Czas pogardy

Źle się dzieje, bardzo źle. Na zjeździe magów dochodzi do przewrotu, a Ciri znajduje się w samym środku wydarzeń. Udaje się jej uciec, ale teleport przenosi ją na pustynię, gdzie wykończona dziewczyna prawie traci życie. Na szczęście spotyka na swojej drodze jednorożca, który pomaga jej znaleźć drogę wyjścia z pułapki. Nie na długo, gdyż zaraz zostaje pochwycona przez zbirów, którzy chcą ją wymienić na nagrodę. Przekichane być księżniczką.

Poza tym wojna zbiera zwoje żniwo, wszędzie panoszy się przemoc, nienawiść i pogarda. Czy jest jeszcze nadzieja na lepsze jutro?

Pierwsza część sagi, "Krew elfów" w gruncie rzeczy była dosyć lekka tematycznie. Wojna była jeszcze czymś odległym, dopiero zaczynało się o niej myśleć. W "Czasie pogardy" wojna już się rozpoczyna. Ten tom jest dużo mroczniejszy i poważniejszy od poprzedniego. Przepełniony zdradą i wszechobecną pogardą.

"Byli dziećmi czasu pogardy. I tylko pogardę mieli dla innych."

Naszych bohaterów czekają ciężkie próby, szczególnie Geralta i Ciri. Mała wiedźminka już nigdy nie będzie taka sama. Zniknie z niej wszelka delikatność, znikną wszystkie cechy księżniczki, które już wcześniej zdecydowanie w niej osłabły. Mała wiedźminka pozna co to ból, trud i głód. Pozna smak samotności i gorycz bezsilności. Odnajdzie w sobie okrucieństwo. A to wszystko odmieni ją na zawsze. Geralt zaś pozna klęskę, która do końca życia pozostawi w nim nie tylko fizyczne piętno.
I jedynie Sapkowski pozostaje taki sam. Ze swoim niepowtarzalnym stylem, perfekcyjnie wykreowanym światem, niesamowitymi portretami bohaterów i świetnym poczuciem humoru.

,,Z kobyłką pies tańcował.''

Dziwny tom. Z jednej strony jest coś, co w Sapkowskim imponuje - burza słów, wykpienie czarodziei na bankiecie, cięty humor bez tępych wazeliniarzy, Jaskier, którego interesują rymy oraz nuty, a nie polityczne potyczki dla królów na szachownicy. Z racji, że nie lubię serii typu ,,Gra o Tron'' przeszkadza lekki głos nienawiści i mordowania z zabrudzonym sumieniem. Po prostu nie kupuję tych serii, gdzie geopolityka za bardzo wjeżdża na salony. Nie jestem fanem takiego pisania. Rozumiem głosy oburzenia, że komuś nie podobał się ,,Czas pogardy'' - chwilami ekspozycyjny ton przyćmiewa główne zdarzenia. Ludzie marudzili, że etap z Ciri na pustyni jest mało interesujący - tymczasem, uważam go za niesamowicie symboliczny oraz oniryczny w swej pustynnie marze. Tam, gdzie inni dostrzegają wady widzę miraże zatopione w piasku, tam, gdzie inni widzą zalety - zauważam lekką drwinę z przygodowych eposów. Niektórzy, zdaje się, nie zauważają, jak ,,Wiedźmin'' łączy baśniowe fantazmaty z poetyką przemocy, popisując się nowofalową expose. Pozwala zgubić się w wydarzeniach, aby opisać chwile przed okrutną wojną - widać to na przykładzie uprawianej miłości Geralta. Wojna prowadzi do zatracenia, jak seksualne frywolne igraszki. Uczuciowy nektar, który splami późniejsze wydarzenia gwałtem dotykając ludzkie wady wpadając w mroczne rejony duszy.

Dziwny tom, bo uwielbiam go za ciche momenty, kiedy nic się nie dzieje, a kochankowie opowiadają sobie, ...

Kolejny tom sagi o wiedźminie za mną i kolejny raz jestem zadowolona z lektury. Dużo się działo w tej książce, oj dużo. Tym razem, w przeciwieństwie do poprzedniej części, było nieco więcej Geralta, a mniej Yennefer, co na dłuższą metę bardzo mi się podobało. Było też dużo wojny, krwi i tajemnic, a także sporo politycznych intryg. I właśnie ta polityka mnie trochę rozkojarzyła, bo przez chwilę nie mogłam się zorientować kto jest kim i kto z kim walczy ;). Niemniej, styl autora jak zwykle świetny, świat opisany barwny, a różne nawiązania do kultury świetnie wplecione. Z przyjemnością sięgnę po następny tom.

Książka przeczytana w ramach Olimpiady Czytelniczej

,,Czas pogardy'' przedstawia dalsze losy bohaterów sagi o Wiedźminie. Podobało mi się, że dużo stron było poświęcone Ciri, która stała się moją ulubioną bohaterką. Dużo się działo i w niedługim czasie mam zamiar sięgnąć po kolejne części. Książka jest bardzo wciągająca i przyjemna w czytaniu.
Zachęcam do przeczytania całej sagi. :)

 Nie spodziewałam się, że rozkleję się na którejkolwiek z książek o Wiedźminie. Jakoś mi to nie pasowało i poprzednie części na to nie wskazywały. A jednak.
 Poza tym, książka jest naprawdę świetna. Dzieje się naprawdę dużo, szczególnie w sferze intryg. Sojusze zmianiają się jak w kalejdoskopie. Nie brakuje również momentów totalnego zaskoczenia i zwrotów akcji. Jest tu też więcej czarnego humoru, który tak ujął mnie w poprzednich częściach.
 Minus jest jeden: w pewnym momencie pojawiają się dość długie "przegadane" fragmenty, które niewiele wnosiły do akcji. Właśnie dlatego nie dałam "10".
 Ogólnie rzecz biorąc, wrażenia poksiążkowe mam jak najbardziej pozytywne. Zdecydowanie polecam :) 

Miejscami koligacje między postaciami mogą zmylić, mieszały mi się również imiona postaci.
Fabuła jest bardzo angażująca, większość bohaterów jest dobrze wykreowanych.
Nie podobała mi się z kolei końcówka i ciągłe uprzedmiatawianie kobiet przez Sapkowskiego- opisywanie ich kształtów prześwitujących przez bluzki, opisy i wyśmiewanie przez niektórych bohaterów gwałtów i tym podobne. Budziło to mój niesmak.
Nie mniej jednak autor ma naprawdę dobry warsztat i zachęcił mnie do kontynuowania serii.

Drugi tom sagi o Wiedźminie.
Akcja rozwija się, postaci zaprezentowane w poprzednim tomie również mają szanse znacznie się rozwinąć. Sapkowski udowadnia, że książka może być jednocześnie poważna oraz zabawna i przyjemna w odbiorze.
W cyklu każdy znajdzie ulubione postaci, nawet jeśli nie są to główni bohaterowie. Każda z nich jest napisana szczegółowo i przekonująco.
Cały cykl czytałam już wiele razy i z pewnością jeszcze nie raz do niego wrócę.