Skyrent. Walka pragnień recenzja

Zacznijmy od tego, że wydawnictwo Novae Res zakwalifikowało ,,Skyrent. Walkę pragnień'' jako horror. Ja, dodając książkę do serwisu, po zapoznaniu się z blurbem, zakwalifikowałam ją jako horror. Ktoś, kto dodał ją do serwisu LC, też zakwalifikował ją jako horror.
Ale autor uważa, że to horror nie jest. I ma rację. To właśnie ,,patetyczne, podniosłe, żałosne bzdury'' są. I zaraz opowiem Wam dlaczego. Dowiecie się również, czemu nie zmogłam tej powieści do końca. (Zatrzymałam się po setnej stronie i dalej, mimo najszczerszych chęci, nie daję rady tego czytać.) A ponieważ będzie to opowieść długa i pozbawiająca Was nadziei na lepsze jutro, to już teraz radzę przygotować popcorn.
(Swoją drogą, jeszcze nie zdarzyło mi się, żeby cytat z książki, którą czytam tak doskonale podsumowywał jej treść.)

,,Skyrent. Walka pragnień'' reklamowana jest jako powieść o ,,podzielonym społeczeństwie i bezradnych władzach'', jako powieść o mieście ,,w którym mrok jest tematem tabu'' i w którym ,,ludzie znikają bez śladu, a burmistrz, Alice Cottyn, gra z mieszkańcami w okrutną grę''. Blurb wspomina jeszcze o dwóch osobach - o komendancie Parkingsonie (który ,,żyje przeszłością i nie może się pogodzić ze stratą ukochanej'') oraz o polityku Maxie Kayingu (,,synu tragicznie zmarłego pastora, który jest gotowy na wszystko, by ratować swoje miasto'').
Ale! O kim blurb nie wspomina? Ano, blurb milczy jak zaklęty na temat Clydela Blaze'a. Jeśli w tej chwili pomyśleliście sobie ,,ale hej, pewnie to jest jakaś poboczna postać, o której może padła wzmianka w książce'' to ciężko się pomyliliście.

Po dziwnym, niejasnym i roszczącym sobie prawa do miana filozoficznych przemyśleń wprowadzeniu na temat miłości (przypominam, że cały czas mówimy o książce, która jest reklamowana jako horror z wątkiem kryminalnym opisywanym przez blurb) poznajemy naszego wspaniałego Clydela. Momentem zwrotnym w życiu tej postaci były słowa, które usłyszał z ust babci (pozwalam sobie domniemywać, że to była babcia, bo dziadkowie nie wyrażają się w ten sposób): zjedz mięsko, zostaw ziemniaczki ,,Pamiętaj, aby nikt przez ciebie nie płakał, wnusiu.'' (s.14) Clydel tak bardzo przeżył to, co usłyszał, że postanowił, że od tej chwili nie będzie miał dziewczyny. Bo kiedy rzuci jakąś dziewczynę, to ona będzie płakać. No więc, on się z żadną nie zwiąże, żeby nie uroniła przez niego żadnej łzy. Proste i logiczne, prawda?
Oprócz tego dowiadujemy się, że Clydel jest przystojny, seksowny, ma bosko wyrzeźbione ciało, jest oschły (ale nie za bardzo), jest draniem (ale nie do końca), w ogóle to jest taki wyrafinowany (wydaje mi się, że autor chciał napisać wyrachowany, bo do wyrafinowania Clydelowi jest tak daleko, jak mi do proszonego obiadu u Kim Dzong Una), ma niesamowite zdolności, jest doskonałym aktorem, jest zwycięzcą, jest charyzmatyczny, i wrażliwy jest, i przystojny, czy już wspominałam o tym, że jest też seksowny i ma bosko wyrzeźbione ciało, i że jest draniem, ale nie za bardzo? No i jest oczywiście tajemniczy, mrukliwy, uwodzicielski i uwielbia kochać kobiety, ale tylko fizycznie, bo jest draniem, ale nie do końca... (Powtórzcie sobie to wszystko jeszcze raz w jakimś losowym momencie, a będziecie się znajdować blisko tego wrażenia, jakie nieustannie odnosiłam w trakcie lektury, bo autor chyba nie wierzy w to, że czytelnik jest na tyle inteligentny, że wystarczy RAZ podać jakąś wiadomość do informacji, żeby została zapamiętana.)
Później dowiadujemy się też, że Blaze jest ,,wybitnym i szanowanym terapeutą oraz psychologiem'' (s.96), który jest tak profesjonalny, że leczy swoje koleżanki i próbuje się z nimi umówić po pracy. Risercz do powieści leży i kwiczy, choć wystarczyłoby zajrzeć do ,,Kodeksu etyki zawodowej psychoterapeuty'', ale w sumie po co, skoro traktuje się czytelnika, jak półgłówka i pelikana, który wszystko łyknie? I jak kogoś, kto lekką ręką wyda 39,99 na książkę, która jest napisana w taki sposób, że nie da się jej czytać?

,,Ale hej, Chassefierre, dlaczego tak piszesz?'', zapyta ktoś z Was. Ano, odpowiem, dlatego, że w książce pojawiają się zdania-potworki i przemyślenia-potworki w rodzaju następujących:

Pojawiają się w niej również błędy:

A także niemożliwy do zniesienia patos:

Ani Max Kaying, ani później komendant Parkingson nie są w stanie uratować tej książki. Rozdziały z ich udziałem są nieznacznie lepsze od reszty, ale tylko dlatego, że nie ma w nich Clydela Blaze'a. Autor ma naprawdę irytującą manierę powtarzania tych samych informacji co stronę - zmienia tylko trochę formę w której te informacje podaje ivoila! Kolejne strony wpadły do maszynopisu.
Dodatkowo bardzo denerwowało mnie, że autor traktuje czytelnika jak półgłówka - i nie chodzi tylko o styl, w jakim ta książka jest napisana, ale o to, że autor mówił mi, co mam myśleć o postaciach, o sytuacjach, generalnie o wszystkim. Nie pozostawił mi pola do interpretacji, wszystko miałam podane na talerzu, a on jeszcze mi wyjaśniał, że tost jest tostem. No litości!
I tak jak czasem czepiamy się Mroza, z powodu cynamonowej gumy do żucia (i tego, że nie jest ona cechą charakteru) tak ja będę się czepiała Jury Camela za to, że ,,walka i oddanie sprawie'' (s.93) NIE SĄ wartościami. Niech sobie autor wypożyczy ,,Wstęp do socjologii'' (sugeruję coś Szackich) i poczyta o tym, jaka jest definicja wartości. I w jaki sposób prowadzi się badania społeczne i dlaczego nie są one ,,łatwe'' do realizacji.
Chciałabym też na koniec, dodać, że DISCO POLO to ,,gatunek muzyki popularnej będący nurtem muzyki tanecznej, powstałym w Polsce w latach 80. XX wieku'' więc jeśli bohaterowie szli w Bagling na imprezę, to mogli słuchać ewentualnie DISCO; że inwestorzy budowlani nie będą przyciągać klientów tekstem ,,hej, mamy fajne mieszkanie przy nawiedzonym parku!'', bo tak naprawdę to ludzi odstrasza, a nie przyciąga i że SCIENCE-FICTION TO NIE JEST TO SAMO CO FANTASY! Science-fiction, czyli fantastyka naukowa, to gatunek skupiający się na przyszłości, na osiągnięciach technicznych ludzkości, na problemach natury społecznej, które mogą z tego wynikać. W science-fiction nie ma żadnych ,,mrocznych, nikczemników i odludków'', którzy są strasznymi demonami gapiącymi się w okna. To jest, drogi autorze, fantasy.

A, i swetrów się raczej nie prasuje, bo można je zniszczyć.

I jeśli w tym momencie, moi drodzy czytelnicy, zastanawiacie się o czym, do licha, ten cały ,,Skyrent'' jest, to ja też się nad tym zastanawiam. I wydaje mi się, że najtrafniejszą odpowiedzią jest: o niczym.



*Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl