Karina Frankowska

Z tomiku: Ja dziś nie tańczę, ja czekam.

Wydawnictwo Ridero

 

 

🌹***(moje słowa)🌹

 

moje słowa

nie są po to, by je lubić,

czy wielbić

nie są wskazówką,

ani radą

nie są czymś, czego nigdy

nie zapomnisz,

nie są tez grą w berka,

której zadaniem jest dawanie

radości dzieciom

 

moje słowa

są spowiedzią małej dziewczynki,

której iskierka miłości

otworzyła oczy

na piękno świata,

która wreszcie

nauczyła się latać

 

 

Karina Frankowska

Z tomiku: Ja dziś nie tańczę, ja czekam.

Wydawnictwo Ridero

 

🌹***(próbuję pisać)🌹

 

próbuję pisać,

ale jak dobrać wyrazy,

by serce przelać na papier,

by dotknąć słowami ust,

 

a może pisanie to

też całowanie

bez udziału warg?

to pieszczoty literami,

z udziałem nagich emocji?

 

czy wiersz to rozmowa

między kochankami,

w języku zrozumiałym

tylko dla nich?

 

wydech

wdech

 

 

🌹***(dziś rano)🌹

 

dziś rano

między 4 a 6,

stworzyłam wiersz,

pozbawiając go

swoich emocji

 

zmieniłam słowa,

zniesmaczone

ckliwymi porównaniami

wygładziłam smutek,

by wieczorem,

mógł błyszczeć spokojem

 

dziś rano

między 4 a 6

ten wiersz skonał,

pozbawiony

ciemnej strony

nadającej charyzmę,

i osobowość

 

pozbawiony cząstki mnie

 

 

🌹***(znalazłam na drodze)🌹

 

znalazłam na drodze

słowa,

zniszczone, zabłocone

milczące i głodne

 

cudze,

 

ograniczane przez ludzi,

ganiane przez hałas,

uciszane przez świat

 

smutno patrzyły na mnie

mówiąc,

że żadne z nich

nie przetrwa w milczeniu

bo muszą mówić,

krzyczeć,

wypluwać z sienie emocje,

bo są jak organizmy złączone

nieśmiertelnością liter,

 

spytałam je o miłość,

czy ona przetrwa w ciszy –

nie odpowiedziały,

zabrakło im słów

 

 

🌹***(chciałabym dziś)🌹

 

chciałabym dziś

zmienić świat,

a udało mi się tylko

zmienić powłokę na kołdrze

 

chciałabym narodzić się

na nowo,

ale trudno mi uwierzyć

(najtrudniej umiera się pierwszy raz)

 

chciałabym prawdy,

a wypluwam z ust

kłamstwa, tony kłamstw,

zapakowanych w kolorowe papierki

 

spoglądam w okno,

ale to nic nie zmieni,

patrzę w zgaszony punkt

szukając jasności

 

 

🌹***(cichutko tańczyła)🌹

 

cichutko tańczyła,

wirując w takt wiatru,

łyżeczka,

mała, malutka

 

to właśnie dla niej

usiadłam przy stoliku,

króciutkiego życia

 

dziś już jej nie ma,

bo tylko na moment

trafiła do mojej filiżanki,

na chwilę wrosła

w mój dzień

 

tylko we śnie

wciąż słyszę jej wołanie

*dla przedwcześnie zmarłej córeczki

 

 

🌹***(mam prawie dziesiąt lat)🌹

 

mam prawie dziesiąt lat,

a zdążyłam ledwie

wziąć kilka oddechów,

wypowiedzieć

czterdzieści parę słów,

przyoblec tysiące masek

 

wciąż jedna z wielu:

mieszkanek miasta,

słuchaczek mew,

obserwatorek życia,

 

patrzę przez okna

pełne zawieruchy,

na lustra z twarzami,

czekającymi uwolnienia

 

mam prawie dziesiąt lat

i idę przez życie

nie robiąc hałasu,

wciąż jako jedna

z(nie)wielu

 

 

🌹***(nie pamiętam uczuć)🌹

 

nie pamiętam uczuć

z wczorajszego dnia,

nie mam zapisanych obrazów

pod powiekami

 

oczy wciąż zamknięte

na podobieństwo nocy,

oddech ciepłym powietrzem

na podobieństwo dnia

 

zasznurowane usta

zachłannie łapiące promienie,

rozpoczęty chwilę temu

zabieg bipartycji serca trwa,

 

niezmiennie trwa

 

 

🌹***(sekcja zwłok po śmierci poety)🌹

 

sekcja zwłok po śmierci poety

przebiega spokojnie i leniwie,

(do)słownie

bez przenośni

 

najpierw z głowy

wyskakują westchnienia,

krążąc po sterylnej sali,

niczym dmuchawce

wysyłane w świat podmuchem

 

potem z serca wyskakuje to,

co spać nie dawało –

dwie miłości, czasem dziesięć,

tych pierwszych

i tych, które chcą być ostatnie

 

poecie nie leży nic na wątrobie

wszystko powie za życia,

więc jej ruszać nie trzeba

niech zostanie w spokoju

 

 

🌹***(patrzę na ręce)🌹

 

patrzę na ręce,

przez które przelewają się dni,

jak wieczór za porankiem,

ulica z ulicą,

 

między palcami

szukam słów,

prawdy w nich szukam,

jednak jej tam nie ma

 

gdzie jest?

nie w tym wierszu,

nie w tym mieście

czy w tych rękach?

 

 

🌹***(kim jesteś?)🌹

 

kim jesteś?

 

jestem splotem

życia z życiem,

tchnienia z westchnieniem,

przywiązaniem

większym niż wczoraj,

a mniejszym niż jutro

 

jestem splecionym

warkoczem zdarzeń,

owiniętym wokół palca

scalającym ciebie

z drugim istnieniem

 

jesteś wciąż?

Jestem

 

 

🌹***(mam 14 lat)🌹

 

mam 14 lat,

nie znam znaczenia słów

matka, ojciec

to puste wyrazy,

wyrazy – pociski

rzucane przez ludzi

 

mam 44 lata

między otwarciem,

a zamknięciem losu,

pojawiły się życia,

które współtworzyłam

 

nie jestem już tylko

kamieniem

ciśniętym na dno,

ani porcelanową figurką

 

jestem domem,

jestem skrzydłem,

jestem matką

 

Link do zakupu książki

https://ridero.eu/pl/author/frankowska_karina_ko1sd/

 

Linki do stron autorki

https://www.facebook.com/profile.php?id=100063554204847

https://www.instagram.com/zapiski_kariny/?fbclid=IwAR31aRCWlJzPpB1HGi9RpPOf8L2oAh1cg5mIGqLx8-hIylLh8qKMBvtTNj0