betsy

Mroczne. Ponure. Denerwujące. Ale wciągające. Nie nadaje się do czytania przed snem, bo nie można zasnąć. Tym razem Chmielarz skupia się na patologii i przemocy w rodzinie. Na niekochanych dzieciach. O tym, jakie się stają. Nie wiem, czy „Rana” mi się podobała, bo nie jest to książka, która ma się podobać. Ale na pewno jest poruszająca.

Anna Kańtoch jest mistrzynią budowania nastroju. Podobnie jak w „Łasce” klimat jest skandynawski, ponury, depresyjny. Beznadzieja w nadmorskim miasteczku po sezonie. Szarość, deszcz lub śniegowa breja, groźne, burzowe niebo, wzburzone, szumiące morze. Bohaterowie również jak zwykle depresyjni. Dobrze odmalowane realia szarych, trudnych lat 80. ...

Książka napisana na 100- lecie powstania Uniwersytetu Poznańskiego. I chwała jej za to. I to wszystko pozytywnego, co mogę o tej pozycji napisać. Bowiem sama fabuła jest naiwna, wątki pogmatwane i nie do końca logicznie powiązane, bohaterowie płascy i denerwujący, zakończenie dopisane jakby na chybcika i nie wyjaśnia wszystkiego. Kolejne rozczarowa...

Bardzo dobry thllirer. Choć gruby, nie dłuży się i nie jest przeładowany nadmiarem wątków. W tożsamości postaci można się w razie potrzeby zorientować zaglądając do ich spisu umieszczonego na początku książki. Wprawdzie pomysł mało oryginalny (seryjny morderca maltretowany w dzieciństwie- niedawno czytałam o tym w „Ranie”, w innych kryminałach też ...

Lepsza niż część druga, lecz słabsza, niż pierwsza. Autor nie nudzi już tak strasznie wykładami, lecz cała rzecz nie ma uroku nowości. Akcja przewidywalna, powtarzają się te same schematy (np. w każdej części musi być co najmniej jeden zamach na życie Abella). Główny plus, to historia mennonickich osadników na Mierzei Wiślanej i wydobycia bursztynu...

Uwielbiam Juratę. Mam do niej wielki sentyment, bo przez całe dzieciństwo spędzałam tam wakacje z rodzicami. Mój Ojciec wynajmował pokój w jednym z licznych przedwojennych, parterowych domków nad zatoką, zawsze tym samym. Było to w przaśnych latach 60-tych, kiedy jeszcze nie przyjeżdżali tam celebryci. Przestaliśmy do Juraty jeździć na początku lat...

Głupotka. To moje pierwsze spotkanie z Andrzejem Pilipiukiem i chyba ostatnie. Drugie w tym roku (po Marcie Kisiel) spotkanie z fantasy i upewnienie się, że nie jest to gatunek dla mnie. Wampiry w PRL-u- mogło być zabawnie. Ale nie było. Fabuła słabiutka i naciągana. Raczej jest to pozycja dla młodzieży. Przeczytało się jakoś w środkach komunikacji...