanej książki. Ale wracajmy do meritum całej historii.

Mamy rodziny, dwie, obie w rozsypce, chociaż każda na swój własny sposób. Dwie kobiety, które właściwie są pierwszoplanowymi, głównymi aktorkami tego teatru. Hanka i Danka, to też mi się spodobało, że autorka nadała im imiona swojskie i znane, nie jakieś Dżesiki, czy inne Nikole. Obie Panie bardzo się od siebie różnią, chociaż każdą z osobna i obie razem mogłabym kopnąć w tyłek, chociaż z różnych powodów. Takie te dwie postacie wywołały we mnie emocje. A jak książka takie we mnie wywołuje emocje, to jest to naprawdę świetna książka, bo mnie nie jest łatwo rozemocjonować.😉

Czytając tę książkę, coś mi z tyłu głowy błyskało czerwonym sygnałem, że ja przecież skądeś znam ten styl, ten model pisania. Okazało się, że ja już jedną książkę pani Sakowicz kiedyś przeczytałam. Tamta też mi się podobała, oceniłam ją na "bardzo dobra", ta jest jeszcze lepsza, jest rewelacyjna. Pisarka bez nadmuchanego zadęcia, ale i bez zbędnego ględzenia, moralizowania i słodkiej ckliwości potrafiła pokazać to co ważne i o co w tej książce ch...

Znając „pióro” Anny Sakowicz nie spodziewałam się lektury lekkiej, łatwej i przyjemnej, chociaż styl jakim pisze autorka jest lekki i przyjemny. Czyta się książkę lekko mimo poruszanych w fabule ciężkich tematów.

Ta książka to wulkan emocji, które dopadają czytelnika od pierwszych stron i trzymają do samego końca. Autorka bowiem porusza w swojej powieści tematy, które dla wielu wciąż pozostają tematami tabu. Kto otwarcie potrafi mówić o tym, że wśród jego bliskich jest osoba uzależniona od alkoholu czy leków, osoba z depresją? Kto odważnie przyznaje się do męczącej go traumy po utracie zbyt wcześnie narodzonego dziecka, którego po opuszczeniu łona matki czekała tylko śmierć?

Myślę, że chociaż nikt o tym głośno nie mówi, wielu zidentyfikuje się wśród bohaterek tej powieści.

Wszystkie opisane w powieści problemy są w wielu domach i chociaż o tym się nie mówi głośno, to część osób walczy z nimi każdego dnia.

Jak łatwo ukryć alkoholizm, kiedy człowiek umiejętnie to robi, upija się z takiego lub innego powodu nie patrząc na konsekwencje. Mężczyzna opisany w książce, poważnie uzależniony od alkoholu być może upadłby na dno gdyby nie przebywająca w jego otoczeniu kobieta, ale być może również potrafiłby wyjść z tego nałogu, gdyby owa kobieta zachowywała się wobec niego inaczej. Choroba alkoholowa tak jak depresja nie „wyleczą się same”, oprócz silnej woli potrzebne jest również wsparcie bliskiej oso...