Wyszukiwarka

Wyniki wyszukiwania dla frazy "pistoia to i", znaleziono 356

Żebym zrozumiał, czym jest dla mnie pisanie, muszę o tym pisać, musze pisaniem próbować, pisaniem błądzić, pisaniem pytać i przegrywać.
To, o czym nie chcę pisać, nie przychodzi mi do głowy. O tym, o czym piszę, muszę pisać. To obsesja.
Książki powinni pisać znający potrzeby tych, dla których piszą.
Pisanie jest jak całowanie, tyle że bez ust. Pisanie jest całowaniem głową.
Ktoś powiedział, że historię piszą zwycięzcy, ale nie miał racji. Historię piszą ocalali.
Lepiej pisać, niż nie pisać. Poezja jest wywrotowa, bo cię naraża, rozwala na amen.
Pisanie może dać wolność.
Tylko samotni piszą pamiętniki
Historię piszą zwycięzcy.
Zawsze lubiłam pisać, zwłaszcza w chwilach samotności. Z czasem pisanie stało się moją pasją oraz ucieczką od rzeczywistości. Może dlatego, że papier wszystko przyjmie bez krytyki, może dlatego, że znalazłam w pisaniu ujście dla moich emocji, może dlatego, że pokochałam moje pisanie. Nie umiem powiedzieć otwarcie tego, co potrafię przekazać w wierszu. Przelewam na papier swoje radości, dramaty i fantazje. Piszę, bo piszę a czy warto to czytać, zdecydujcie, proszę, sami.
Zawsze lepiej mi wychodziło pisanie piosenek niż zwykłych zdań. Przynajmniej kiedy piszę, nie bredzę, niezależnie od tego, jak bardzo jestem zdenerwowana.
Są poeci chilijscy, którzy piszą o porażce, ale odnoszą sukces, i są tacy poeci chilijscy, którzy piszą o porażce i ponoszą porażkę.
Kiedy piszesz, książka jest twoim szefem.
Pisarz jest od pisania jak dupa od srania.
Trzeba żyć, zanim zacznie się pisać.
Nie należy pisać o tym, co było, tylko o tym, co mogło się zdarzyć.
W poezji gra się o wszystko. Jeśli jesteś dobrym poetą, możesz pisać powieści, żeby zarobić parę groszy, bo pisanie powieści jest łatwiejsze.
Pisać - to znaczy chcieć się zmienić, odwrócić coś w swoim życiu. Pragnąć znaleźć się w innym miejscu niż to, w którym się jest. Dlatego może nie powinniśmy czuć się ze sobą zbyt dobrze, jeśli chcemy odkryć w sobie siłę napędzającą nas do pisania, sprawiającą, że musimy pisać?
stał na progu i sły­szał, jak roz­pacz prze­le­wa się przez mi­łość jego życia. Naj­bar­dziej na świe­cie pra­gnął wziąć ją w ra­mio­na i ukoić ten ból, nie­ste­ty ura­żo­na duma mu na to nie po­zwo­li­ła.
W miłości nie obowiązują reguły. Jeśli to, co czujesz, jest szczere, to musisz walczy.
Potrzebowałem chwili, żeby znaleźć sposób, aby się do niej zbliżyć. Była jak spłoszone zwierzę, do którego ja wycelowałem jako pierwszy. To było jasne, że będzie przede mną uciekać, a ja nie mogłem wybaczyć sobie, że ją miałem, a później tak łatwo wypuściłem, pozwalając, aby uwierzyła w nieprawdę.
Wprowadziłem chaos do jej życia, a teraz moim zadaniem było sprawić, że poczuje się spokojna i pewna tego, co do niej czuję. Byłem zmęczony, po ludzku, po prostu zmęczony, ale nie miałem w planie odpuścić.
Nie chciałam wiele… Chciałam czuć, że żyję, a w rzeczywistości to życiestawało się obłędem. Ułudą, którą usilnie pragnęłam się karmić. Czy niewystarczająco już cierpiałam? Myślałam, że moje życie się skończyło, a teraz, kiedy Marcus na nowo wlał we mnie nadzieję, okazało się, że miałam rację – ta miłość nie istniała.
Wspaniałym by było uczucie, że jest ktoś, kto chce usłyszeć wszystko to, co dzieje się w moim umyśle, nie próbując jednoczenie mnie obnażyć. To byłoby jak szept, który słyszymy tylko my. Szept, który jest przeznaczony wyłącznie dla nas i nikt inny nie miałby takiej mocy, aby go usłyszeć. To bez wątpienia byłoby wyjątkowe, prawdziwe i mocne.
Bałam się siebie i tego, że pozwoliłam, aby w mojej twierdzy pojawiła się kolejna szczelina. Nie mogłam pozwolić sobie na brak czujności, nie mogłam pozwolić, żeby ktokolwiek pozbawiał mnie skupienia. Tylko będąc w pełni skoncentrowaną, mogłam czuć się bezpieczna. Tylko ja sama mogłam sobie zapewnić poczucie bezpieczeństwa. Nikt inny.
Zadziwiające, jak zmienna potrafiła być pogoda w Nowym Jorku. Nieprzewidywalna. Ciepła, łaskawa i odświeżająca, żeby za moment stać się surową, zimną i przygnębiającą. Zupełnie jak kobiety. Jak ta jedna kobieta. Dziewczynka.
Może to było próżne, ale marzyłem o tym, żeby ona kiedyś zawalczyła o mnie tak, jak ja próbowałem walczyć o nią.
Odrzuciłem parasol i spojrzałem w płaczące niebo. Na tym teraz będzie polegało moje życie? Na ciągłym szukaniu jej, gonieniu i walce? Dlaczego nie chciała w ogóle mnie wysłuchać i unikała mnie, jakbym był najgorszą, zaraźliwą chorobą?
Z drugiej strony jego bliskość uzmysłowiła mi, że nie miałam nikogo. I właśnie ten mężczyzna ponownie stawał się dla mnie wsparciem w chwilach, kiedy mój świat się walił.
Kolejny raz pomyślałam, że śmierć nie byłaby niczym złym, bo przyniosłaby mi w końcu ulgę. Nie musiałabym wkładać wysiłku w próby zaczerpnięcia oddechu, nie czułabym już bólu.
© 2007 - 2024 nakanapie.pl