Czy ten rudy kot to pies?

"Czy ten rudy kot to pies?" - przewrotny tytuł książki zapowiadał lekką lekturę przepełnioną humorem. I rzeczywiście...

W kontynuacji "Martwego Jeziora" na pierwszy plan wysuwa się postać Ulki Nowackiej i jej życiowe perypetie przeplatane od czasu do czasu wątkiem Beaty. Ula jest zupełnie odmienną osobowością od poznanej w pierwszej części Beaty. To pogodna, tryskająca humorem dziewczyna, która ma niebywały talent do wplątywania się w niebywałe sytuacje, a przy tym niezwykle wrażliwa na krzywdę i kochająca zwierzęta. Jej naiwność i łatwowierność w połączeniu z łatwością nawiązywania kontaktów tworzy wybuchową mieszankę. Romans z szefem zakończony upokorzeniem, wyjazd do Irlandii, który niespodziewanym zbiegiem okoliczności ostatecznie zakończył się w Wilkowie pod Wrocławiem i zaskakujące rozwikłanie tajemniczej przeszłości swojej przyjaciółki to tylko niektóre wydarzenia w jakie obfituje życie Uli. Wszystkie te sytuacje są istnym zrządzeniem losu, w którym ma swój udział roztrzepana bohaterka. Nawet w relacjach z mężczyznami Ula pada ofiarą własnej naiwności zupełnie jak młoda nastolatka, a nie trzydziestoletnia kobieta. Wątek kryminalny daje się wcześniej rozszyfrować, więc nie ma tu elementu zaskoczenia. Jest za to kolejna tajemnica, szantaż i... agencja detektywistyczna.

Sporo humoru i zabawne sytuacje, które są tak nieprawdopodobne, że trudno o jakikolwiek ich związek z rzeczywistością sprawiają, że książkę czyta się całkiem przyjemnie jak wesołą history...

Książka zdecydowanie warta polecenia na poprawę humoru. W odróżnieniu do części pierwszej znikł element zagadki na rzecz zmasowanego ataku zabawnymi wydarzeniami i dialogami na czytelnika. Książkę przeczytałem szybciej niż bym chciał. Warto ją przeczytać choćby dla poznania głównej bohaterki, która jest bardzo wyrazistą postacią i której charakter udzielił się całej książce.

Świetna książka taka lekka. Chociaż to romas, to jednak czyta się troche inaczej. Polecam :)

Przeczytana.

To wreszcie taka Rudnicka jaką znam i lubię.
Lekki humor, lekka zagadka, bez nadmiaru krwi za to z intrygą tak skonstruowaną, że wciąga i ciągnie.

Nie uniknę tu porównań do Martwego jeziora, zwłaszcza dlatego, że Czy ten rudy kot to pies jest bezpośrednią kontynuacją tegoż. Opowiada o przyjaciółce Beaty - Ulce.
I jak Beata i jej część była dość spokojna i poważna, a losy mroczne, chwilami wręcz smutne, tak książka o Uli, jak sama bohaterka, pokręcona i zabawna.

Martwe jezioro jest pewną całością, patrząc pod kątem zagadki, lecz tu sprawa rozwiązuje się do końca. Dowiadujemy się szczegółów problemu dręczącego Beatę i wbrew pozorom, że sprawa jest nierozwiązywalna, udaje się jednak dowiedzieć niemal wszystkiego.

Jest zabawnie, to komedia pomyłek, sama Ula powinna się nazywać Pomyłka-Zamieszanie.Ale dzięki jej niepowtarzalnemu charakterowi bawiłam się świetnie. Zbiegi okoliczności są na granicy realności, ale... Ja w to wierzę, musiało tak być, żeby wszystko mogło się poukładać ;)

Polecam bardzo. Lecz zdecydowanie trzeba najpierw zapoznać się z Martwym jeziorem. Mam wrażenie, że czytanie samej Czy ten rudy kot to pies lekko mija się z celem, zbyt dużo nawiązań, a za mało powiedziane w kontynuacji, by połapać się bez lektury tej pierwszej.
Czytajcie ;)

Kontynuacja "Martwego Jeziora". Nieco bardziej naiwna treść i absurdalny humor, ale czyta się z przyjemnością i niejednokrotnie wywołuje uśmiech na twarzy.