Czas pogardy

Widzę, że brakło tu jakoś mojego komentarza. Błąd w mig naprawiam. "Czas pogardy" jest tym z pięcioksięgu sagi, który zawsze pamiętam najmniej. Teraz, gdy czytam ten tomik po raz trzeci, staram się zapamiętać całą fabułę na kilka kolejnych lat. Właściwie zgadzam się z przedmówcami, a w szczególności z frodo. Powieść kanoniczna, wspaniała, ach i och. W końcu o swojej ulubionej serii nie mógłbym powiedzieć niczego negatywnego. No bo mamy tu wszystko, czego w rasowej powieści fantasy z jajem i biglem powinniśmy się spodziewac: majestatyczne, gwarne grody (Gors Velen), wyspy (Thanned), pustynie (Korath), fantastyczne zwierzęta ("Konik", Wiwerna, Mantykora), nietuzinkowe postacie (Rayla, Aplegatt, Profesor, Vilgefortz, Fenn) intrygi i knowania (pucz na Thanedd, początek Wielkiej Wojny na Północy, podstawiona Ciri), wspaniałe spotkania po latach (Geralt-Yennefer, Geralt-Ciri) oraz tragedię, rozpacz i całkowity rozpad nakreślonej wcześniej sielanki (Ciri na Korath, Geralt vs. Vilgerortz part I, nadejście "Czasu Pogardy"). Kto czytał ten wie. Napisałem powyższe przykłady dla samego siebie, gdybym za cztery lata znowu zapomniał o co biega w drugim tomie mojej ulubionej sagi ever. Oczywiście polecam!!!!

"Do tego, żeby móc zarabiać na życie jako goniec konny, mawiał zwykle Aplegatt wstępującym do służby młodzikom, potrzebne są dwie rzeczy – złota głowa i żelazna dupa."

W świetnie czytanym przez Rocha Siemianowskiego wydaniu audiobooka Związku Niewidomych. Zawartość: od podróży Yennefer z Ciri na spotkanie czarowników na wyspie Thannedd, przez ucieczkę małej stamtąd przez Wieżę Jaskółki na Korath, pustynię obok Nilfgardu, spotkanie z jednorożcem, odrzucenie Mocy Falki, znalezienie przez łowcę Skomlika, ucieczkę i przyłączenie się do Szczurów.

Jak na razie najsłabszy tom z sagi o Wiedźminie. Pełen walk, przemocy i ludzkiej brutalności. Poznajemy świat czarodziejów, do tego wojna zatacza coraz szersze kręgi. Może za dużo tej brutalności jak dla mnie? Czekam z niecierpliwością na kolejny tom i zastanawiam sie dlaczego dopiero teraz pokochałam Wiedźmina?

Gdybym miała porównać tę akurat część do pozostałych książek opisujących losy wiedźmina musiałabym przyznać, że ta pozycja mnie rozczarowała. Naprawdę blado wypadła na tle reszty... Co wcale nie umniejsza umiejętności Pana Sapkowskiego. Jego opowieści wręcz hipnotyzują, ale każdy ma w życiu 'ten gorszy dzień'.

Akcja, faktycznie toczy się bardzo powoli. Mnóstwo stron poświęconych jest czarodziejom. Dopiero po przeczytaniu większej połowy książka wciąga. Moim ulubionym momentem, w tym tomiku, jest chwila, kiedy Ciri przystępuje do Szczurów, szkoda, że to sama końcówka. Jestem bardzo ciekawa dalszych jej losów ;)

Bardzo dobre, aczkolwiek "Krew Elfów" wydawała mi się nieco ciekawsza. Tak czy inaczej, kolejne tomy przeczytam i mam nadzieję że będzie to szybko. Polecam!

Wakacyjny powrót do prozy mistrza polskiej fantasy, jak najbardziej udany. A drugi tom sagi o Geralcie, miodzio. Czyta się zawsze z przyjemnością.

Dobra książka, ale akcja toczyła się dosyć powoli... Dopiero pod koniec nieco przyspieszyło, co zachęciło mnie do sięgnięcia po kolejny tom ^^

Chyba każdy, kto określa się maniakiem fantastyki przeczytał choć jedną książkę Sapkowskiego. A już saga o Wiedźminie to klasyka.

Wojna i walka Nilfgaardu z królestwami północy jest pasjonująca. Nudne dla mnie są jednak fragmenty dotyczące Ciry.

Cud miód i orzeszki ^^. Mi tam do szczęścia trzeba jedynie Nightwish i którąś książkę p.Sapkowskiego ;)

Jak to Sapkowski - zabijanie z wyrzutami sumienia i humorem.

Sapkowski nigdy nie przestanie mnie zadziwiać. Arcydzieło.