Jest krew...

Można powiedzieć, że się nasz Stephen King wyczerpał, ale ja w to nie wierzę. Myślę, że King ma jeszcze potencjał, żeby napisać książkę elektryzującą jak kiedyś. Ale on chyba woli sobie odcinać kupony. I taki jest właśnie charakter tej książki, dlatego oceniam ją tylko na trzy gwiazdki - za wygodnictwo.

Nie jestem człowiekiem specjalnie przesądnym, ale dzwonienie do osoby zmarłej, szczególnie wiedząc, że jej telefon znajduje się razem z nią w trumnie, budzi we mnie dość nieprzyjemne uczucia. I właśnie dla takich wrażeń kupuję książki Kinga, bo facet jest w wzbudzaniu takich uczuć całkiem dobry. Jak się domyślacie – "Telefon pana Harrigana" na plus.

"Życie Chucka" nie wywołało we mnie wyżej wymienionych (i właściwie oczekiwanych) doznań, ale doceniam pomysł na to opowiadanie. Nie wszystko musi się przecież sprowadzać do jednego.

"Jest krew, są czołówki" czyli Outsider 2 całkiem w porządku, tylko ja nadal mam trylogię "Pan Mercedes" przed sobą (tak dużo książek, tak mało czasu, powiedział człowiek z nieuleczalnym książkoholizmem zakupowym w fazie ostrej) i wkurzył mnie ten fakt. Opowiadanie nie.

"Szczur" – to było dobre. Lęki pisarza, a jak się do tego jest człowiekiem, który żyje ze straszenia, to wyobraźnia może być upierdliwa, oj może. Marzysz o napisaniu książki w domku letniskowym na odludziu? Tylko ty i twoja książka? I wtedy wkracza ona, wizja ciebie leżącego ze złamaniem otwartym u podnóża schodów na poddasze. Leje się krew, a ty wiesz, że na pewno umrzesz. I po cholerę było tu przyjeżdżać?!

"Jest krew, są czołówki"

Już kiedyś pisałam, że Króla wolę zdecydowanie w formach dłuższych niż opowiadania. Jednak ten zbiór czterech opowiadań nawet mi się podobał. Nawet bardziej niż niektóre opowiadania z wcześniejszych zbiorów. Wiem, że niektórzy uważają, że King klepie książki coraz szybciej i coraz więcej i że są one nie najlepsze. Cóż, to już pan, można powiedzieć eufemistycznie "w wieku podeszłym", więc jakby czasu mu zostało raczej niewiele (pewnie zdecydowanie mniej niż Mrozowi), a opowieści w nim siedzi jeszcze zapewne sporo...może stąd ten pośpiech? Cztery opowiadania, może to nie szczyt możliwości Kinga, a nawet na pewno nie szczyt, ale czytało mi się całkiem przyzwoicie. Może poza drugim, ("Życie Chucka"), które jakoś dziwnie mnie irytowało... Dodatkowa gwiazdka ode mnie za Holly Gibney, która od "Pana Mecedesa" jest moją ulubienicą :)

Nie lubię opowiadań, na szczęście w tym wypadku mamy do czynienia z odrobinę (przynajmniej w moim odczuciu) dłuższymi tekstami. Każdy tekst skłania do jakiejś refleksji, tak naprawdę nie podobało mi się jedynie opowiadanie o nadchodzącym końcu świata (jakoś specjalnie mnie nie poruszyło i nie wywołało oczekiwanej przez twórcę paniki). Reszta - z dreszczykiem grozy, w stylu Kinga.

To nie to czego oczekiwałam. Trzy opowiadania mogą być, nawet mnie zainteresowały, ale dalsze losy Hollyberry... (bez komentarza). Takie wrażenie odniosłam kiedyś, czytając "Komórkę" - jakby to nie napisał S. King.
Wtykane na siłę nazwy produktów. Królu, czy to scenariusz do telenoweli?
Biję się sama ze sobą, bo kocham Kinga. Ale... mogłam to sobie darować.

Wiele osób narzeka na tę książkę, ale mnie naprawdę się spodobała. Że King się powtarza? Pewnie, ale jak biorę książkę Kinga, to chcę Kinga. Że opowiadania nierówne? Jak to opowiadania. Ale fajne.
Pierwsze powstało z niepokojącego obrazu telefonu dzwoniącego w zakopanej trumnie. Co będzie, kiedy zadzwonisz do nieboszczyka? A jeśli odpowie? Oczywiście, mogłoby być straszniej, ale w sumie dlaczego? Pan Harrigan to był w gruncie rzeczy porządny gość. Przynajmniej w stosunku do Craiga. A Craig to porządny chłopak, który nie chce eskalować sytuacji.
Na drugie czytelnicy pomstują w opiniach, że jest nie wiadomo o czym. Ależ wiadomo - pokazuje to pierwsza część, a tłumaczy ostatnia. Każdy człowiek to osobny wszechświat, nie ograniczony zewnętrznymi pozorami. Nawet w nudnym bankierze może drzemać szalony tancerz. I nawet jeśli wiesz, ze nie dożyjesz starości, warto zrobić, co w twojej mocy. Oczywiście, podsumowane w ten sposób, brzmi to banalnie, ale każda z części opowiadania ma swój klimat i wdzięk - sugestywny opis apokalipsy, radosna scenka rodzajowa przeplatana reminescencjami z młodości, sceny z dzieciństwa i wśród nich pewne szczególne wspomnienie...
Trzecie to kontynuacja i odprysk "Outsidera", z Holly Gibney jako główną bohaterką. Jeśli lubisz Holly - ja tak - to ci się spodoba.
Na koniec typowa dla naszego autora historia o pisarzu, który się męczy pisaniem i przydarzają mu się wokół tego dziwne rzeczy. A w opowiadaniu znaczącą rolę odgrywa tytułowy szc...

Fani Kinga znajdą tutaj wszystko, co ten pisarz reprezentuje. To samo znajdą jego krytycy. Cztery opowiadania, które suma summarum zostawiają takie samo wrażenie, jak setna wizyta w tym samym muzeum z przewodnikiem, który po raz setny odwala swoje z pamięci jak nakręcana katarynka. Dla mnie to jak dotąd najsłabsza pozycja tego autora.

Stephena Kinga albo się kocha albo omija szerokim łukiem. Do tej pory nie sięgałam po jego książki, gdyż reklamowany był i jest jako mistrz grozy i horroru a ja za takimi gatunkami nie przepadam. Mimo to skorzystałam z okazji, jaką stworzyło mi wydawnictwo Prószyński i S-ka i postanowiłam spróbować zmierzyć się z twórczością Stephena Kinga. Tym bardziej, że książka „Jest krew“ zawiera cztery opowiadania, co pozwoliło mi poznać kunszt pisarski autora.

Moje spotkanie z twórczością Stephena Kinga zaliczam do udanych. Bardzo odpowiadał mi charakter poszczególnych opowiadań. Autor pokazał, że fabuła nie musi ociekać krwią, by zaintrygować czytelnika. Umiejętnie buduje w nich nastrój delikatnej grozy ale nie stosuje wzbudzających strach makabrycznych opisów maszkar, stworów czy ociekających krwią scen. Subtelnie rozbudowuje akcję, sprawiając, że czyta się każdą z nowel z zainteresowaniem i szybko. Wszystkie zawierają w sobie ukryty sens, dają okazję do refleksji i zwracają uwagę na istotne wartości czy problemy, które są obecne w naszym życiu.

Cała recenzja: https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2020/05/586-jest-krew.html

Przesłanki do tego, że lektura „Jest krew” będzie olbrzymią przyjemnością były następujące: lubię opowiadania, jestem fanem Mistrza Kinga, lubię się bać przy czytaniu. Siadając do lektury wiedziałam, że będzie świetnie. Aż tak cudownie nie było. Książka mnie rozczarowała, ot taki sobie przeciętniak do przeczytania i zapomnienia. Cztery opowiadania.

Pierwsze o telefonie i chłopcu, który dorastał w niecodziennych okolicznościach. Obyczajówka z elementami horroru w wersji light, fajny pomysł, klimat i narracja.
- Dobra rozgrzewka przed kolejnymi opowiadaniami - pomyślałam. Ale dalej było gorzej.

Opowiadanie drugie - o niczym. Sorry, ale to było takie „aleocochodzi”. Nijakie, poplątane. Napisane po co? Już go nie pamiętam. Zainteresował mnie tylko przez chwilę wątek postapo, ale szybko zgasł.

Trzecie - sequelowo i przewidywalnie. Ale wreszcie po raz pierwszy powiało grozą. Tyle że jeśli ktoś nie czytał Outsajdera, a planuje, to dostanie spojler.

I wreszcie opowiadanie czwarte - o pisarzu bez weny, taki sobie mix obyczajówki i mini horroru z fantastyką. Autor wprawdzie powolutku i konsekwentnie buduje klimat straszku ( bo nie: dorosłego strachu), ale mnie się ten strach nie udziela, ze spokojem obserwuję jak się opowieść potoczy i jest mi wszystko jedno co spotka bohatera. Dylemat moralny, czyli wątek przewodni - no niby jest OK, ale zaprzedanie duszy wyeksploatowano już w literaturze wielokrotnie.

Książka jest poprawna, ani do...

"Jest krew" leży na mojej półce w sumie od dnia premiery. Przyznaję, nie miałam czasu na czytanie, a ilość stron trochę mnie zniechęciła. Ale bardzo żałuję, że dopiero teraz po nią sięgnęłam. Książka bardzo mi się spodobała. Nie wiem czy coś ze mną jest nie tak, ale uwielbiam te dziwne wręcz "chore" opowiadania Kinga. To jak potrafi połączyć elementy fantastyki z horrorem, sensacją i thrillerem, tylko mistrz tak potrafi 😍 W sumie tytułowe opowiadanie o Holly Gibney, znanej z "Outsidera" spodobało mi się najmniej, zbyt podobne, powiela te same schematy, tematyczna kontynuacja. Za to "Szczur" zdecydowanie najbardziej przypadł mi do gustu. W tym opowiadaniu najlepiej widać całe rzemiosło i styl autora, czyli to co uwielbiam w nim najbardziej
"Telefon Pana Harrigana" hmm.... Jak dla mnie takie średnie, niby ciekawa historia, jednak nie mogę powiedzieć, żeby mnie porwała. Za to "Życie Chucka" muszę przyznać, że mi się spodobało, ciekawe, bardzo dobrym pomysłem było pomieszanie rozdziałów, co sprawiło, że na początku znałam zakończenie historii kompletnie nie rozumiejąc o co w niej chodzi. Jedyny minus, zbyt krótka historia, czuje po niej niedosyt.

Zbiór opowiadań Kinga może nie powala na kolana, ale też i stratą czasu nie jest. Zwłaszcza dwa opowiadania warte są przeczytania czyli "Telefon pana Harrigana" i "Jest krew, są czołówki". "Szczur " słabszy, ale trzyma poziom. Natomiast zupełnie nietrafione, przynajmniej dla mnie jest "Życie Chucka", no ale de gustibus...