Yumi i malarz koszmarów

“To nie była ko­bie­ta, któ­rej czas się mar­no­wało, nawet jeśli wcale na was nie cze­kała.”

“Kosz­mary to płyn­na groza. Kiedy czło­wiek choć w naj­mniej­szym stop­niu zapa­nuje nad jed­nym z nich, on się zmie­nia. Wypeł­nia zaka­marki duszy jak roz­lana woda pęk­nię­cia w pod­ło­dze. Kosz­mary to są­czą­cy się chłód, stwo­rzony przez umysł, by uka­rać sa­me­go sie­bie. W tym sen­sie kosz­mar to defi­ni­cja maso­chi­zmu. Więk­szość z nas jest dość przy­zwo­ita, by trzy­mać tego ro­dza­ju rze­czy w ukry­ciu.”

“Ale ona czuła się… zmę­czona. I winna z po­wo­du braku wła­ści­wych emo­cji. I jesz­cze bar­dziej zmę­czona, bo poczu­cie winy tego ro­dza­ju jest ogrom­nym cię­ża­rem. Więk­szym niż kamie­nie, które poru­szała wcze­śniej. Na­stęp­nie po­czu­ła się za­wsty­dzona. Bo poczu­cie winy ma mnó­stwo przy­ja­ciół i trzy­ma ich ad­re­sy na podo­rę­dziu, żeby móc szyb­ko ich we­zwać.”