Wiedźmikołaj

"Wiedźmikołaj" był moją drugą książką z dyskowej serii. Nie czytałam Dysku po kolei, ale nie żałuję, że najpierw sięgnęłam po "Straż! Straż!" i "Wiedźmikołaja" właśnie, gdyż jest on chyba najlepszy do tego, by zacząć. I mówię całkiem serio.

Jak można nie pokochać od pierwszego wejrzenia niezastąpionych magów Niewidocznego Uniwersytetu, których największym problemem jest to, czy zjedzą strzeżeniowiedźmową wieczerzę na czas i czy Gnom Kurzajka rzeczywiście istnieje? Jak można nie polubić Śmierci, antropomorficznej personifikacji, który wdziewa szaty dyskowego mikołaja i rozwozi prezenty, by wiara nie zanikła? I jak - na koniec - można nie polubić nie do końca zrównoważonego skrytobójcy o wdzięcznym nazwisku Herbatka, którego umysł jest jak strzaskane lustro i który obmyślił swego czasu plan na zabicie nie tylko Wiedźmikołąja, ale i Śmierci czy Piaskowego Dziadka? To się nazywa mieszanka! A wszystko okraszone genialnym humorem, wprost wylewającym się z kartek książki, trafnymi porównaniami, złośliwymi przytykami, pięknem i czarem czasu świąt... oczywiście świąt w formie dyskowej :)

Dużo jest mądrości w tych dyskowych świętach. Śmierć przejeżdża przez kominy wielu domów i niejeden raz wygłosi bądź wysłucha od Alberta rzecz ważną, nad którą warto się trochę zastanowić. Dużo jest mądrości w samym Wiedźmikołaju. I w tym, po co i w co ludzie wierzą lub powinni wierzyć.

Najbardziej polubiłam oczywiście Herbatkę. Jest tak zabójczy, że aż dziwne, że sam n...

"Wiedźmikołaj" to moje trzecie spotkanie z Pratchettem. Po raz kolejny z przyjemnością zwiedziłam Świat Dysku, tym razem załapując się na odpowiednik naszych bożonarodzeniowych świąt. Książkę zaczęłam czytać tuż po świętach a skończyłam w tym samym dniu, w którym kończy się akcja "Wiedźmikołaja", czyli w Nowy Rok. Można zatem powiedzieć, że idealnie wstrzeliłam się w akcję ;)

Przyznam, że "Wiedźmikołaj" nie był wcale łatwą książką. Myślę, że gdybym zapoznała się z poprzednimi tytułami, a szczególnie z podcyklem o Śmierci ("Wiedźmikołaj" to czwarty tom podcyklu a 20 całego cyklu), byłoby mi dużo łatwiej zrozumieć poszczególne wątki i odniesienia. Ale mimo to, uważam, że było to udane spotkanie z twórczością autora.

Bardzo podoba mi się postać Śmierci. Mimo swojej straszliwej pracy i samej postaci jest bardzo zabawny :) Tak jest i tym razem, bo na swoje kościste barki przejmuje rolę zaginionego Wiedźmikołaja. Przeciska się wąskimi kominami, brudzi dywany sadzą i woła HO HO HO... To tak absurdalne... Śmierć niosąca radość... Ale o to u Pratchetta chodzi :D

Książka jest przyjemna w odbiorze. Mimo końcowych trudności w postaci dość dziwnego zakończenia, całość powieści mi się podobała i śmiało mogę ją polecić fanom humorystycznej fantastyki. Znów było zabawnie i przyjemnie.

„Wiedźmikołajki“ Terry'ego Pratchetta to współczesna klasyka świąteczna, czyli tytuł ponadczasowy i wywracający świat fantastyki do góry nogami (jak to zwykle z tym autorem bywa). Historia powstała w 1996 roku jako część serii „Świat Dysku“, ale słyszałam, że można ją potraktować jako osobną powieść, więc postanowiłam zaryzykować i tak właśnie zrobić. Niczego nie żałuję!

Fabuła kręci się wokół Nocy Strzeżenia Wiedźm, czyli dnia, w którym Wiedźmikołaj odwiedza każdy dom, by dać dzieciom prezenty. Tyle że tym razem nic nie jest typowe. Gildia Skrytobójców dostaje zlecenie na zabicie go, najstarsi magowie Niewidocznego Uniwersytetu zamiast zajmować się sprawami naukowymi — dzielnie wprowadzają chaos, Susan musi pogrzebaczem pozbywa się potworów z piwnicy, a Śmierć zmuszony jest wziąć sprawy w swoje kości i uratować pamięć o Mikołaju. Każdy ma swoją misję i każda z nich łączy się ze sobą. Losy bohaterów nieustannie się splatają, nawet jeśli oni jeszcze tego nie wiedzą.

Co za wyobraźnia! Terry cudownie kreuje światy i ciągle czymś zaskakuje! Gnom kurzajka? Nie ma problemu, jest! Bóg kaca? Też! Dla każdego znajdzie się miejsce. (No, może nie do końca, bo liczba jest ograniczona, ale shh) Już czytając „Dobry Omen“ byłam zachwycona tym pełnym humoru tworzenia bohaterów i realiów, a teraz okazało się, że to w prozie Terry'ego to wszystko jest obecne. I jest lekko. Pojawiają się trupy i są zbrodnie, ale wszystko to zostaje przedstawione z humorem. Akcja skrzy kol...

Idealna powieść świąteczna nieist-... A jednak! W końcu ŚMIERĆ doczekał się radości na swój widok, wystarczyło zamienić czarny kaptur na czerwony z białym puchem. Cała sytuacja przypominała mi trochę wielkie zamieszanie z "Miasteczka Halloween", ale "Wiedźmikołaj" jest typowo po pratchettowsku jeszcze bardziej pogmatwany i rozchichotany.

Jeżeli ktoś ma taką możliwość, to polecam sięgnąć po audiobooka. Jestem przekonana, że gdy spotkam ponownie ŚMIERĆ w uniwersum Dysku, to znowu będzie on miał grobowy, przepraszam, basowy głos Macieja Kowalika.

Przy okazji, uwielbiam, jak autor wykreował tę postać, wystarczył do tego prosty zabieg (wypowiedzi pisane zawsze wielkimi literami, jakby poza ramami tekstu). Słowa naprawdę mają moc i Pratchett doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Polecam, zwłaszcza zimą!