Wilki

"Wilk jest więc w naszej kulturze demonem, symbolem dzikości, nienasycenia, ciemności, krwiożerczości. Nawet jak się nad tym nie zastanawiamy, ten przekaz powoli do nas trafia i osadza się w najdalszych zakątkach mózgu".

Ja też boję się wilków, chociaż żadnego na żywo nie widziałam (poza tymi w ZOO). W trakcie swoich leśnych wycieczek spotykałam wiele dzikich zwierząt, ale najniebezpieczniejsza była chyba locha z młodymi (nigdy nie zapomnę tej chwili, akurat karmiła w jakimś zagłębieniu i gdy je w końcu zobaczyłam dzieliły nas centymetry, oczywiście natychmiast włączyłam cichy wsteczny, a w mojej głowie jak wielki neon świeciło "błagam, tylko nie zapiszcz" skierowanie do właśnie ucztujących, ślicznych, małych ryjkowatych pasiaczków :D). Wilka w naturze nie widziałam nigdy. Może i lepiej, bo pewnie zeszłabym na zawał ;)

Mimo strachu uważam je za piękne zwierzęta i czytanie tej książki było dla mnie wielką przyjemnością, poza kilkoma smutnymi momentami, najgorszym z nich chyba był widok zaplątanej we wnyki wilczycy.

"Sarenka ma mieszkać w lesie, w którym nie czyha na nią zły wilk, bo strzeże jej leśniczy z dubeltówką i całą masą innych narzędzi, żeby w razie czego złego wilka wykończyć. [...]Sarenka jeżeli ma zakończyć żywot, to tylko z ręki etycznego myśliwego, który następnie ją wypcha, ewentualnie odetnie jej główkę, którą następnie powiesi na ścianie w pałacyku. Tu będzie można ją bezpiecznie obejrzeć i pogłaskać".

Natura ma swoje prawa i...

Jako osoba, która nie potrafiłaby odróżnić wilka od wilczura, a do niedawna nawet z tym drugim nie wsiadłaby do windy za żadne pieniądze świata, nie należałam z pozoru do grupy docelowych czytelników "Wilków" Wajraka. Przyznam też ze wstydem, że uważałam autora za nawiedzonego ekologa, a od fanatyków stronię w miarę możliwości. Ale czasami życie samo człowieka prowadzi i tak właśnie po skończeniu reportażu o szympansach z azylu Fauna wpadły mi w oko "Wilki".

Po lekturze, a w zasadzie po odsłuchaniu książki, przede wszystkim zmieniłam zdanie o autorze. Jego podejście do wilków jest wyważone, oparte o wiedzę i własne doświadczenia, i bardzo dalekie od fanatyzmu. Tytułowe zwierzęta przedstawione są w kilku aspektach - historycznym, społecznym i przede wszystkim biologicznym czy ekologicznym.

Duża część informacji o zwyczajach wilczych watah, o zachowaniach pojedynczych osobników, o ich cyklu życiowym była dla mnie nowością. Zadziwiający był na przykład fakt, że im mniejsza i słabsza jest wataha, tym bardziej nieprzewidywalne i groźne dla zwierząt gospodarskich są wilki. Podobnie ciekawe były informacje o różnicach w zachowaniu łosi miedzy Polską a Szwecją, wynikające z innych bodźców środowiska - intensywności polowań. Również informacje o historii wilków na terenach dzisiejszej Polski, Białorusi i w Skandynawii podane były w zajmujący sposób.

Drugim głównym wątkiem książki było opowiadanie o doświadczeniach autora z wilkami z Białowieskiego Parku Na...

Świetna książka o wilkach zamieszkujących Puszczę Białowieską. Piękne zdjęcia. Jeśli ma być dla młodszego czytelnika, to do czytania razem z dzieckiem, bo o kłusownictwie trzeba będzie porozmawiać .