Nim skończy się noc

Jakoś nadal mi nie po drodze z Panem Szczygielskim. To druga książka, którą przeczytałam i druga, która mnie nie wciągnęła. Owszem, pomysł na fabułę może i ciekawy ale kto mógł być pomysłodawcą takiego spotkania trzech par domyśliłam się już na początku. Książka nie obudziła we mnie jakiejś burzy emocji, brakowało mi napięcia i właściwie doczytałam dlatego, że bardzo nie lubię zostawiać niedoczytanych pozycji. Mam jeszcze książki o Gabrielu Bysiu to kiedyś podejmę jeszcze jedną próbę kontaktu z prozą autora.

Sielanka w bieszczadzkich lasach? Z pewnością nie, jeśli opowieść wyszła spod pióra tego autora! I z satysfakcją mogę potwierdzić, że autor ponownie pokazał swoje nieszablonowe podejście i świeże spojrzenie na zdawałoby się dość sztampowy temat.

Luksusowe lofty w głębi lasu, trzy pary z problemami małżeńskimi, jeden trup i policjant, który niespodziewanie pojawia się w tej głuszy. Tak niewiele trzeba, by stworzyć powieść zagmatwaną, intrygującą, pełną niedomówień i kłamstw. By obnażyć naturę człowieka i odkryć jego najgorsze instynkty. W końcu, by zmrozić czytelnika siekącym wiatrem, uwięzić pod zwałami śniegu i jednocześnie rozpalić w nim silne emocje.

Bo autorowi znakomicie udało się oddać klaustrofobiczną atmosferę odciętej od świata pułapki, w której śmiertelnym zagrożeniem okazuje się nie tylko sroga zimowa aura, ale i człowiek. Tylko który? I kim jest ofiara? Podobnie jak policjant Jakub, tak i my zastanawiamy się o co tu chodzi?

"Grali przed nim. Wszyscy" Ale i Jakub skrywa swoje tajemnice. Okaże się w tej grze rozgrywającym czy bezwolnym pionkiem?

Tak jak skąpo autor przekazuje informacje, które mogłyby nakierować na poznanie prawdy, tak dużo hojniej raczy nas niedopowiedzeniami podsycającymi niepokój i budzącymi ciekawość. A z zakończeniem tak przewrotnym i zaskakującym docieramy wraz z bohaterami w miejsce, w którym wierzcie mi, nikt z nas nie chciałby się znaleźć.

Autor nie tylko stworzył intrygującą zagadkę, ale tr...

Miała być intryga, morderstwo w górach i trafne spostrzeżenia na temat ludzkiej natury, a wyszła nuda, nuda, trochę irytacji, znowuż nuda i mało zrozumiałe zakończenie, na które nawet nie warto było czekać. Starałam się dostrzec coś pozytywnego w tym tytule, ale nie potrafię. Cieszę się, że znaleźli się czytelnicy, którym się bardzo podobało, ale ja niestety plasuję się dosyć daleko od tej grupy.

Mam specyficzną relację z twórczością Bartosza Szczygielskiego. Przeczytałam już większość jego książek i niby wszystkie są dobre, ale daleko mi do tych ogólnych zachwytów, bo tak naprawdę podobała mi się tylko jedna, choć prawie wszystkie miały w mojej ocenie spory potencjał. Z reguły gdzieś tak do połowy powieści autorowi udaje się mnie intrygować, a potem akcja idzie w kierunku, który jest dla mnie zupełnie bez sensu przekombinowany.

"Nim skończy się noc" miało szansę stać się wyjątkiem od tej reguły. Do ostatnich utrzymywało się u mnie napięcie, a to w thrillerach bardzo sobie cenię. Niestety samo zakończenie zatarło dość pozytywne wrażenia z lektury, bo choć było niemożliwe do przewidzenia, to jakoś mnie nie przekonało.

Pomysł na konstrukcję powieści był dokładnie taki, jaki uwielbiam, czyli cała historia złożona została z rozdziałów spisanych z perspektywy różnych bohaterów. Oni zresztą stanowią bardzo ciekawy i udany przekrój naszego społeczeństwa. Poznawanie szczegółów z ich przeszłości pochłaniało mnie bez reszty, interesowało mnie nawet bardziej niż właściwa akcja.

Uwielbiam Bieszczady, ale po tej lekturze chyba będę musiała przemyśleć, czy jeszcze kiedyś się tam wybiorę. Nigdy nie wiadomo, kto będzie mi tam przez okno zaglądał. A tak poważnie nie jestem szczególną fanką motywu locked room, bo zazwyczaj w rozwiązaniu brakuje mi logiki. Tym razem jednak się wkręciłam i nim się obejrzałam, byłam już przy zakończeniu. Nie było typowe,...

„Władza wywoływała w ludziach najgorsze uczucia, a już szczególnie wtedy, kiedy jej nie mieli”.

Bieszczady zimą..
Kredowe Wzgórza – bezpieczna przystań, wymarzony azyl, miejsce idealne na romantyczny wypad. Nowoczesna architektura w środku lasu. Trzy budynki z drewna, stali i szkła. Brak zasięgu. Padający śnieg. Wieczory przy kominku lampką wina. I ta cisza.. Tajemnicza i jednocześnie fascynująca miejscówka. Aż się prosi, by delektować się tu każdym zapachem, wsłuchiwać się w dźwięki natury, odkrywać piękno górskich scenerii..

To klimatyczne miejsce i czas tu spędzony miały stać się nowym początkiem dla trzech, delikatnie mówiąc, nadszarpniętych prozą życia związków. Ostatnią szansą na naprawienie relacji..

Agata i Tomasz.
Monika i Grzegorz.
Justyna i Michał.
Trzy zupełnie obce sobie pary.

Jakie decyzje doprowadziły je do miejsca, w którym się teraz znalazły?
Oj trochę ich było.. Ale mimo burz, tornad, trzęsień ziemi i trąb powietrznych jakie przetoczyły się przez ich związki, każdy widzi gdzieś tam światełko w tunelu, nadzieję na lepsze.. razem lub w gorszym wypadku, oddzielnie.
Tylko, że nieoczekiwanie ten romantyczny weekend zamienia się w niebezpieczną grę, konkurs na mordercę, w którym liczą się głównie pozory..

„Nim skończy się noc” to thriller psychologiczny pełen tajemnic. Każda strona odsłania kolejne i kolejne.. sprawiając, że wiedząc coraz więcej, wiemy coraz mniej. Dostajemy dynamiczną histo...

Ten thriller bardziej smakuje mi powieścią obyczajową z wątkiem kryminalnym, zabrakło mi nieco klimatu, gęstej atmosfery i tego dreszczyku emocji, który tak lubię. Akcja dziejąca się na odludziu, a tym bardziej w urokliwych i dzikich Bieszczadach stanowiła istotny wabik dla takiego czytelnika jak ja. Mamy tu losy trzech par, a każda z nich boryka się z osobistymi bolączkami i kryzysem małżeńskim. Mnogość bohaterów często przeszkadza mi w odbiorze fabuły, jednak w przypadku Nim skończy się noc autor stara się przeprowadzić nas krok po kroku kreśląc szczegółowe portrety psychologiczne postaci. To się ceni.

Moment, w którym bohaterowie spotykają się w jednym miejscu miał pociągnąć całą historię za rogi, a niespodziewanie wkradł się chaos, zaczęło brakować dynamiki, a moje zainteresowanie znacznie osłabło. Odniosłam wrażenie, że wszystko rozwleka się w iście ślimaczym tempie. Nie jestem przeciwniczką takich rozwiązań fabularnych, jednak, gdyby autor w tym miejscu podkręcił atmosferę, zadbał o gęsty, duszny klimat podejrzewam, że czytałoby się o wiele ciekawiej.
Pomysłowości Bartoszowi Szczygielskiemu zarzucić nie można, a to dobrze wróży na przyszłość.