Słowa światłości

Nie da się o tej powieści napisać nic odkrywczego, bo chyba wszystko zostało już napisane. Jest to kawał dobrego fantasy, jeszcze lepszego od tomu pierwszego. Bardziej rozbudowany świat i postacie. Autor rewelacyjnie buduje napięcie aż do świetnego finału. Tym razem mamy więcej Shallan niż Kaladina, co pozwala bardziej nam ją poznać i polubić. Pozwala też lepiej zrozumieć, co kieruje jej działaniami. Dodatkowo w interludiach poznajemy kilku nowych, ciekawych bohaterów, którzy możliwe że pojawią się w kolejnych odsłonach cyklu.

Myślałem, że nic nie jest w stanie przebić "Drogi królów", której dałem dziesiątkę bez mrugnięcia okiem. Jednak Sanderson i tym razem zaskoczył, bo drugi tom jest jeszcze lepszy. Tak jak głównym bohaterem pierwszego tomu był Kaladin, tak w "Słowach światłości" uwaga autora skupia się na Shallan Davar. Początkowo sądziłem, że ta postać nie ma tyle ciekawego do zaoferowania, co Burzą Błogosławiony - jednak wraz ze stopniowym odkrywaniem jej rodzinnej tajemnicy (autor robi to na raty, przez całą długość książki), mój sceptycyzm szybko malał. Naprawdę genialnie to zostało skomponowane. Wszystko wskazuje na to, że w trzecim tomie pierwsze skrzypce będzie grał Dalinar Kholin, a wtedy na bank będę zbierał szczękę z podłogi - nic nie poradzę, Czarny Cierń to moja ulubiona postać.
W warstwie fabularnej dzieje się znacznie więcej. Pewnie niektórzy utyskiwali, że w pierwszym tomie Kaladin i jego mostowi byli zajęci "tylko" próbą przeżycia, przez co mogło to sprawiać wrażenie, że akcja stoi w miejscu, jednak co do kontynuacji, to nie powinny się te głosy pojawić. Wraz z niespodziewanym awansem niewolników z mostu czwartego na osobistych strażników Kholinów, mamy okazję poznać sytuację na dworze Elhokara z bliska - knowania Sadeasa, przepychanki między arcyksiążętami, spiski, zdrady i dziwne sojusze.
Sama akcja nabiera niesamowitego rozmachu, by w końcowych scenach przemienić się w epickie fantasy pełną gębą. Coś czuję, że w trzecim tomie będzie tego jeszcze więcej, ujawnią s...

Jedno słowo - genialna. W 1 tomie pisałam o tym, że nic się nie działo, a i tak był cudowny, tutaj za to mamy mnóstwo akcji! Rety, tyle się dzieje, tyle do przeżywania! W tej części już mocno zżyłam się z bohaterami, mój ulubiony zaczął być po prostu idiotą i chciałam go rozszarpać, ale żadna historia nie jest idealna i tego nie uznaję za minus, taki bieg historii i tyle. Sanderson zadziwił mnie swoją wizją po raz kolejny! Jestem zakochana.

W Słowach lepiej poznajemy bohaterów i wraz z nimi powoli odkrywamy o co w tym wszystkim chodzi. Droga królów była pięknym wstępem, tutaj ten świat całkowicie nas pochłania. To była wspaniała przygoda i jestem zła, że tak długo zwlekałam, by po to sięgnąć.

To co wydarzyło się w finale było zaskakujące, bo takie wręcz nagłe i bez szału, ale czasem życie takie właśnie jest. Autentyczność w tym magicznym świecie pozostaje zachowania.

Niestety, było coś, co mi się nie do końca podobało - interludia w 1 tomie były ciekawe, pomagały zrozumieć świat, natomiast tutaj większość odbiegała od głównego toru i wybijała z rytmu akcji. To był dla mnie minus, bo po prostu aż traciłam ochotę na ich czytanie, ale i tak książka dostaje najwyższą notę jaką kiedykolwiek dałam - 9.5/10.

Podsumowując: znakomita, czytajcie to! Ja wiem, że objętość przeraża, ale warto!

W opisie książki widnieje zdanie: <Doskonała kontynuacja „Drogi królów”> i ja się z tym zgadzam. To było świetne! Nie wspomnę nic konkretnego o fabule, bo to już drugi tom i nie chcę spoilerować, ale mogę powiedzieć jedno - chyba w końcu mam swoją ulubioną postać kobiecą ever! Uwielbiam Shallan - jej humor, podejście do świata, a nawet niektóre „głupotki”, no wszystko lubię!

Sanderson nie zawiódł. Podziało się się tu sporo, a pod koniec napięcie sięgało zenitu. Ostatnio słyszałam taką opinię, że to jest seria, przy której nie raz ma się ochotę wstać i odśpiewać hymn, wiwatować i klaskać. Lepiej bym tego nie ujęła! To jest po prostu genialne. Niejednokrotnie podczas czytania kopara mi opadała ze zdziwienia, ale był też foch, a potem radość, a potem znów kopara w dole. Drugi tom wymiata - bez dwóch zdań! I tylko nie wiem pod jak wielkim kamieniem ja żyłam, że wcześniej tej serii nie poznałam.