Toksyna

Rewelacyjny kryminał. Prosty, pozornie przewidywalny, ale zaskoczył mnie parę razy. Czekam na zwieńczenie historii.

Zdarza mi się trafiać na książki, do których nie mam żadnych zastrzeżeń, a to z reguły budzi obawy. Przede wszystkim mam świadomość, że kolejne lektury mogą w porównaniu do tej wypaść gorzej, nawet jeśli będą całkiem niezłe. Za to gdy decyduję się wtedy na kolejny tytuł spod pióra tego samego autora, to zwyczajnie rosną oczekiwania, a te chyba jeszcze bardziej wpływają na ocenę.
"Tosksyna" to drugi tom serii osadzonej w Kamieńcu i bezpośrednia kontynuacja tego pierwszego, zdecydowanie trzeba tu zachować kolejność przy czytaniu. Sylwia Bies bardzo mnie zaskoczyła tym, co stworzyła, bo odeszła trochę od konwencji, którą obrała przy "Sygnaturze". I mam wrażenie, że o dziwo to wyszło tej książce na dobre.
Fabularnie niemal wszystko jest jasne od początku do końca, a to, czego nie było wiadomo na pewno, bez większego trudu można było się domyślić. Moje myśli krążyły jak szalone, bo wydawało mi się, że akcja toczy się wręcz zbyt oczywiście i w napięciu czekałam na jakieś totalne trzęsienie ziemi, którego wcale nie było. Przy zakończeniu potwierdziły się moje ostatnie przypuszczenia, te, które wydawały mi się najbardziej nieprawdopodobne, ale jednocześnie powstało tyle nowych pytań, że poznanie na nie odpowiedzi stanie się moją obsesją na kilka następnych miesięcy oczekiwania na kolejny tom.
Zdaję sobie sprawę, że to, co napisałam powyżej może stworzyć dość mylne wrażenie, że "Toksyna" mnie nie zachwyciła, skoro prawie wszystkiego się domyśliłam. Tak naprawdę tylko ...

Sylwia Bies naprawdę potrafi w thrillery. To było dobre!

„Niewiele jest okrutniejszych czynów niż odebranie drugiemu człowiekowi nadziei – nawet tej najbardziej mętnej i bladej”.

Moja zdobycz z Targów Książki w Białymstoku – kontynuacja „Sygnatury” – „Toksyna”🔥.

Wracamy zatem do Kamieńca, z pozoru spokojnego, małego miasta na południu kraju, gdzie dosłownie przed chwilą tamtejszej policji udało się wsadzić za kratki największego bandytę, jakiego do tej pory to urokliwe miasteczko widziało.
Okazuje się jednak, że spoczywanie na laurach nie będzie teraz jedyną rozrywką śledczych, bo ktoś tu obudził w sobie demona do tej pory uśpionego, egzystującego „w więzieniu własnych ograniczeń” i teraz ten demon domaga się krwi.. Jest zadufany w sobie, żądny sławy, głodny śmierci, której celebrowanie daje mu szczęście i spełnienie. Jest też rozważny, planuje każdy krok – spektakl jednego widza i jego punkt kulminacyjny. A to dopiero początek.. Morderca jest jak cień, niezauważalny, nieuchwytny i anonimowy. Manipuluje faktami, rzuca podejrzenia, okłamuje nawet siebie. Kręci go władza nad życiem. Krążąca w jego krwi toksyczna mieszanka adrenaliny, endorfin i serotoniny potrafi skutecznie zmienić percepcję.. rozszerzyć ją lub zwęzić, pobudzić lub otępić.. tak czy siak, zrobi się naprawdę niebezpiecznie..

A zaczyna się dość niewinnie. Nastolatka nie wraca do domu na noc. Zaniepokojeni rodzice zgłaszają zaginięcie. Domniemanie przygody na gigancie szybko zostaje obalone, a sprawa zaczyna się coraz bardziej kompliko...

Jeśli mieliście okazję poznać Sylwię Bies osobiście, to wiecie jaka to ciepła i miła osoba. Jak ostatnio widziałam ją w Opolu, uśmiechnięta, pełna radości, w sukience w kwiaty, w życiu nie powiedziałbym, że pisze książki przy których skóra cierpnie, oddech mordercy czuć na karku, a jego obraz psychologiczny jest tak skomplikowany. Tak właśnie pisze nasza Sylwia.

Po "Sygnaturze" przyszedł czas na "Toksynę" druga część jest tak samo dobra jak pierwsza. Tym razem w Kamieńcu giną nastolatki, gdy policja odnajduje jedną z nich, już wie, że to nie są ucieczki z domów. Jeden z policjantów prosi o pomoc Rosie, blogerkę, która zanim złamało ją życie, prowadziła podcasty o zbrodniach, ma nadzieję, że ktoś młody się do niej zgłosi szybciej niż na policję. Zaczyna się wyścig z czasem, a najgorsze jest to, że nie ma żadnego tropu ani śladów.

Co to była za książka, bohaterowie z pierwszej części, ich traumy, problemy, bardzo dobrze rozwinięty wątek psychologiczny. Thriller z elementem obyczajowym, takie lubię najbardziej, do tego autorka dopiero pod koniec książki powoli odsłania obraz mordercy, przez całą książkę, nie wiadomo o nim nic, mimo, opowiada o sobie, możemy tylko dowiedzieć się, co siedzi w jego głowie.

Jeśli szukacie książki pełnej emocji to taka właśnie jest Toksyna, równie dobra jak "Sygnatura" tylko tu już bohaterowie są bardziej pokiereszowani życiem. Sylwia dzielnie pisze trzeci tom, a ja z niecierpliwością czekam na jesienną premierę.