Piotr Figas

Z tomiku: Kronika otępienia

Wydawnictwo Sorus

 

 

🌹głośniej mi🌹

 

obudziły mnie jaskółki

łebki krzywe i krzykliwe

pisk ich niosę cały dzień

 

okna domu tu gdzie cisza

grają zgrają zawsze w maju

dom się ciągnie niby cień

 

kiedy bunt już nic nie daje

a w teoriach płaska gloria

żywa gama ptasich brzmień

 

ech jaskółko ciemna iskro

bo my z ziemi całkiem niemi

piskiem pismo losu zmień

 

 

🌹anielski orszak niech twą duszę przyjmie🌹

 

jeśli jesienią twoja postać bez cienia

we mgle niknie a pieśń przychodzi

to jeszcze o tobie śpiewa ziemia

i z grudy ziemi możesz się odrodzić

 

zaniosą chóry pewną wieść o tobie

że właśnie tutaj grzałeś miejsce pewne

a co tak rdzewne na twojej osobie

obmyją łzy nasze czyste rzewne

 

a pozostali co o marnym losie prawią

sami schnąc z dnia na dzień jak wióry

wykrzeszą ogień ażeby żal strawić

dołączą prędzej czy później do chóru

 

i jeśli jesienią każda postać bez cienia

we mgle znika a pieśń przychodzi

to jeszcze o życiu śpiewa ziemia

i gorycz ziemi pieśń żywych wynagrodzi

 

 

🌹data umowna 1971🌹

 

powłoka ciała to cyferblat starego zegara

skrzyżowane ramiona niby nieruchome wskazówki 

tak wygląda pieczęć momentu katastrofy

 

z niej nie da się odczytać kim wtedy byłem

nic mądrego ze śledztwa nie wyniknie

detektyw z rezygnacją stwierdzi tylko że NN

 

albo inaczej – cyfra z milionów tych ludzi

którzy chcąc nie chcąc stanęli przed czasem

i musieli przyjąć własne nic do wiadomości

 

mówią że jednak życie się nie zatrzymało

że jakieś jutro jeszcze czeka do zrobienia

i nikt nie jest lepszy taki prawdziwie dotknięty

 

ale ja wiem jak bardzo pozostanie nieznane

to co zdarzyło się wcześniej przed zarazą

i że wybój na jakim świat podskoczył łamie osie

 

bo kiedy się nie jest kimś mocno poszczególnym

żadne wspomnienie nie może więcej mieć znaczenia

one wszystkie należą do wspólnego losu gatunku

 

tak piecze mnie żal mnie samego straszny żal

że jestem ogołocony jakbym właśnie był myty

przez dobre ręce przedsiębiorcy pogrzebowego

 

czas zarazy, 6.06.202 r.

 

 

🌹uwaga🌹

 

jedno twoje słowo które utuli to nie to

co mądrości uliczne rzucane w eter

spacer gdy każdy krok to miara rzeczy

nie tym co straceńcze nasze marsze

 

bardziej pragnę ale wciąż sączę

i nie da mi rozchwiana równowaga

spojrzeć na ciebie w milczeniu

wreszcie zamilczeć w spojrzeniu

 

patrzę w zmoczone deszczem okno

wpatruję się w szarość – nic nie czeka

i ptak przelatuje jak sygnał radaru

jak zwitek z pilną wiadomością gryps

 

 

🌹żywe wraca🌹

 

Czyta Czarek Papaj @Poezja Ma Głos

 

 

🌹koniec tyranii🌹

 

i oto śmierć mnie nie zastanowi

prawdziwie ludzki smutek ustąpi

wolno ruszą cieki podskórne

w skamieniałych pokładach

zaczną żłobić życiodajne żyłki

 

o te swoje tajemnice wypłyną

na światło fleszy i jupiterów

i zaskowyczy zwierzęca ulga

zjednoczy się samo w sobie jądro

gdy światło dzienne zejdzie nam

 

koniec tyranii zawsze był blisko

na pogardliwe splunięcie zza ruin

na wyciągnięcie żebrzącej ręki

nie dalej niż obojętność sąsiedzka

o wyrzut beretem o ukłon w pas

 

 

🌹elementarz na nowo🌹

 

więc równowagi wciąż pożądałeś

a kończysz w smutnej symetrii

w godziny nocy godziny dnia zjazd

 

milczenie z wyżyny majestatu

zrównuje horyzont oraz brzeg

mowę i bełkot w szum oceanu

 

ale naiwnie patrz jak ci pierwsi

którzy dostrzegli że okręt rośnie

maszt z każdą chwilą się wydłuża

 

na nim triumfalnie łopoce proporzec

i wszelkie dobro kulistości Ziemi

jest niby mokry kamyk na słonej dłoni

 

elementy – z nich jest twój palec

ten co wskazuje i daje czytelne znaki

co wierci w brzuchu nieustannie

 

tak teraz w oknie świszczą elementy

i elementów na niebie konstelacje

to z nich jest język odebrany tobie

 

LINK🛒 https://sorus.pl/kronika-otepienia-piotr-figas-w-poszukiwaniu-indywidualnosci/