Teresa Fejfer Aranek

Z tomiku: Istotą jest człowiek

Wydawnictwo Sorus

 

 

🌹Narodziny🌹

 

Oto jest! Wyczekana, srebrzysta planeta!

Obco tu, wieje chłodem, dziwny dotyk i błysk.

Nowa przestrzeń rozbudza ciekawość człowieka,

magnetyzuje szeptem, instynktownie chce żyć!

Pierwszy krzyk – jak wołanie rozbitka na brzegu,

już zaciągnął powietrza odurzający haust,

stukot tętna i czkawka, ciepełko w krwiobiegu.

Witaj wielki – maleńki! Tak zaczął się Twój czas.

Jaki będzie? Zobaczysz w optyce odcieni;

wielokształtnych formacji postrzeganych spod rzęs,

nieskończoność, lecz życia na drobne nie zmienisz.

Masz za to kilka rzeczy, które nadają sens;

rozum, dobro i prawdę (pochodnych nie zliczę)…

Dziś lulaj, niech trwa karma!

For You – koncert życzeń.

 

 

 

🌹Wypominki🌹

 

W czas obrzędów jesiennych, osobliwie mrocznych,

zewsząd słychać lamenty, łkają wypominki.

Różańcowe paciorki jak łebki od szpilki,

łudząco podobne do deszczowych kropli.

Każda z nich się spowiada, tocząc łzawe modły

w tajemnicach bolesnych, a wiatr opowiada

głosem ducha planety,

wyjąc – chce przebłagać,

za miliony uchybień człowieka niegodnych.

 

Melancholie żałosne w judaszowych oknach

wymieniają prawieczne dramaty w ciemności;

Rapa Nui – pustynna Wyspa Wielkanocna,

martwy raj utracony przez duchy przeszłości,

opustoszałe miasta,

zatrute jeziora,

suche koryta rzeki,

wymordowane drzewa,

ziejące trupy fauny,

powietrze i ziemia,

odorem toksyn razi

zwyrodniała flora.

 

A tam wrzawa wśród stałych oprawców planety…

Rozsypują po świecie destrukcyjne ziarno

złotym cielcom w ofierze, starców i kobiety,

popijając szampanem jesiotrowy kawior.

A tu lament zawiesza na szypułkach losy,

chaotycznie spadają – na kogo wypadnie…

Układnym pełne trzosy, innym zęby w gardle,

szpetnym marom pokutnym – wypalone oczy.

 

 

🌹Równoległy🌹

 

Zapadam się coraz głębiej w nocny pył,

ku mojemu zdziwieniu biały jak śnieg.

Piękny widok, wspaniałe pustkowie,

próbuję wziąć głębszy oddech…

Halo! Czy jest tutaj Człowiek!

Kto kliknął option Backspace?

Jest biało, cicho, pusto, nic…

wszystko się skasowało.

Prawda, godność, wstyd,

współczucie…

 

Wszystko, co ludzkie.

 

Wyłonił się most!

Może Olmekowie

wybudowali przejście

nad Morzem Obojętności,

zacznie się wszystko od początku

i znowu wybór, lecz czas się kończy.

Stagnacja czy zapaść w Morzu Pozorów?

 

Tu i tu jest niestosowna – czarna wieczorowa,

a mówiłam, na drogę ma być kolor mojego życia.

Co za różnica? Chcę oddychać, to kara czy nagroda

przełamać lęk, iść do przodu – zrobić pierwszy krok

w nieznanym kierunku innego wymiaru…

 

 

🌹W niebo wpięta🌹

 

Łukiem położona na sklepieniu nieba

– pytasz, skąd się wzięła?

– Może to łza Boga,

lśniąca w pełnym słońcu, uwieńczeniem dzieła,

wstęgą siedmiobarwną oznaczona droga…

Jasne aureole i anielskie skrzydła

przypina artystom, muza kolorowa

stąpa po witrażach, lśni na malowidłach,

boska na ołtarzach i ludzka w alkowach.

 

Awal dla stworzenia dający nadzieję

na rozum i jasność w przenikaniu piękna.

Przez środek pryzmatu w dostępne przestrzenie,

także w ludzkie serca, by walkę zaciętą

na skrajnych biegunach pojednało światło,

mostem scalającym rewiry publiczne.

– Nie nazywaj innych tęczową zarazą,

każdy byt to boskie kuriozum optyczne,

 

więc „nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe”,

we wszechświecie będąc okruszyną marną.

Gdy czas się dopełni, życie zetrze w pyłek,

twoja ostateczność – jaką zalśni barwą?

 

 

🌹 Spotkanie z poezją🌹

 

Spotkałam ją przy kwiaciarni,

na berecie spał motyl,

w oczach zalanych łzami

dwie ogromne tęsknoty.

Furkoczą w lichym płaszczu

zrezygnowane skrzydła,

niby żagle bez masztu

rozpaczliwego widma.

 

– Coś potrzeba z kwiaciarni?

Skoczę na jednej nodze.

– Pół funta kociej karmy,

lecz chyba zgubiłam drogę…

(W jednej chwili tęsknoty

przemieniły się w potop)

– W domu czekają koty,

a wyszłam przed dziesiątą.

 

– Jak się pani nazywa?

Motyl wzrusza skrzydłami.

– Amnezja Nieszczęśliwa,

kupisz mi kociej karmy?

Oddam wszystko (po trochu),

On wyszedł do kwiaciarni,

jakoś tak w zeszłym roku…

– Kupisz mi kociej karmy?

 

On zgubił portmonetkę,

pewnie jej jeszcze szuka,

a ja ostatnią klepkę,

stara jestem i głucha.

Sama żyję na świecie;

dwa koty i Amnezja,

i motyl na berecie

na ulicy Poezja…

 

Dwie wstydliwe tęsknoty

drążyły płaskorzeźbę,

gwiazdy mruczały jak koty,

wieczór zmieniły w poezję,

wyczarowaną oskomę,

herbatkę w łzawy poemat,

bo kluski za mało słone,

a Jego nadal nie ma…