Droga, którą przeszłam

Najnowsza powieść autorki porusza dwa niezwykle trudne tematy. Oba skupiające się wokół matczynej miłości.

W powieści mamy dwie linie czasu i dwie główne bohaterki. Jedną z nich jest Stefania- dziewczynka, która miała być chłopcem. A przynajmniej tak zamarzyła sobie jej matka, będąc z nią w ciąży. Rozczarowanie płcią dziecka było dla matki Stefci tak wielkie, że odrzuciła własne dziecko. Stefcia w dniu urodzin straciła matkę, mimo że widywała ją każdego dnia. Odrzucona, pozbawiona matczynej miłości dziewczynka, szuka ukojenia w ramionach ojca i sąsiadów. Wiedziona pragnieniem przypodobania się matce i zyskania jej przychylności popycha ją do tragicznych w skutkach czynów. Ich skutki odczuwa sama Stefania, jak i jej najbliżsi.

Drugą bohaterką jest Alicja, młoda mężatka, która właśnie wraz z mężem rozpoczyna nowy rozdział swojego życia. Przeprowadzka do nowego domu ma pomóc im na nowo odzyskać spokój i uporać się z wydarzeniami, których doświadczyli. Alicja bowiem jest aniołkową mamą, która wciąż tęskni za swoim nienarodzonym dzieckiem. U Alicji poznamy co to tęsknota, ból, strata, ale też strach przed kolejną próbą zostania rodzicem.

Obie bohaterki cierpią z miłości. Obie zostają naznaczone poprzez jej utratę. Obie swoje dalsze postępowanie warunkują właśnie przez wzgląd na utraconą miłość, której nie sposób niczym zastąpić.

Momentami, podczas lektury, miałam ciarki. Ta książka zasługuje aby było o niej głośno. Cieszę się, że opuściła s...

Wątek Alicji nudny, ale Stefania zawyża ocenę

Najnowsza książka Agaty Przybyłek już za mną i tak naprawdę wciąż nie wiem co mam Wam o niej napisać.
Jestem poruszona i przejęta tym, co w niej znalazłam.
W tej książce znów splatają się losy dwóch kobiet. A w zasadzie kobiety i dziecka.
Jedna marzy o tym, żeby mieć dziecko, wciąż cierpi po jego stracie, druga, mimo że je ma, wcale go nie chce. Zupełnie jak w życiu, prawda?
Sama nie wiem losy, której kobiety przeżyłam bardziej. Chyba jednak historia Stefanii była dla mnie bardziej poruszająca. Nie dziwi mnie, kim stała się jako dorosła kobieta, skoro w domu nie zaznała miłości. Tej najważniejszej, matczynej.
Ta książka w jakiś sposób stała mi się bardzo bliska. Być może za sprawą tego, że akcja częściowo dzieje się w Płocku i okolicach. Ja w Płocku spędziłam kilka lat młodości, chodziłam tam do szkoły i jestem związana emocjonalnie w jakiś sposób z tym miastem.
Książka bez dwóch zdań daje do myślenia. Po przeczytaniu od razu ma się ochotę przytulić własne dzieci i ukochać je jeszcze bardziej. W mojej głowie wciąż jest dużo przemyśleń i nie do końca wiem jak ubrać je w słowa, żeby powiedzieć Wam, co czuję. Z drugiej strony, żeby wyrzucić z siebie wszystko, musiałabym zdradzić częściowo fabułę, czego robić nie chcę.
Książka nie jest łatwa, bo to, co spotyka bohaterów, łatwe nie jest. Podczas lektury towarzyszyła mi cała paleta emocji. Pojawiły się łzy, złość, ale też radość i wzruszenie.
Zakończenie zaskakujące, częściowo otwarte, sprawia, ...

Alicja i Dawid cierpią po stracie dziecka. W nowym domu, na łonie natury pragną znowu odnaleźć spokój. Jednak to przed czym uciekali, ponownie ich spotka. Stefanii brakowało w życiu tylko jednej rzeczy — matczynej miłości. Jaki wpływ wywarło dzieciństwo na dorosłą dzisiaj kobietę? I jak jej losy połączą się z losami młodego małżeństwa?

Poruszająca, bolesna, dająca nadzieję, skłaniająca do refleksji… Właśnie taka jest najnowsza powieść Agaty Przybyłek “Droga, którą przeszłam”. Autorka ponownie stawia przed nami dwie zupełnie inne historie i łączy je w całkowicie zaskakujący sposób. Każda z nich mogłaby znaleźć odzwierciedlenie w prawdziwym życiu. To tematy, o których nie mówi się tak często i właśnie to wyróżnia tę książkę spośród innych obyczajówek. Akcja jest raczej stonowana, dzięki czemu mamy odpowiednio dużo czasu, aby przeanalizować każde przeczytane zdanie. Pojawia się sporo opisów, momentami może trochę przydługich. Do mnie najbardziej przemówiły emocje… Ogromne emocje, które czułam przez cały czas, zagłębiając się w tę lekturę. Wciągnęłam się tak mocno, że nie potrafiłam odłożyć tej książki, dopóki nie przerzuciłam ostatniej strony. Samo zakończenie szokuje i jednocześnie odpowiada na pytania postawione w opisie powieści. Spędziłam z nią zaledwie kilka godzin, całość czytało się błyskawicznie! Na pewno znacie to uczucie, gdy chcecie czym prędzej dotrzeć do końca i jednocześnie nie chcecie — dokładnie to czułam, mając w rękach tę lekturę. Przeczytałam już...

Agata Przybyłek w niesamowity sposób pokazała co się dzieje z człowiekiem odtrąconym przez własną matkę oraz, co czują rodzice po wielkiej, osobistej utracie.

„Droga, którą przeszłam” przedstawia losy dwóch bohaterek- Alicji i Stefanii.
Alicja jest młodą kobietą nastawioną na karierę zawodową. Razem z mężem ciągle odkłada macierzyństwo, aż los ich zaskakuje. Ciąża. Do porodu niestety nie dochodzi, tracą dziecko. Ta sytuacja całkowicie zmienia ich życie, każe zastanowić się nad priorytetami. Postanawiają zatem rzucić wszystko, wyjechać do głuszy, kupić tam dom i rozpocząć życie od nowa. Dzień po dniu muszą zmagać się z ogromną stratą i strachem.

Drugą bohaterkę, Stefanię, poznajemy jako dziecko, które zaraz po urodzeniu zostaje porzucone przez matkę. Ojciec żyje rozdarty między miłością do żony i córki, dla której jest jedynym rodzicem. Matka Stefanii jedyne, co może jej zaproponować to akceptację tego, że razem mieszkają. Całe życie dziewczynki jest nastawione na przypodobanie się matce, a w późniejszym czasie zemstą.

Obie historie są zupełnie różne, skupiają się jednak na tym samym- matczynej miłości. Wszyscy wiemy, jak ważna jest ona w naszym życiu. Jej brak skutkuje wieloma niepowodzeniami w dorosłości.
Rzadko się wzruszam, ale podczas czytania tej lektury nie zliczę, ile razy łzy napłynęły mi do oczu, a na plecach poczułam ciarki. Było mi niesamowicie przykro, a w przerwach od czytania zastanawiałam się nad swoimi odczuciami. Jaką b...

Uwielbiam książki Agaty Przybyłek.
Dlaczego?
Odpowiedź jest bardzo prosta.
Po pierwsze są to typowe książki obyczajowe, które nie nudzą - przez nie się płynie.
Po drugie opowiadają o codzienności, zwykłych problemach, życiu.
Po trzecie bohaterowie są bardzo realni, nie ma w nich wyniosłości i nie należą do popularnych w innych książkach schematów.
Po czwarte autorka doszczętnie porusza..

Tak też było z tą powieścią.

"Droga, którą przeszłam" to historia, któa płynie swoim rytmem.
To historia, która pozostawia wiele do myślenia.
To historia, która nie daje o sobie zapomnieć.
To historia, która wprawia w osłupienie, i wprowadza w czytelniczy kac, poprzez którego nie da sięsięgnąć po inną książkę po zakończeniu tej.

Nie mam zielonego pojęcia skąd, autorka czerpie pomysły (podejrzewam, że z życia), ale aby móc to wszystko tak pięknie opisaćto trzeba mieć niesamowity talent.
Nie jestem w stanie napisać Wam nic więcej. Po prostu musicie uwierzyć mi na słowo i sięgnąć po tę książkę, aby móc na własnej skórze odczuć multum zgromadzonych tam emocji.

Zdecydowanie polecam.

dealna lektura na wakacyjny czas?
@agata_przybylek nigdy nie zawodzi...

Bardzo emocjonalna historia. Pojawiają się w niej dwa wątki. Każdy z nich ma w sobie ziarno trudnej codzienności. Ziarno smutku, bólu i emocji, których żaden człowiek nie chciałby spotkać w swoim życiu.

Alicja i Dawid stracili dziecko. Chcą zamknąć rozdział i przeprowadzają się na wieś. Nowa rzeczywistość, nowe znajomości i wszechobecny spokój. Czy będą potrafili zapomnieć o zmarłym dziecku?

Stefania nigdy nie zaznała matczynej miłości, choć miała rodzicielkę obok siebie. Dlaczego tak się stało? Czy jako dorosła kobieta będzie potrafiła podzielić się miłością z kimś innym?

Obie równie ciekawe, ujmujące i warte przeczytanie. Zakończenie wbiło mnie w fotel... Nie spodziewałam się go ani trochę...

Polecam!

Kolejna książka Agaty Przybylek...i kolejny raz mnie zaskoczyła. Pozytywnie. Książka wciągająca, szybko się czyta. Pisana bardzo przystępnym językiem. Kolejny raz poruszono trudny temat,a nawet dwa tematy. Zakończenie...było mega zaskoczeniem....a ostatnie zdanie...cóż zapadło w pamięć. Wątek Stefanii -jestem pełna podziwu.