Szansa

Pozostając w kręgu MMA Fighter... Podpisuję się pod opinią, że "Szansa" jest zdecydowanie lepsza niż "Walka". Dotyczy to zarówno fabuły jak i warsztatu Keeland. Duży plus za zdecydowaną kreskę w wykreowaniu głównego bohatera. Vince Stone ma twardy charakter i jaja ze stali. Równie pozytywnie odbieram postać Nico. W "Walce" jako zawodnik wypadł dosyć blado ale doskonale sprawdza się jako trener i mentor.
Podoba mi się również motyw drugiej szansy; chociaż retrospekcje wybijały mnie z rytmu i wprowadzały lekki bałagan.
Nie mniej, chcę podkreślić, są to moje całkowicie subiektywne wrażenia.
Co jeszcze? Rzecz dotyczy zawodników MMA, więc wypadałoby coś o walkach.
Cóż, "Szansę" napędza seks, więc lwia ich część sprowadza głównych bohaterów do zmagań w parterze. Bardziej wymagającym w tym względzie zalecam wsparcie kanałów Fight lub ESPN. ;) Pomijając ten jeden niedostatek, "Szansa" może stanowić ciekawą rozrywkę na wieczór. Może ale nie musi. Mnie na ten przykład Wydawnictwo Kobiece w postaci cyklu MMA Fighter dostarcza regularnego bólu zadniej twarzy.
Najwięcej zastrzeżeń mam do pracy korektora. Obawiam się, że się nie polubimy.
Jego polski i mój polski to najwyraźniej dwa różne polskie i z mojej strony nie ma szans na akceptację takich tworów jak "dokańczać", "wyprostowuję", "skrzywiam się", "odparowuję". Nie i już. Miszcz "Szansy" to "zamachuję się". Cholera. A nie lepiej byłoby "biorę zamach"? Zdaję sobie sprawę, że polski trudna mowa, ale wszystko p...

Gdybym miała określić tę książkę jednym zdaniem, powiedziałabym, że jest gorsza od części pierwszej. W przeciwieństwie do Walki od której nie mogłam się oderwać, tutaj nie miałam tego problemu, żeby nie powiedzieć, że lektura nadmiernie rozciągnęła mi się w czasie. I tak sobie sądzę z perspektywy czasu, że to dobrze nie zrobiło relacji ja : Szansa. Podejrzewam, że gdybym przeczytała ją bez odkładania, moja ocena byłaby lepsza. Pewnie łatwiej byłoby mi utrzymać zainteresowanie bohaterami i ich relacjami. Tyle, że samej Szansie akurat ciężej było utrzymać moje zainteresowanie.
Niby wszystko jest w porządku. Bohaterowie podobnie jak w poprzedniej części dobrze dobrani do siebie i fizycznie i emocjonalnie, z bagażem przeszłości, który w tego typu historiach jest elementem nieodzownym, ale również ładnie spinającym całość. Więc w zasadzie czemu mnie ta opowieść tak nie porwała?
I jeśli mam być szczera, nie umiem powiedzieć. Może czasami tak jest, że obiecujemy sobie znacznie więcej niż dostajemy i z tego powodu nasza ocena jest niższa niż wskazuje na to fabuła, bohaterowie, pomysł czy wykonanie. A prawdą jest, że oczekiwania miałam całkiem pokaźne.
Nie, to nie jest zła książka. Dobra, choć słabsza. I mam nadzieję, że najsłabsza z cyklu. Zobaczymy jak poradzi sobie Przeznaczenie.