Nowy dom na Wyrębach

Niestety, duże rozczarowanie. Żadnej grozy w tej powieści nie spotkałam. Chyba też zbyt późno po części pierwszej zabrałam się za kontynuację, ponieważ niewiele pamiętałam z tamtej książki. Jednak przeczytałam swoją opinię do tamtej pierwszej pozycji cyklu o Wyrębach i coś tam sobie przypomniałam.

Kosmala, bo teraz on jest właścicielem domu, który otrzymał w spadku po Marku Leśniewskim, coś tam robi w tych Wyrębach, spotyka jakiegoś wilka, załatwia sobie drewno na opał, próbuje załatwić byłej studentce pracę na uczelni, ale żadnej grozy tu nie widzę. Trochę kryminału, trochę kłótni z żoną, duuuużo miejscowej geografii, zdecydowanie za dużo, jak dla mnie.

Wyjechał z ulicy takiej i takiej, potem wjechał na taką i taką, aż do jechał do ronda takiego i takiego, by w końcu wyjechać na drogę taką i taką do Włodawy, ale z powrotem pojechał przez miejscowość taką i taką, bo coś tam załatwiał i znowu jechał ulicą taką i taką....litości

Na szczęście pod koniec autor chyba się sam połapał, że przesadza z tą geografią i przestał. Dla mnie to zwyczajna obyczajówka bez napięcia. Jedyne chyba co z tej książki zapamiętam, to fakt, że w niektórych miejscach naszego kraju na pewne sprawy patrzy się "inaczej" np. na wilki które są pod ochroną, lub na koty, które można bestialsko zakatować, tylko za to, że postępują zgodnie ze swoim instynktem.

Mimo "obiecującego" zakończenia, bez zakończenia, nie wiem, czy skuszę się na drugą część, drugiej części.

...

A w Wyrębach po staremu, dalej straszy.

Tym razem głównym bohaterem i mieszkańcem Wyrębów będzie Hubert Kosmala, najbliższy przyjaciel Marka Leśniewskiego. W pierwszej części Kosmala wydawał mi się jednak dużo ciekawszym facetem, tutaj snuje się tylko z miejsca na miejsce, nie do końca wie czy wierzyć zapiskom Marka, czy jednak wątpić w zdrowy rozsądek przyjaciela. Wszystko to powoduje, że książka jest całkiem przegadana. No może poza fragmentem z wilkiem, to było nawet niezłe.

Bardzo brakowało mi klimatu pierwszej części. I co najgorsze, lektorem nie był już pan Wiktor Zborowski :( Mam nadzieję, że ostatnia część z serii będzie miała to coś, albo chociaż odrobinę więcej grozy i horrorowatości.

Co tu pisać? Lektura tej kiepskiej obyczajówki to dla mnie pomyłka. Nie dość, że nie pamiętałam pierwszej części, co jest konieczne, by zrozumieć o co chodzi, to nie ma żadnej akcji i klimatu, strachu, jest nudno i rozwlekle, a cała ta część jest wprowadzeniem do kolejnego tomu, w którym być może zawiąże się jakaś akcja. A może nie w kolejnym, ale w jeszcze następnym?
Postuluję więc, aby w trosce o to, by czytelnik nie czuł się oszukany, wydawnictwo zamieszczało na okładce informację: uwaga, uwaga, ta książka nie ma zakończenia, nie ma nawet fabuły, jest trzystustronicowym wstępem do „Nowego domu na Wyrębach II”. I wtedy nie będę miała prawa być rozczarowana.
Tymczasem szkoda mi nawet czasu na rozwijanie tej opinii i prawdę powiedziawszy, jestem zdziwiona wszystkim ocenami powyżej 5 gwiazdek.

Minęły 3 miesiące od kiedy ostatni raz byłam "na Wyrębach".
I o ile przy pierwszej części świetnie się bawiłam a autor wciągnął mnie w swoją opowieść, tak przy "Nowym Domu na Wyrębach" nie poczułam się urzeczona historią, tak jak poprzednim razem.

Początek był dość chaotyczny - musiałam skupić się i porządnie wczytać, żeby ogarnąć o co właściwie chodzi, bowiem przeszłość łączyła się z teraźniejszością a jawa z wytworami wyobraźni i wspomnieniami.

Ta historia jest opowiadana oczami Huberta i okraszona jest pamiętnikiem Ewy. To dość ciekawy zabieg móc poznawać historię oczami dwójki bohaterów. Natomiast to, co dzieje się w książce niestety trochę nuży i nudzi. Mnóstwo opisów, które momentami mogły zostać skrócone sprawiały, że czytanie dłużyło się mimo, iż gabarytowo książka nie jest duża i można by ją dość szybko połknąć O ile "Dom na Wyrębach" zakwalifikowałabym do powieści grozy, tak z tą częścią miałabym ogromny problem - tu mnie nic nie przestraszyło, nic nie przeraziło. Nawet na moment nie poczułam niepokoju.

I znów coś, co irytuje mnie w wydaniu książki - niesamowicie ciężko się ją czyta, bowiem książka bez złamania grzbietu w kilkunastu miejscach nie otwiera się tak, by móc komfortowo zagłębiać się w lekturze.

Sytuację ratuje fakt, że polubiłam Wyręby i bohaterów, więc powróciłam do nich ze swego rodzaju sentymentem. To zdecydowanie daje wyższą ocenę historii. Dałabym 5,5 gwiazdki, natomiast nie można tu dawać połówek. Podcią...