Rytmatysta

Nie mam zielonego pojęcia, jak to robi Sanderson, ale jego każda książka jest tak wyjątkowa, a świat tak niezwykły, że aż prawdziwy namacalny. Czytając tę książkę od razu poczułam się częścią tego świata.

Co prawda to jest książka młodzieżowa i w głównym bohaterze jest ta dziecięca naiwność, ale cóż z tego, jak fabuła jest niezwykle ciekawa?!

To pierwsza część tomu, w której poznajemy nowy rodzaj magii - rytmatykę. Czyli mówiąc jak najprościej, ożywianie/nadawanie właściwości rysunkom kredowym. Ten rodzaj magii w świecie Joela, głównego bohatera, jest jak zwyczajna dziedzina nauki, oparta na wyliczeniach, geometrii.
Joel jest tym zafascynowany, ale nie jest Rytmatystą i jego rysunki nie robią niczego. Jednak nawet to go nie zniechęca i pragnie zgłębiać wiedzę w tej dziedzinie. Robi co może, żeby wkradać się na lekcje, na które w tak naprawdę nie powinien mieć wstępu.

Tymczasem zaczynają znikać uczniowie Rytmatyści. Chcąc rozwiązać tę zagadkę, dyrektor akademii powołuje jednego z profesorów oraz Joela, który ma mu pomagać. Okazuje się, że to zmieni sposób postrzegania Rytmatyki.

Przyznam szczerze, zakończenie było bardzo dobre. Śledziłam z zapartym tchem te wszystkie wydarzenia i żałowałam, że to się skończyło. Bo chociaż jedna bitwa się skończyła, inna dalej trwa.

Sanderson to niezwykle dokładny autor, więc jego książka obfituje w rysunki przedstawiające schematy obron stosowanych przez Rytmatystów. Świat, główni bohaterowie i...

Brandon Sanderson przyzwyczaił już chyba swoich czytelników do wymyślania nowych systemów działania magii w wymyślonych światach, które opisuje w swoich książkach fantasy. "Rytmatysta" jest kolejnym przykładem pomysłowości autora, ale równocześnie łatwo w tej książce dostrzec schematy skopiowane z poprzednich utworów. Głównym bohaterem jest młody chłopak imieniem Joel, dość przypadkowo uczący się w elitarnej szkole kształcącej zarówno lokalnych magów, zwanych dla niepoznaki Rytmatystami, jak i dzieci nieposiadające talentu do rytmatyki. Umiejscowienie akcji w szkole magii naprawdę trudno uznać za oryginalny pomysł a i główny bohater posiada wszelkie typowe cechy potteropodobnych młodzieńców, nieustraszenie walczących o dobro, równość, prawdę i inne zazwyczaj smętne wartości pozytywne pozostawiane w fabułach młodzieżowych powieści fantasy przez niekontrolowane przypływy weny ich autorek i autorów. Schemat cudownego dziecka, dokonującego w błyskawicznym tempie odkryć, których nieszczęsne okoliczne autorytety rytmatyki nie zdołały dokonać przez wiele dziesięcioleci badań, stanowi typowy przykład pójścia przez autora na łatwiznę i niedbałości o choćby pozory sensu. We prawie wszystkich swoich książkach Sanderson na początku opisuje spójne i przemyślane systemy działania magii, w których, w miarę rozwoju fabuł, robi kolejne dziury i dobudówki, zaprzeczające sensowności uprzednio opisanych reguł lub zmieniające je nie do poznania. Dokładnie tak jest i tym razem. Joel dokonuje odkry...