Ostatnie życzenie

Rewelacyjna, o niepowtarzalnym, przesympatycznym, baśniowym klimacie, debiutancka powieść z gatunku romans paranormal. Wyjątkowo lekkie i nienużące poczucie humoru, dowcipne dialogi i humor sytuacyjny. Napisana potoczną polszczyzną, czyta się niezwykle przyjemnie. Szczerze polecam fanom gatunku - jest to perełka wśród dość podobnych do siebie romansów z z magią, elfami i zmiennymi w tle.

Był taki czas w moim życiu, że romanse paranormalne wciągałam jak mój kot bób. Maszynowo. Byłam uzależniona. Potem nadejszła wiekopomna chwila i boom na parastwory się skończył. Robiłam wyjątki dla nielicznych ukochanych autorek a tak to fuj.
Ale serdeczne Koleżanki tak zachwalały, tak zachwalały, że musiałam zapoznać się z paranormalem z polskiego podwórka.
Bo o dziwo nie czuć, że to rodzime. Ani jedno imię, ani jedna nazwa miejscowości, a nawet atmosfera nie wskazują że to nasza Polsza.
A autorka już owszem, nasza. Więc szansę trzeba było dać i przekonać się ki diabeł.

Okładka Czarownicy zadziałała na moją wyobraźnię, ale nie w dobrym tego stwierdzenia znaczeniu… Skojarzyła mi się od razu z takimi mini książeczkami – pornoopowiadankami, które niechcący kiedyś, nomen omen, zaliczyłam.
I, o zgrozo, książka zaczyna się jak pornos. Byłam szczerze przerażona i zła, bo po opiniach Koleżanek po forum napaliłam się na dobrego paranormalna.
Ale na szczęście bohaterka oddać ciała nie chciała, za to dała nogę. Spektakularnie i z klasą, ku zaskoczeniu wszystkich zgromadzonych.
Tu złapała pierwszego plusa. W dalszej części ksiązki plusy mnożyły się jak króliki i było tylko lepiej ;) także owszem, Izzy można polubić i chcieć z nią dłużej poobcować.
Mimo faktu, że momentami zalatuje Mary Sue. I to tak po całości :P
Na szczęście do kompletu nie mamy narracji pierwszoosobowej bo wtedy to już całkiem mogiła by była.
Ogromnym atutem książki jest ...

Wcale nie będzie łatwo napisać do tej książki recenzję. Z prostego powodu, w systemie na ”tak” czy na „nie”, jestem raczej na „tak”, ale lekko mnie to zadziwia, bo jednostkowych powodów na „nie” jest naprawdę bardzo dużo. Trochę to pomieszane wyszło, ale nie zawsze możemy swoje odczucia schować do jednej szufladki. W tym akurat przypadku mam z tym problem.
I od razu na wstępie muszę powiedzieć, że jestem człowiekiem, który wychował się na ff. Może „wychował” to za dużo powiedziane, bo „za moich czasów” pewnie jeszcze tego typu fandomu nie było tak rozwiniętego, ale przyznaję, że przez te kilka lat przeczytałam ich całkiem sporo, sporo i pewnie jeszcze raz sporo. I generalnie nie mam nic przeciwko nim. Znam kilka takich, które moim osobistym zdaniem, są znacznie lepsze niż dostępne na półkach w księgarniach książki ogólnie chwalone i niekiedy wielbione. Tak więc ani pewne minusy ff mi nie przeszkadzają, ani mnie nie rażą tak bardzo.
Czarownica nie jest ff, choć przyznaję, że kiedy zaczęłam ją czytać, to było moje pierwsze skojarzenie. Formuła, tematyka, pewne uproszczenia emocjonalne i fabularne, język, niekiedy bijący po oczach brak korekty, słowa, do które autorka lubi bardziej niż inne wpisały w mojej głowie tę historię właśnie w taka kategorię.
Sama historia nie jest może zbyt oryginalna, przynajmniej na poziomie pierwszej części fabularnie nie ma w niej nic mocno zaskakującego, ale ma ważną cechę – Czarownicę się po prostu czyta. Trzeba przyznać, że choć język...

No cóż... oto książka od której wszystko się zaczęło - szczególnie dla mnie, bowiem jest to pozycja od której rozpoczęła się moja przygoda z literaturą fantasy. Od tego czasu upłynęło jednak jakieś 10 lat i nadal uważam książkę za dzieło wnoszące powiew świeżości do polskiego i zarazem zagranicznego dorobku kulturowego. Sapkowski odziera rzeczywistość z cukierkowatego idealizmu, jednoznacznego podziału na dobro i zło, czym daje moim zdaniem prztyczka w nos światom wykreowanym np. przez Tolkiena. Już główna postać Geralta z Rivii jest pełna niejednoznaczności, a co dopiero mówić dziesiątki postaci i "potworów", które spotyka na swojej drodze. Na oklaski zasługuje także niespotykany dotąd rubaszny humor i kreacja świata - świata jakim on jest, a nie jakim winien być. Wszędzie bród, smród, kiła i mogiła. Wielmoża czasem zachowaniem i erudycją zdają się przypominać najgorsze męty społeczeństwa, zapominając o szlacheckim - tylko z nazwy - pochodzeniu. Autor delikatnie wplata także różnego rodzaju problemy na które czasem nie można znaleźć jednoznacznej odpowiedzi i trzeba wybierać między złem, a mniejszym złem... Niestety z biegiem lat człowiek patrzy już na pewne rzeczy z perspektywy kilkudziesięciu lat doświadczeń i czasem jednak wydaje się, że pewne opowiadania (jak np. "Kraniec świata") nie dość że nie są zbyt interesująco przedstawione, to również poruszane w nich ważne problemy przedstawione są po macoszemu i zbyt płytko, co psuje odbiór i stawia pytanie czy "Ostatnie życzen...

Nie przeczytałam jeszcze w swoim życiu aż tylu książek, aby porównywać do nich "Ostatnie życzenie", ale jestem dogłębnie zauroczona tym dziełem. W głowie mi się nie mieści, że można mieć tak ogromny talent jak Andrzej Sapkowski. Niesamowite opisy walk i przewspaniale wykreowane postacie. Fajne jest też to, że autor nikogo ani niczego nie idealizuje. No i ta urokliwa bezpośredniość jeśli chodzi o język, bądź jednoznaczne zamiary niektórych bohaterów :P Jak najbardziej polecam =)