Kręte ścieżki

"Kręte ścieżki" Richarda Evansa to kolejna część podróżniczej przygody Alana Christoffersena z cyklu "Dzienniki pisane w drodze."

Co skłoniło bohatera do pokonania tysięcy kilometrów z północy na południe Stanów Zjednoczonych...

"Idę aby dowiedzieć się, co może mi jeszcze przynieść życie. Szukam nadziei. Nadziei na to, że nadal warto żyć, oraz nadziei na łaskę pogodzenia się z brakiem tego, bez czego muszę żyć."

Mężczyzna przemierza Amerykę już od około ośmiu miesięcy (z pięciomiesięcznym przystankiem w Spokane) i z dnia na dzień zbliża się do celu swojej wędrówki - Key West na Florydzie. Pozostało mu do pokonania jeszcze wiele mil, ale nie poddaje się, nie traci ducha i dzielnie kroczy do przodu. Niewielkie miasteczko Sidney położone przy granicy stanów Nebraska i Iowa wyznacza połowę całej trasy, jaką Alan zamierza przebyć pieszo na własnych nogach. W tym miejscu poznaje ciekawą kobietę Analise - samotną matkę, z którą czuje emocjonalną więź. Wcześniej skorzystał z pomocy i gościny Leszka - starszego mężczyzny, Polaka, który okazał mu bezinteresowną pomoc, a rozmowa z nim odmieniła duszę bohatera.

Ten etap wędrówki jest bardzo ważny dla Alana. Teraz, jak nigdy przedtem, mężczyzna musi zmierzyć się z samym sobą, swoimi przekonaniami i własnym sumieniem. Odkąd bohater opuszcza Wyoming uparcie towarzyszy mu w jego wędrówce Pamela - matka jego żony, która przed wielu laty opuściła kilkuletnią córkę i jej ojca.

Po co kobieta zadała ...

Bardzo polubiłam serie Dzienników pisanych w drodze. Alan wzbudził moją sympatię już od pierwszego spotkania i z zapartym tchem śledziłam jego wędrówkę, podróż w której bohater poszukuje swojego miejsca na ziemi i ma nadzieję na to, że wędrówka da mu nadzieję na lepsze życie.
Nie ma tu wartkiej akcji, czasem irytowało mnie opisywanie tego co bohater zjadł lub co kupił, ale jednak książka ma w sobie więcej poruszających momentów niż irytujących.
Wiele życiowych dramatów zostało tutaj poruszonych: nieszczęśliwe małżeństwo, śmierć bliskiej osoby, życie z dramatycznymi wspomnieniami związanymi z wojną. Bardzo poruszyła mnie historia Leszka, Polaka, który wiele przeszedł a mimo to chce wybaczyć wyrządzone krzywdy. Czy można wybaczyć największe okrucieństwo? Sądzę, że tak, jednak trudno jest zapomnieć o doznanych krzywdach.
Zakończenie bardzo mnie zasmuciło, zupełnie nie tego się spodziewałam. Mam nadzieję, że w następnej części Alanowi zacznie się wszystko układać. Końcowe słowa Alana mocno zapadły mi w pamięć. Od nas samych zależy jaką drogę wybierzemy.