Inkwizytor

Seryjny zabójca, okrzyknięty przez media Inkwizytorem, znów wraca do gry. Swojej własnej gry. Daje tym samym jednoznacznie do zrozumienia, że policja i prokuratura była w błędzie, typując sprawcę. Jego modus operandi pozostaje niezmienny, ale poszerzył wybór aktorów w swojej grze. Do tej pory ofiarami byli uzdrowiciele, teraz szerokie grono oszustów związanych ze znachorami. Historię Inkwizytora opowiedział, na łamach swojej książki, znany z wcześniejszej części dziennikarz śledczy Kazimierz Barszczyk vel. Żurek. Dzieło szybko stało się bestsellerem, a jego autor zyskał rozgłos wśród czytelników i posłuch w dziennikarskim świecie. Opisał w niej losy policjanta Henry'ego, Krzyśka i Marka Szorców, znachora Jakuba Wilka i jego żony Weroniki.

W poprzedniej części narracja była prowadzona przez Krzyśka. Tym razem została ona bardziej rozdysponowana między bohaterami powieści, zarówno tymi już znanymi, jak i dopiero wkraczającymi na scenę. Młodszy z braci Szorc dojrzał. W moich oczach ta postać straciła jednak na atrakcyjności. Podobało mi się jego wcześniejsze szczeniackie podejście do życia, jego sarkazm w wypowiedziach, ironia w monologach prowadzonych z "wewnętrznym szydercą" i "agentem Mulderem".

Kolejne poczynania Inkwizytora nadal są opisane swobodnym, przystępnym stylem nadającym makabr...

Pierwsza połowa książki w znacznej części poświęcona jest rysowi historycznemu co choć ciekawe spowodowało u mnie dość duże znużenie. W drugiej połowie autor odpuścił już tej żmudnej praktyki i pozostał już tylko kryminał/thriller i pogoń za szaleńcem.

Bezkompromisowy morderca powraca w drugim tomie cyklu Michała Śmielaka Inkwizytor. W powieści pod tym samym tytułem czeka na Was sporo zaskakujących wydarzeń i śledztwo policji, mające na celu ujęcie psychopaty. Okazuje się jednak, że plan, który przygotował morderca, zwany Inkwizytorem, jest tak dopracowany, że nie sposób go przejrzeć i schwytać. Mężczyzna jest zawsze o krok przed śledczymi.

Dwa lata po zakończeniu sprawy Inkwizytora ksiądz handlujący cudownymi medalikami zostaje spalony żywcem. Zbrodnia idealnie pasuje do znanego już śledczym modus operandi. Okazuje się, że wspomniany morderca, którego uznano za zmarłego, jednak żyje i ma się świetnie. I nie pozwoli się nudzić naszym bohaterom.

Równocześnie znany uzdrowiciel, Jan Sarna, otrzymuje pierwszy list, którego nadawcą jest Inkwizytor. Dowiaduje się z niego, iż właśnie rozpoczął się kolejny cykl wymierzania sprawiedliwości wszelakiej maści hochsztaplerom zajmującym się "leczeniem", a ostatnią ofiarą będzie właśnie on.

Policja ściga się nie tyle z Inkwizytorem, co z czasem. Powtarzający się cykl obejmuje list z pieczątką, określającą miejsce zbrodni, i kolejną cyfrą. Od momentu otrzymania przesyłki śledczy mają trzy dni na trafienie na ślad Inkwizytora. Czy uda im się wyprzedzić złoczyńcę? Czy odkryją jego sposób myślenia? Ile osób zginie? I w końcu, czy Inkwizytor trafi w ręce policji?

Fabuła jest tak bogata w wątki, że pytań podczas lektury pojawia się znacznie ...

Tym razem słów kilka o „Inkwizytorze” Michała Śmielaka, czyli kontynuacji świetnego moim zdaniem „Znachora”. Czy drugi tom dorównał pierwszemu?

Od razu zdradzam, że dla mnie absolutnie tak! Mimo, że ta książka jest w pewien sposób zupełnie inna od poprzedniczki. W „Znachorze” na pierwszy plan wysuwała się zbrodnia i manipulacja, oraz wątki historyczne, które miały duży wpływ na poczynania czarnego charakteru tej powieści. „Inkwizytor” skupia się na śledczych, na ich frustracji, wyborze najlepszych metod, które mają zmierzać do ujęcia sprawcy. Te różnice podkreślają już same tytuły książek, wskazujące na kim będzie skupiać się fabuła. Oba tomy łączą świetne dialogi i dobrze wykreowane postacie. Akurat w tym przypadku, nie polecam czytania części drugiej bez znajomosci pierwszej - w ten sposób czytelnikowi mogłoby umknąć wiele ważnych wydarzeń i okoliczności, które miały istotny wpływ m.in na zachowania bohaterów, czy w ogóle to, w jakim kontekście pojawiają się na stronach „Inkwizytora”.

Podobieństwa czy różnice nie zmieniają faktu, że książki Michała Śmielaka czyta się świetnie. Ja już zostałam wierną fanką - już wiem, że każdą kolejną książkę będę kupowała w ciemno. Dlatego „Wnyki” niezwiązane z powyżej wspomnianym cyklem, cierpliwie czekają na swoją kolej na półce 😄

„Najcenniejszy jest czas. Jeśli brakuje ci pieniędzy, możesz pożyczyć, ukraść, zarobić, wygrać w kasynie. Czasu jednak nikomu nie ukradniesz, nijak go nie zarobisz, nie możesz liczyć na wygraną”.

Czytaliście „Znachora” Michała Śmielaka? Oto zacny ciąg dalszy.

Wracamy zatem na renomowaną imprezę o charakterze publicznym, sponsorowaną przez tak zwanych znachorów, uzdrowicieli, szamanów, jasnowidzów, czarownice, szeptuchachy czy innych władców mocy tajemnej.. ostatnie deski ratunku w chorobie, tych stojących nad przepaścią życia, zrezygnowanych, zdesperowanych, przerażonych, pragnących, by KTOŚ udzielił im „kredytu z nadziei”.. podarował bezcenny czas.

Zmawianie, szepranie, odczynianie – w XXI wieku? Tak, tak. To się jeszcze dzieje i dziać będzie, dopóki znajdą się ci naiwni, zaślepieni, łatwowierni.

Ale jest KTOŚ, kto przejrzał karty tych „wybranych”, odgadł, co się kryje za „kurtyną tajemnicy” podobno nadprzyrodzonych zdolności. I teraz tan KTOŚ, „sługa ludu i głos sumienia zamieniony w krzyk sprawiedliwości”. Łowca. Sędzia. Kat. INKWIZYTOR. W imię prawdy postanowił po raz kolejny zadeptać kłamstwo.. krzywdę okupić zbrodnią. Ma „pióro zatankowane śmiercią i nim podpisuje wyroki”. Ma też wypracowane standardy i używa szumnych słów. Zabija „w miarę z sensem”, a jego pokręcona logika wywołuje „ciekawy paradoks przyczynowo- skutkowy”. Jego przekaz jest jasny, niepozostawiający złudzeń. A „dzieła” – to performance najwyższej próby, zaawansow...

Pomimo zapewnieniu społeczeństwa, że Inkwizytor już nikomu nie zagraża, w niespodziewanym momencie pojawiają się informacje o kolejnych morderstwach. Znany uzdrowiciel Jan Sarna otrzymuje list podobny do tych, które uprzednio otrzymywał Jakub. Rozpoczyna się ponowny pościg za szaleńcem, który okazuje się, obrał nieco inny plan działania. Jego lista osób zasługujących na karę jest dużo krótsza, jednak nie łagodnieje w kwestii wymierzania domniemanej sprawiedliwości. Metody Inkwizytora stają się coraz odważniejsze i jeszcze bardziej przerażające. Krzysiek, wraz z zespołem przeznaczonym do złapania kata, muszą zmobilizować się do działania.

Już wiecie, że pierwsza części pochłonęła mnie do reszty i byłam bardzo zadowolona z lektury. W przypadku drugiego tomu, musiałam nieco przemyśleć sytuację przed wyrażeniem swojej opinii. Sądziłam, że "Inkwizytor" okaże się jeszcze lepszy, jednak było nieco inaczej. Tu akcja toczy się dużo wolniej, kroki stawiane przez funkcjonariuszy są ostrożniejsze, a próba złapania mordercy coraz bardziej przypomina zabawę w kotka i myszkę, gdzie kot ma zdecydowaną przewagę. Czasami miałam wrażenie, że ekipa działa na ślepo, mając nadzieję, że Inkwizytor się po prostu potknie i wpadnie w ich ręce. Co więcej, ofiar było dużo mniej przez co zmniejszyła się ilość fragmentów wywołujących gęsią skórkę.
Czytam, czytam, aż dochodzę do drugiej połowy książki, gdzie akcja przyspiesza i zaczyna się dziać dużo więcej. I tu oddycham z ulgą, bo ca...

Ksiądz sprzedający medaliki o „cudownych” właściwościach zostaje spalony żywcem. W tym samym czasie znany uzdrowiciel dostaje list od mordercy. Zaczyna się wyścig z czasem.

Zupełnie nie spodziewałam się drugiego tomu „Znachora”. Nie wiem dlaczego. A jakaż to miła niespodzianka dla mnie! Pióro Michała Śmielaka zdążyłam już polubić i po raz kolejny się nie zawiodłam.

To było dobre! Pomysł na fabułę genialny, a do tego wszystko dzieje się w takim tempie, że można zadyszki przy czytaniu dostać 😊 Można też dostać palpitacji serca z emocji, bo napięcie nie opuszcza czytelnika nawet na minutę.

Autor ma wybitny talent do łączenia świata mistycyzmu i różnego rodzaju wierzeń ze światem „szkiełka i oka”. Jak mi się to podoba! Potrafi w tym wszystkim wykreować ciekawe postaci, które wydają się niemal realne, więc łatwo się do nich przywiązać. Doceniam również humor autora. To nie jest komedia, ale czasem dialogi są tak zabawne, że parskałam głośno 😊 Dla wielbicieli sarkazmu to będzie gratka.

Moim zdaniem ten tom jest jeszcze lepszy od poprzedniego i ja gorąco polecam tę serię. To jest po prostu świetne!

Niesławny „Inkwizytor” powrócił i zrobił to w najlepszy możliwy sposób- tak właśnie krótko i na temat mógłbym szybko streścić kontynuację rewelacyjnego „Znachora” autorstwa Michała Śmielaka, zachęcając jednocześnie do lektury. A już w kilku zdaniach? O czym jest ta książka i dlaczego moim zdaniem jest tak zajebista? O tym słów kilka poniżej…

Zaczynają się łowy. Na uzdrowicieli, szarlatanów i znachorów ponownie pada blady strach, kiedy to okazuje się, że samozwańczy „Inkwizytor” powrócił w roli kata, mordując księdza sprzedającego za krocie fałszywe medaliki o cudownych właściwościach. Sprzeciwiający się nieuczciwym praktykom pozbawionych jakichkolwiek skrupułów „znachorów”, ofiarującym fałszywą pomoc pod płaszczykiem chęci niesienia pomocy bliźnim, karze ich brutalnie niezwykle bolesną i długą śmiercią, ośmieszając przy tym polskie organy ścigania.

Co tu dużo mówić- znowu jest brutalnie i krwawo, a przy tym ekstremalnie tajemniczo z niezwykle wyważoną dawką humoru Michała Leśniaka. Kolejny w dorobku autora mroczny thriller jest w mojej opinii jeszcze lepszą książką od swego poprzednika, ukazującą jego ogromny talent i drzemiący potencjał, który mam nadzieję będzie starannie pielęgnował i rozwijał, racząc nas co jakiś czas takimi perełkami.

„Inkwizytor” ma w sobie wszystkie składniki, które z głowy autora przeniesione na papier, finalnie serwują mi książkę znakomitą. Tak po prostu. Brutalność sprawcy w połączeni...

Po INKWIZYTORA sięgnąłem dzięki BT kryminaly_nauczyciel, zresztą tak samo jak po pierwszą część pod tytułem ZNACHOR. Tak, to jest kontynuacja, więc polecam czytać w kolejności.

Spotkałem tutaj tych samych bohaterów co w części pierwszej, choć w późniejszym czasie – ponad rok po zdarzeniach, które wydarzyły się w ZNACHORZE. I znów się zaczęło. Od pierwszych stron Autor "dogodził" moim zakamarkom umysłu, które kochają dreszczyk emocji związane z gonitwą za psychopatycznym mordercą. Bardzo realistycznie napisana opowieść, którą krok po kroku układałem sobie w głowie, jak "puzzle z nieokreślonej liczby elementów bez końcowego obrazka".

"Czy życie jest proste jak lina zwisająca z wbitego w sufit haka, czy też nieco bardziej skomplikowane, niczym misternie zawiązana pętla na jej końcu? " Czy tę książkę dało się czytać łatwo i prosto? Otóż nie. Dla mnie historia zbudowana przez Autora, choć jest fikcją literacką, przeniosła mnie w ciemne sfery człowieczeństwa. Tak dałem się wkręcić, że raz stawałem się Inkwizytorem – wchodziłem w mroczne zakamarki jego umysłu knując kolejne makabryczne przedstawienie..., by za moment stać się jednym z członków grupy Sabat, czując się "jak dusza zmierzająca tunelem w stronę światła, pragnąć dotrzeć" jak najszybciej do rozwiązania zagadki.

Spotkanie INKWIZYTOREM było dla mnie cudowną ucztą czytelniczą, którą niespiesznie acz ze smakiem konsumowałem. Klimatyczna. Mroczna. Krwawa. Emocjonująca... z

Zakończenie mn...

Inkwizytor – morderca czy wymierzający sprawiedliwość współczesny kat?

Myśleliście, że to już koniec jego zbrodni? Otóż nic bardziej mylnego. Po zakończeniu poprzedniej serii morderstw (tom pierwszy - "Znachor") wyznaczył sobie nowe Dzieło. Tym razem jednak obrał za cel tylko 7 ofiar.
W drugiej już części cyklu wraz z Krzyśkiem, Henrym, Markiem oraz resztą ekipy Sabat nadal podążamy tropem Inkwizytora.

Dokąd zaprowadzi nas tym razem? Jakie cierpienia zaplanował dla kolejnych oszustów zarabiających na niekonwencjonalnych sposobach leczenia? Jaki cel mu przyświeca? Kto mu pomaga?

Na te wszystkie pytania odpowiedź znajdziecie na stronach tej książki. Kolejnej bardzo udanej, należy dodać. Książki pełnej napięcia i oczekiwania. Znów nic nie jest tym czym się wydaje. Przyjaciel może okazać się wrogiem, a wróg najlepszym sprzymierzeńcem.
A kim okaże się nasz Inkwizytor?

Swoimi wrażeniami z lektury, jak zawsze, dzielę się na moim blogu, na który was serdecznie zapraszam:
https://magicznyswiatksiazki.pl/recenzja-inkwizytor-michal-smielak-patronat/