Coś się kończy, coś się zaczyna

Sapkowski ma to u mnie ten plus, że lubię do niego wracać, szczególnie jeśli chodzi o Wiedźmina i opowiadania pochodne. Tą antologię przeczytałam na fali zainteresowania Wiedźminem, oraz rozczarowania, że się skończyło (a może zaczęło..?). Pierwsze opowiadanie ("Droga z której się nie wraca") było dla mnie mało ciekawe, ale za to już cała reszta.. Na pierwszym miejscu długo plasowało się "Tandaradei!", zaraz po nim "Coś się kończy,..".

Kiedy zaczynałam czytać ten zbiorek, byłam gdzieś w okolicach ogólniaka i dopiero długo później zaczęłam doceniać inne opowiadania w nim zawarte. Obecnie mój #1 to "W leju po bombie" oraz, doczytane jako zupełnie ostatnie, "Bitewny Pył". Pozostałe nie utkwiły mi tak w pamięci.

Ogólnie bardzo lubię wszelakie antologie, a ta uważam, że jest bardzo udana, dość spójna mimo odmiennej tematyki, no i najważniejsze, i najciekawsze - każde opowiadanie ma wstęp od autora. Polecam :)

Książka, która po lekturze Sagi o Wiedźminie zaskakuje, ale uświadamia, że Sapkowski równie znakomicie odnajduje się w innych wykreowanych przez niego światach. Do tej pory cytuję Yennefer z alternatywnego (i jakże uroczego) zakończenia historii o Geralcie. Moim faworytem jednak jest "Tandaradei!" - moje uwilebienie osiągnęło takie rozmiary, że odnalazłam i nauczyłam się na pamięć samego utworu Walthera von der Vogelweide - w staroniemieckim. Pozostałe opowiadania niezłe, aczkolwiek nie wracam do nich tak często...

Po Sapkowskim spodziewałam się czegoś lepszego. O ile opowiadanie "Droga, z której się nie wraca" było naprawdę świetne, to pozostałe wypadły trochę mizernie. Podobały mi się za to wstępy do wszystkich tekstów. Opowiadanie "Coś się kończy, coś się zaczyna" niestety dość mocno mnie rozczarowało, brakowało mi czegoś w stylu pisania. Humor był, ale to nie wystarczyło. Saga o Wiedźminie jest zdecydowanie lepsza.

Opowiadanie mistrza Sapkowskiego w formie słuchowiska to absolutna rozkosz - zwłaszcza gdy narratorem jest uwielbiany przeze mnie pan Gosztyła, obdarzony fantastycznym głosem. Samo opowiadanie jest świetne, stanowi alternatywną wersję zakończenia sagi o Wiedźminie. Jednocześnie przypomina szereg postaci z tejże sagi.

Opowiadania bardzo dobrze napisane, jednak ja słysząc "Sapkowski" rozumiem "Wiedźmin" ;] dlatego też najbardziej spodobało mi się "Coś się kończy, coś zaczyna" - opowiadanie z wielkim humorem i wolne od wszystkich problemów z Sagi. "W leju po bombie" też było całkiem ciekawe.Polecam

Alternatywne zakończenie Wiedźmina było pisane dawno temu na zamówienie już na szczęście zapomnianego miesięcznika. Szkoda, że Sapkowski nie starał się o nim zapomnieć, bo przekreślił nim urok tego "prawdziwego" zakończenia, wzorowanego na legendzie o śmierci króla Artura...

Nie szczególnie podobały się opowiadania zamieszczone w tej książce. Nie były one źle napisane ale jakoś nie przypadły mi do gustu. Na szczególną uwagę asługuje oczywiście "alternatywne" zakończenie Wiedzmina.

Fajne "pocieszadło", po serii Wiedźmina. Właściwie tylko jedno bardzo fajne opowiadanko, tytułowe "Coś się kończy coś się zaczyna". Resztę można przeczytać, ale to już nie jest o białowłosym killerze...

A mi się te opowiadania podobały. Oczywiście, jak to ze zbiorami bywa, część tekstów była lepsza, część nieco gorsza, ale Sapkowski udowodnił, że potrafi się poruszać w różnych konwencjach i klimatach.

"Coś się kończy, coś zaczyna" - jedyne opowiadanie (choć nieco cukierkowate), które ujdzie, reszta - zupełnie nie moja bajka. Liczyłam na coś lepszego, a może raczej - innego.

Zbiór opowiadań, które nie przypadły mi do gustu, może poza jednym - "alternatywnym" zakończeniem sagi o Wiedźminie, które autor napisał przed ukończeniem sagi

Uwielbiam "Tandaredei!", czytałam je już z 10 razy i na tym się nie skończy. Fenomen, z czymś takim się jeszcze nie spotkałam.

Świetny zbiór opowiadań. Moim osobistym faworytem są opowiadania "Muzykanci" i "W leju po bombie".

Całkiem niezłe, jednak bywały lepsze:)