Ola

Najbardziej romansowa książka ze wszystkich, które o Eraście Fandorinie do tej pory przeczytałam - napisana jak zwykle w świetnym stylu.

Do BArtus: problem polega na tym, że, by móc pisać tak "grafomańskim" stylem, trzeba być pisarzem wybitnym, a tego Pilchowi odmówić się nie da :)

Zgadzam się w całej rozciągłości z dwoma poprzednimi komentarzami: bardzo nie lubię w książkach nachalnego, pseudofilozoficznego moralizowania, w tym przypadku okraszonego na nic nie zdającymi się egzotyką i metaforami. Ta książka nie zmusza do myślenia, ona stara się je zastąpić.

Przyznam, że przez pierwsze opowiadania (z części "Dialog lustra") przebrnęłam z pewną trudnością, ale później to już była sama przyjemność. Spodobały mi się zwłaszcza "Śmierć i pogrzeb Mamy Grande" (jako kolejny dowód na niezwykłą socjopolityczną przenikliwość Marqueza), "W tym mieście nie ma złodziei", "Sztuczne róże", "Bardzo stary pan z olbrzym...

Hmmm... w sumie taka sobie. Patent Brown'a: kultowa, acz tajemnicza postać (Szekspir), współczesna seria malowniczych morderstw i zagadka wszechczasów do rozwiązania. Oraz oczywiście postać zmarłej mentorki, za głosem i skąpymi wskazówkami której podąża główna bohaterka. Jej sojusznicy zmieniają się w prześladowców, a prześladowcy w dobre duchy, al...

Warto przeczytać tą książkę, jeżeli ktoś interesuje się Europejczykami w świetle ich cech narodowych. Warto jednak zauważyć, że autor bardzo przywiązany jest do koncepcji "charakteru narodowego", z którą nie zgadza się wielu innych badaczy tej dziedziny twierdząc, że coś takiego po prostu nie istnieje. Niemniej jednak książka jest ciekawa, mnie na ...

Czytałam to bardzo dawno, ale do dzisiaj pamiętam, które sceny z tej książki ugruntowały moje poglądy na schizofrenię i cienką granicę, jaka oddziela zachowania podyktowane "zdrowym rozsądkiem" i akceptowalną społecznie logiką od tych, u podłoża których leży wyimaginowany, niedostępny dla innych obraz rzeczywistości.

Lektura obowiązkowa dla tych, którym Kuroń kojarzy się tylko z panem w jeansach rozdającym zupę. W książce pisze o tym, co w długiej perspektywie powinniśmy robić globalnie i lokalnie, by jak najmniej osób mogło liczyć tylko na taką darmową zupę. Poza tym jest zaskakująco dobrze umocowana w socjologicznych teoriach opisujących współczesność (lub "p...

Powieść oduczająca etnocentryzmu.

Zgadzam się z kertoip, że dzięki tej książce człowiek nie zainteresowany na codzień polską polityką może się z nią pobieżnie zapoznać, aczkowiek w krzywym zwiercialdle i w krótkiej perspektywie. Ale czy osoba niezainteresowana polityką sięgnie po tą pozycję? A osoba zainteresowana - jak np. ja - nie odnajduje w niej żadnych głębszych refleksji. Nie...

Dodam tylko, że jest to klasyczny amerykański podręcznik, a zatem wszystkie problemy w nim poruszone są opisane w sposób lekki i przyjemny, co tylko ułatwia przyswajanie wiedzy. Wielkie dzięki dla amerykańskich naukowców, bo nasi piszą tak, by każdą linijkę czytelnik okupił cierpieniem.

Pamiętam, że czytałam to w drodze do domu z Łodzi, jechałam oczywiście niezwykle nowoczesnym pociągiem PKP, który podobno może jechać nawet 300 km/h, ale ten akurat stanął sobie i stał jakieś paredziesiąt minut. Ja czytałam, ludzie wrzeszczeli na biedną konduktorkę, a ja czytałam dalej i generalnie po raz pierwszy w mojej kolejowej karierze cieszył...

A mi z kolei w pamięci utkwiła kończąca Heban opowieść o słoniu.

Socjologia w skrócie. Czytając rozdział o teorii komunikacyjnej Habermasa byłam bliska zrozumieniu "o co chodzi", co być może jest dowodem na to, że to rzeczywiście dobra pozycja.

Opis odpływającego za ocean drewnianego miasta przypomina mi prozę jednego z przyjaciół Kapuścińskiego - G. G. Marqueza.

To jedna z moich pierwszych jego książek, myślę o niej ciepło do dzisiaj, ale samego Carroll'a już nie czytuję, bo do czego jego autorstwa bym się nie zabrała, mam wrażenie, że to wciąż jedna i ta sama historia. Kraina Chichów wydaje się być najbardziej oryginalna.

W trakcie jej czytania czułam się równie mocno zwodzona i manipulowana, jak Nicholas Urfe. I to było wspaniałe.

To była moja pierwsza książka Kapuścińskiego, bo zaczęłam go czytać dosyć późno i myślę, że jak na początek przygody z jego repotrażami jest idealna.

Nie rozumiem tych porównań do Pachnidła, to chyba tylko kwestia aromatycznej tematyki. Książka jest bardzo zabawna, lekka i przyjemna, ale przy tym inteligentna i oryginalna.

Naprawdę bardzo rzadko zdarza się, żeby po przeczytaniu książki tak mocno odczuwać, że to już koniec, zwłaszcza, że jest przebogata w ludzkie, niesamowite historie i czytając ostatnie strony miałam wrażenie, że patrzę na wysychającą rzekę. Być może to napuszona metafora, ale prawdziwa, ostatnie zdanie sprawiło, że ciarki mi przebiegły po plecach. S...

To raczej taki zbiór opowiadań i przypowiastek przeplatających się przez rozdzialiki tworzące dłuższe historie, niemniej jednak bardzo wciągające i niebanalne. Polecam szczególnie miłośnikom serialu Sześć stóp pod ziemią, znajdą w niej znajomy temat... ;)

Jedyna w swoim rodzaju, nieco pokręcona, jak jej bohaterzy, zapada w pamięć.

Ze wszystkich książek Eco, jakie przeczytałam do tej pory, przez tą było mi przebrnąć najtrudniej, zwłaszcza pod koniec. Ale warto po nią sięgnąć, bo fabuła i język (tym razem stylizowany na barokowy), jak zwykle - fascynujące.

Dawno się tak nie uśmiałam przy czytaniu. Moja ulubiona refleksja Eco to ta o żenujących nazwach leków zdradzających, na co się choruje :)

To chyba najważniejsza książka mojego dzieciństwa z ukochanymi i niezapomianymi ilustracjami Jana Marcina Szancera.