Ola

Ta książka, jak i inne Murakamiego, ponownie odkrywa tę banalną prawdę, że człowiek to skomplikowana maszyneria emocji, doświadczeń, potrzeb i złudzeń. I, jak i inne Murakamiego, ten banał ubiera w niebanalną, choć z pozoru zwyczajną opowieść.

Tematy bardzo proste i skomplikowane zarazem: miłość, poszukiwanie własnego miejsca na ziemi, relacje rodzinne i to wszystko, co nazywamy życiem. Ujęte niestety w formie cukierkowej i "dziumdziowatej", co bardzo przeszkadza w poważnym traktowaniu treści. Happy end typowo harlequinowski i generalnie częste bazowanie na zabiegu deux ex machina, czy t...

Mój stosunek do twórczości Coelho jest bardzo ambiwalentny. Przeczytałam jedną jego powieść, przez inną nie przebrnęłam ze względu na przewyższające moją zdolność myślenia abstrakcyjnego nagromadzenie Złotych Myśli o Życiu. Dzięki Bogu w krótkiej formie nie da się ich rozwinąć w sposób tak barokowy, jak zostało to zrobione chociażby w "Alchemiku". ...

Podobała mi się dużo mniej, niż pierwsza część, "Ja, Kaludiusz". Niewątpliwie widać w niej wielką pracę, jaką autor włożył w realistyczne odwzorowanie życia imperium rzymskiego i jego mieszkańców. Ale powieść ta przypomina mi zbiór faktów zebranych i przedstawionych naprędce po to, by przejść do przepowiadanego w trakcie całej historii finału. Z dr...

Uwielbiam krótkie formy, dla mnie to najlepszy sprawdzian pisarskiego kunsztu, a przeczytawszy kilka powieści Olgi Tokarczuk nie miałam wątpliwości, że zda go bezbłędnie. Najbardziej spodobały mi się "Numery", no i "Deus ex" jako świetne opowiadanie-metafora.

Podtytuł tej książki to "Historia chłopca, który pewnego dnia zrozumiał, czym jest ból...". Prosta opowieść o dorastaniu, dziecku i dorosłym, przywołująca na myśl te chwile, w których samemu się zrozumiało.

Dosyć niebanalnie rozprawia się ze stereotypami, o poważnych problemach traktuje lekko niepoważnie, bez ambicji dokonywania dogłębnych analiz psychologiczno-społecznych, z "Amelii" ma w sobie klimat nierealności i poczucie, że ostatecznie wszystko ma swoje miejsce i czas. Dla mnie ogromną zaletą tej książki jest świetny język oraz humor.

Ta bardzo sugestywna książka jest jak ostrzeżenie - ostrzeżenie przed poszukiwaniem własnej tożsamości w innym człowieku i jego życiu. To także powieść o poszukiwaniu spełnienia i niemożności bycia spełnionym, o uwikłaniu, bezradności, o najbardziej subtelnym społecznym napiętnowaniu i poddaniu się stereotypom. "Trawa śpiewa" jest napisana językiem...

Idealna zapchajdziura, jak się ma tę odrobinę wolnego czasu, gdy trzeba trochę sobie zwoje mózgowe rozprostować, żeby głowa nie bolała. Banał, pustka, ciąg nic nie znaczących, nie męczących, nie zapadających w pamięć zdań. Niemniej wypada podziękować za parę bezstresowych godzin czytania.

Gdy zaczynałam czytać tę książkę, nieśmiałość była dla mnie pojęciem określającym pewną cechę osobowości - okazuje się tymczasem, że to cały osobowościowy kompleks i cały złożony świat. Jak na socjologa przystało, najbardziej zaciekawiły mnie rozważania nad społecznym i kulturowym podłożem zjawiska indywidualnej nieśmiałości. Natomiast ćwiczenia, j...

Domniemana historia cywilizacji ludzkiej - opowieść na początku bardziej biologiczna, potem bardziej socjologiczna, nieustannie fascynująca. Ziarno prawdy, które z pewnością jest w niej zawarte, musi być bardzo duże...

Krótkie, najwyżej kilkustronicowe, ale jakże trafne i dzięki oszczędności słów dobitne refleksje nad nie tylko polską rzeczywistością. Bardzo polecam.

Kryminał egzystencjalny o nieprzewidywalnych skutkach zgubienia suki. Coś w sobie ma.

Książka napisana pod hasłem: klękajcie narody przed kobietą sukcesu... i na pohybel każdemu facetowi, który takej perły przy swoim boku nie doceni. Zbyt to nachalne, ale czeguż ja się spodziewałam?

"Chimerycznego lokatora" kupiłam wczoraj w antykwariacie, miał dedykację "Ta książka jest nielegalna. Tobie-Ja", z 1997 roku. Niewielka objętościowo, przeczytałam ją jak na mnie nadzwyczaj szybko, niepokojąca, nieprzyjemna, bo bardzo sugestywna. Po raz kolejny literatura czerpie inspirację z faktu, jak cienka granica świadomości oddziela "normalnoś...

Nudne, intryga zbyt skomplikowana, a zarazem prostacka. Obrazu rosyjskich ani jakichkolwiek stosunków społecznych niech się tam nikt nie doszukuje, bo Miasto to jakiś mityczny, utopijny twór.

[Nota wydawcy: Mediasat Poland, Kraków 2005 - Kolekcja Gazety Wyborczej]W połowie 1941 r. Graham Greene zostaje pracownikiem brytyjskiego wywiadu. Secret Intelligence Service wysyła go do Afryki Zachodniej w charakterze oficera policji kolonialnej. To tam napisze „Sedno sprawy” (1948). Akcja powieści rozgrywa się w 1942 r. we Freetown w Sierra Leon...

Z dzieciństwa zapamiętałam ją jako mocno abstrakcyjną i bardzo deszczową :) mile ją wspominam.

Ja w ogóle uwielbiam książki, których akcja rozgrywa się w starożytym imperium rzymskim (np. "Pierwszy w Rzymie) - to najlepsze kryminały i powieści obyczajowe zarazem, świetnie obrazują naturę człowieka no i obalają tyle mitów, jakie wciskają nam na lekcjach historii.

Szczerze mówiąc, hasła na okładce tej powieści, jak np. "Saga stulecia!" nie nastroiły mnie pozytywnie. Rozczarowałam się jednak bardzo mile. Rzadko zdarza mi się trafić na tak mądrze napisaną powieść, o tak potężnym formacie (ponad osiemset stron), wciągającą, mówiącą o rzeczach prostych i ważnych, zdarzeniach zwykłych mniej lub bardziej językiem ...

Niby nic takiego, ale jak się głębiej przyjrzeć... Można się zastanawiać, ile z Holly mają współczesne dziewczyny. Mam wrażenie, że bardzo dużo. Poszukiwanie "własnego miejsca" stało się dzisiaj obowiązkiem młodego człowieka, często ukrytym pod pozorami wolności wyboru.

Hmmm, wydaje mi się, że w tym przypadku pierwowzorem całej historii była raczej książka Suzukiego, a nie późniejsze filmy japoński i amerykański. Oczywiście są one bardziej popularne, niż powieść, moim zdaniem mają także tę przewagę, że owo przerażające nagranie można było widzowi pokazać...

Antropologia kulturowa spod znaku szkoły historycznej Boasa.

Najzabawniejsze jest to, że ta wybitna pozycja światowej sławy socjologa w bibliotece jego rodzimego uniwersytetu znajduje się w dziale zoologia...

Przeważnie mam duże opory przed czytaniem książek traktujących o Życiu, Śmierci i Człowieku. Najczęściej są nieznośnie banalne i pompatyczne. Ale ta taka nie jest. Została napisana bardzo prostymi słowami i w tym tkwi jej siła. I to właśnie ta prostota sprawia, że mówienie o niej wydaje się być niepotrzebnym przegadaniem tematu - dlatego po prostu ...