Rage

Fani Kinga na pewno znają historię tej książki, która obrosła już swego rodzaju legendą. Zakaz publikowania w końcu tylko pobudza naszą wyobraźnię. Jest jednak mały problem, skąd mamy wytrzasnąć „Rage”? W księgarni nie kupisz (nawet tej złej, niedobrej, internetowej), zagraniczne wydania też nie są osiągalne dla każdego. Normalnie prawie jak jakiś Biały Kruk. Można próbować gdzieś dorwać „The Bachman Books”, nie szczędząc czasu, nerwów i pieniędzy może się uda. Tylko czy gra jest warta świeczki?

Klimat opowiadania przypominał mi trochę „Wielki Marsz”, który również nie doczekał się wtedy wydania i przeleżał razem z „Rage” (a dokładniej wtedy jeszcze "Getting It On") swoje w szufladzie. Dlaczego więc ocena wystawiona przeze mnie jest niższa?

Nie zadziałał na mnie fenomen zakazanego owocu. Albo po prostu spodziewałam się czegoś bardziej wgniatającego w fotel, wydawałoby się, że przecież nie bez powodu autor zabiegał, żeby wycofano tę książkę i nigdy nie wznawiano w druku.
Okazuje się, że nie taki diabeł straszny. Historia Charlesa Deckera to nie krwawa jatka, to historia chłopca w trudnym wieku, z problemami, które postanowił rozwiązać w średnio akceptowalny przez ogół społeczeństwa sposób.
Nie zaprzeczam, że konstrukcja opowiadania jest bardzo ciekawa, zamknięta klasa pełna uczniów, a jeden z nich ma broń, której nie zawahał się już użyć. Jednak dla mnie czegoś tam zabrakło, po skończeniu czułam niedosyt. Całość jest głównie pesymistyczna (co oczywiśc...

Charlie Decker to chłopiec, który nie dość, że miał już poważny konflikt z prawem, to na dodatek jest uważany za niezrównoważonego, ma paskudne relacje z ojcem i cierpi na wieczne problemy z żołądkiem. Pewnego dnia wezwano go do gabinetu dyrektora, a po kłótni z nim chłopak zostaje wydalony. Charlie jednak nie przejmuje się tym za bardzo. Podpala rzeczy w swojej szafce, a następnie wraca do klasy, strzela do nauczycielki, zamyka się z pozostałymi i tak zaczyna się główny wątek.

Cała historia wydaje się wręcz groteskowa, bo mamy tu delikatną mieszankę tragizmu z komizmem. Szczególnie na początku. Widać absurdalne reakcje bohaterów, gdy, np. jeden z nauczycieli wydaje się nie rozumieć, że został oddany strzał w jego stronę i w dalszym ciągu mówi o alarmie pożarowym. Jest tu masa zachowań, które w rzeczywistości nie miałyby racji bytu, ale czytelnik wie, że to celowe.

Wraz z postępem historii zaczyna być ona coraz bardziej dramatyczna, bo o ile są tu niewiarygodne reakcje bohaterów, to opowiadane przez nich smutne historie jak najbardziej mają racje bytu. Uczniowie mają swoje problemy, swoje koszmary, z którymi ukrywali się aż do teraz.

Gdybym nie wiedziała, że Bachman to King, to powiedziałabym, że ten Bachman ma bardzo podobny styl do Kinga. Ma wręcz te ‘’kingowskie opisy’’. Ciężko o tej książce mówić od strony fabularnej, bo nie sądzę, żeby fabuła sama w sobie była tutaj najważniejsza. Nie wszystko jest tu powiedziane wprost. Przedstawione jest to w...