Wierzyliśmy jak nikt

Opinia jest jak... wiadomo co, każdy ma swoją. Powieść pani Makkai dla mnie jest przede wszystkim opowieścią o utracie i o tym, co pozostaje w pamięci. O traumie, jaką mogą pozostawić wspomnienia i o nieprzekazywalności pewnych doświadczeń. Choć głównymi bohaterami są Fiona i Yale, związek dostrzegam raczej między Fioną a Norą. Obie ustanawiają same siebie depozytariuszkami pamięci o utraconych przyjaciołach czy ukochanych, z konsekwencjami, które dosięgają także ich bliskich. Wiele osób narzeka, że książka "nie porusza", ale autorka chyba nie chciała napisać wyciskacza łez; oszczędny ton tej prozy ma chyba wzbudzać raczej refleksję niż emocje.

„Wierzyliśmy jak nikt” Rebecci Makkai to pierwsza książka pisarki jaka została przetłumaczona na język polski. Zaliczana jest do literatury pięknej, zdobyła nominację do Nagrody Pulitzera i National Book Award. Aż dziwne, że nie wygrała! To niesamowita proza, głęboka, piękna i przejmująca, napisana językiem tak prostym i naturalnym, że trafia prosto w serce. Opowiada o ważnych mementach w historii: w latach 80tych XX wieku o wybuchu epidemii AIDS, gdy środowiska homoseksualne były za nią piętnowane i w 2015 roku, gdy w Paryżu dochodzi do zamachów terrorystycznych, a także gdzieś pomiędzy o czasach wojennych, w okolicach II wojny światowej. Wszystko to toczy się w środowisku otoczonym sztuką, artystami i po prostu osobami bardzo wrażliwymi i otwartymi na piękno. Ja jestem książką oczarowana, to ile tematów i uczuć porusza, to wręcz przechodzi moje pojęcie. Mocno doceniam też to jak autorka musiała się napracować, by tak świetnie oddać tło historyczne wydarzeń, jak i samo wydanie książki – Wydawnictwo Poznańskie zrobiło kawał dobrej roboty! Ogólnie jest to jedna z tych książek, o której cokolwiek by się napisało, to i tak będzie za mało – trzeba ją po prostu przeczytać i przeżyć. Gorąco polecam!

To niezwykle prywatna książką, przynajmniej dla mnie. Do każdego trafi inaczej, każdy z kimś, czymś się w niej utożsami. To jest książka bardzo życiowa, po prostu ludzka- mało takich w literaturze współczesnej. "Wierzyliśmy jak nikt" porusza multum wątków i ważnych tematów. Znajdziemy w środku temat żałoby, samotności, wykluczenia ze względu na orientację, niesamowitej więzi pomiędzy siostrą a bratem, dziecka nieakceptowanego przez rodziców czy niezwykle ważny temat, o którym na szczęście jest coraz głośniej, mianowicie starszych osób, którym zabiera się prawo głosu i decydowania o sobie, bo młodym wydaje się, że starsi mieli swoje chwile, a teraz powinni potulnie siedzieć i czekać na śmierć.
"Wierzyliśmy jak nikt" to szalenie dobra książka.

Epidemia AIDS w USA w latach 80 ubiegłego wieku. Pierwszy raz na ten temat natknęłam się w „Immortalistach”, ot kilkadziesiąt stron i HIV, który dziesiątkuje środowisko gejów w Las Vegas. „Wierzyliśmy jak nikt” to ten sam okres, też społeczność homoseksualistów, tyle że Chicago, a epidemia nabiera takiego rozmachu, że już nie co dziesiąty umiera, a co dziesiąty przeżywa. Choroba szaleje zbierając śmiertelne żniwo, na HIV nie ma lekarstwa, a więc nadziei. Pozytywny wynik to prawie zawsze wyrok. Jest więc strach przed nieznanym, przed zakażeniem, potem chorobą, śmiercią, a wreszcie przed odrzuceniem i samotnością. Najpierw człowiek chodzi na pogrzeby przyjaciół, potem ich opłakuje, sam zapada na chorobę i wreszcie w cierpieniu umiera, bo śmierć jest nieuchronna, czasem tylko wyrok może być odwleczony. A co w międzyczasie? Oczekiwanie i przerażenie.

Trudno się czyta o śmierci, szczególnie młodego człowieka, a co dopiero o takiej ilości śmierci pierwszo- i drugoplanowych bohaterów, chłopaków, którzy żyją pełnią życia, kochają, bawią się, mają marzenia, a za chwilę ich nie ma.
Na szczęście Rebecca Makkai znalazła na to swój sposób, pisze bez żadnego sentymentalizmu, ale z empatią i delikatnie, choć nie oszczędza czytelnikowi drastycznych szczegółów. A chłopcy padają jak muchy, jeden po drugim, co się z jakimś zaprzyjaźnimy - już go nie ma. Autorka nie oszczędza ani bohaterów, ani czytelnika. Od panoszącej się na stronach książki śmierci daje odetchnąć przy innych...

Trafiliście na książki, po lekturze których trudno było Wam otrząsnąć się przez wiele dni, tak wielkie i głębokie emocje wzbudziły? Przy których zdawaliście sobie sprawę, że trudno, ba, wręcz niemożliwe będzie ubrać w słowa Wasz zachwyt?

Taką książką okazała się dla mnie ta wielowątkowa opowieść o niespełnionej miłości i prawdziwej przyjaźni przeplatanych bólem, tęsknotą i niewyobrażalną samotnością. Opowieść o ludziach, których walka z góry była skazana na porażkę.

Autorka wprowadza nas w klimat Chicago lat osiemdziesiątych, w którym AIDS zbiera śmiertelne żniwo. Równolegle odwiedzamy współczesny Paryż, gdzie po latach powstaje wystawa fotografii z tamtych tragicznych czasów. Oba wątki łączą osoby głównych bohaterów, Yale'a i Fiony. Bohaterów tak realnych, że wraz z nimi przeżywamy i współodczuwamy, kochamy i cierpimy, żyjemy i umieramy.

Z nie mniejszym zaangażowaniem śledziłam wątki, które uznałam za poboczne, choć niesamowicie ważne, jak choćby fascynująca historia wystawienia dzieł sztuki, czy poszukiwania zaginionej córki. Historie te sprawiają, że powieść jest pełna i nasycona, a wszystkie jej elementy łączą się w cudownie spójne dzieło.

Nie znajdziecie tu krztyny egzaltacji, czy epatowania tragedią i sensacją. W stylu autorki wyczuwa się ciepło i ogromną wrażliwość z wyraźną nutą melancholii. Powieść pochłania bez reszty zostawiając po sobie wyrwę w sercu i olbrzymi smutek.

...